Wang Yibo, bebek bakıcısıyla ilk tanıştığında dokuz yaşındaydı.
Gencin adı Xiao Zhan'dı. Yibo'dan altı yaş büyüktü ve Yibo, adamın biraz huysuz göründüğünü düşündü. Kocaman bir gözlük ve bol bir kazak giymişti, saçları dışarıdaki rüzgardan dolayı dağılmıştı. Tombul yanaklı Xiao Zhan, eğer bu kadar uzun olmasaydı onu on üç yaşında sanardı.
Bebek bakıcısı ona yaklaştığında, Yibo bilinçsizce annesinin bacaklarının arkasına saklandı.
"Merhaba Yibo. Benim adım Xiao Zhan ama bana Zhan-gege diyebilirsin." Genç adam onun seviyesine çömeldi ve elini ona doğru uzattı. İlk başta Yibo tutmak istemedi, ama sonra Xiao Zhan'ın dudakları geniş bir gülümsemeyle kıvrıldı, iri gözleri hilal şeklinde kırıştı ve Yibo'nun ilk izlenimi, '' Vay be o güzelmiş" olmuştu .
Tereddütle annesinin arkasından çıktı ve Xiao Zhan'ın eline uzandı. Yumuşak bir sesle mırıldandı, "Zhan-gege," bu Xiao Zhan'ın eskisinden daha mutlu bir şekilde sırıtmasına neden oldu. Yibo kendi dıdaklarının da bir gülümsemeyle kıvrıldığını hissedebiliyordu.
Yibo'nun emin ellerde olduğunu gören annesi, Xiao Zhan'a evi gezdirdikten ve ona Yibo'nun sevdiği ve sevmediği şeylerin bir listesini verdikten sonra işe gitti. Babası bir iş gezisindeydi, bu yüzden ilk etapta bir bebek bakıcısına ihtiyaçları vardı. Yibo, önce kendisinin artık büyüğünü ve başkasına gerek olmadığını söyleyerek itiraz etmişti.
Ama Xiao Zhan iyi bir adama benziyordu ve bu bebek bakıcısını denemeye karar verdi. Belki, Yibo yeterince sinir bozucu olursa, Xiao Zhan’ı ilk haftadan kaçırırdı.
Yalnız kaldıklarında, Yibo hemen Xiao Zhan'ı odasına çekerek Lego koleksiyonunu gösterdi.
"Vay, ne kadar çok lego var. Oynamak ister misin?" Xiao Zhan ona gülümseyerek sordu.
Yibo, "Evet!" diye bağırdı.
Gün boyunca, bebek bakıcısı Yibo yorulana kadar onunla oyun oynayarak ve tüm isteklerini yaparak onu şımarttı. Xiao Zhan onu nazikçe yatağa yatırdı ve Yibo için dışarıdaki ışıkları ve kapıyı biraz açık tutmayı hatırladı.
Xiao Zhan'ın, ebeveynlerinin bile bazen unuttuğu karanlık korkusunu nasıl aklında tuttuğunu görmek, Wang Yibo'ya, belki de Zhan-gege'nin o kadar da kötü olmadığını hissettirdi.
Yibo on yaşındayken Xiao Zhan, hayatında bir tür demirbaş haline gelmişti. Hafta içi her gün, okul bittiğinde bakıcısı evine uğrar ve gece anne ve babası eve gelene kadar onunla kalırdı.
Yibo, Zhan'ın oyun becerilerindeki eksikliği bir yana, gerçekten iyi yemek yapabildiğini keşfetti. Yibo, Xiao Zhan etraftayken acıkmaktan asla korkmadı.
Zhan'ın Yibo için en büyük artılarından biri de şarkı söyleyebiliyor olmasıydı, çünkü Yibo her gününü sanatçı olma arzusuyla geçiriyordu.
Bir keresinde Xiao Zhan'a, "Büyük bir sahnede performans göstereceğim ve büyüdüğümde bir sürü hayranımın adımı haykırmasını sağlayacağım. " dedi.
Zhan hoşgörülü bir gülümseme ve yumuşak bir yanıt yerine sırıttı ve ona Yibo'nun ünlü olacağı günü sabırsızlıkla bekleyeceğini söyledi. Yibo'nun hayallerini gerçekleştireceğinden emindi ve gelecekte bir konseri olduğunda kendisi için bir bilet ayırmasını istedi.
Yibo söz verdi. Ne de olsa Xiao Zhan ona gerçekten inanan ilk kişiydi.
Gece yatmadan önce Yibo, Zhan-gege'den kendisine bir ninni söylemesini isterdi, Yibo ninnilerin hala yataklarını ıslatan bebekler ve çocuklar için olduğunu bilmesine rağmen Xiao Zhan'ın sesini severdi ve ne zaman kilise korosunun şarkılarından birini seçse, Yibo bazen uykunun eşiğindeyken düşünürdü, "Melekler böyle güzel mi söyler?"
