Tam önünde duran, ona anlayamadığı bakışlar atan kıza baktı bir daha. Kahverengi gözlerinin koyuluğu içinde kaybolurken düşündü "Acaba sen ve ben şanslı kişiler olabilir miyiz ?" diye.
- jennie kim & jeon jungkook
- Lana'nın şarkılarından olan 'Luc...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Acaba sen ve ben şanslı kişiler olabilir miyiz ?"
#####
jennie
Ellerimdeki valizlerle beraber havaalanına doğru koşturuyordum şu an. 9.30'da olan uçağıma yetişemeye çalışıyordum, uçağın kalkış saatinin akşam olduğunu düşünerekten büyük bir aptallık etmiştim. Neyseki sabahın beşinde uyanma gibi bir alışkanlığım olduğu için uçak saatini kaçırmamıştım fakat pekte fazla vaktim olduğu söylenemezdi.
Kalktığım da ne olur ne olmaz diye uçak saatimi kontrol etmiştim ve aldığım saatin sabahın dokuz buçuğu olduğunu görünce bir anda paniklemiş ve evin içinde koşturmaya başlamıştım. Sonrasında böyle yaparsam yetişemeyeceğini anlayıp üstüme akşamdan hazırladığım kıyafetleri geçirmiş, elektrikleri ve suları kontrol edip kapattıktan sonra kapının önünde duran valizimi alıp evden hızla çıkmıştım.
Havaalanına girdikten sonra güvenlikten geçip hemen eşyalarımı bırakmaya gitmiştim. Valizlerimi verdikten sonra son kontrolleri yaptırmak için etrafta çılgınca koşturuyordum. Koşarken bir anda kendimi yerde hissedince ilk başta ne olduğunu anlamaya çalıştım. Sonrasında hemen önümden gelen sesin sahibine bakmıştım.
"Özür dilerim, özür dilerim göremedim sizi kusura bakmayın lütfen, bir şey oldu mu size iyi misiniz? Ah çok aptalım özür dilerim ger-" sözünü yarıda kesen artık benim dayanamayıp sözünü bölmemdi. "Beyefendi sakin olabilir misiniz, bir şeyim yok teşekkürler ve özür dilemenize gerek yok sadece küçük bir çarpışma sıkıntı değil." diyerekten kalmaya çalışmıştım, çocukta elimden tutarak bana yardım etmişti.
Karşımdaki genç çocuk bir kaç kez daha özür diledikten sonra acelem olduğu için küçük bir gülümse ile yanından hızla gitmiştim.
Normalde havaalanlarındaki erkenden gelip herhangi bir yere oturup saatlere insanları izleyip uçak saatimin gelmesini beklerdim fakat bu sefer durum biraz daha farklıydı. Koşarken çantamdan telefonumu çıkarmış ve kalkışa daha 45 dakika olduğunu görüp koşuşumu normal yürüyüşe çevirmiştim. Sanırım öndekilere göre pekte farklı olmayacaktı. Derin bir nefes vermiştim dışarıya az da olsa rahatlamıştım. Ve soluklanmaya vakit bulabileceğim içinde kendimi şanslı hissediyordum.
Boş bir yer bulup oturmuştum ve soluklanarak kendime gelmeye çalışıyordum. Bu sıcak yaz gününde koşturduğum için sıcak basmıştı ve serinlemek amacıyla ellerimle kendime hava gönderiyordum fakat bunun beni daha çok bunalttığını görünce bırakmış, çantamdan su şişemi alıp içmiştim bu beni biraz rahatlatmıştı.
Bir beş dakika kendime gelmeye çalıştıktan sonra arkama yaslanıp telefonumdan uçuştan yirmi dakika öncesine alarm kurmuştum. Telefonumu kapatıp geri çantama koyduktan sonra etrafı izlemeye başlamıştım.
