မျှော်လင့်ချက်ရှိတဲ့လူတစ်ယောက်ရဲ့ အချိန်တွေဟာ ပျင်းရိဖွယ်မရှိဘူးဆိုပဲ..။ အတွေးအခေါ်ပညာရှင်တစ်ယောက်ယောက်က ပြောခဲ့တာလား ၊ သာမန်လူကြီးတစ်ယောက်က သူ့ဘဝအတွေ့အကြုံနဲ့ရင်းပြီး ပြောခဲ့တာလား..။ ဘာရယ်လို့ အတိအကျတော့မသိပေမဲ့ မှတ်သားမိတဲ့ စကားတစ်ခွန်းတော့ဖြစ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမဲ့လည်း တရားဆိုတဲ့မှန်ကန်မှုကလွဲပြီးတော့ တခြားအကြောင်းတွေမှာ သတ်မှတ်ချက်တစ်ခုတည်းနဲ့ချုပ်ကိုင်ထားလို့မရတာကိုက စကြာဝဠာရဲ့တည်ရှိမှုလို့ထင်တယ်။ အတိုင်းအတာတွေ ၊ အတိမ်အနက်တွေက အမြဲတမ်းပြောင်းလဲနေတယ်။ အဲ့ဒီလိုပြောင်းလဲမှုတွေ တစ်ရှိန်ထိုးပြေးတဲ့ကမ္ဘာမှာ နေထိုင်ရတော့ အယူအဆတွေကလည်း ပြောင်းလဲချင်တိုင်း ပြောင်းလဲနေမှာပဲ။ ထိငြိစရာမရှိတဲ့ တခြားဂြိုလ်ပေါ်မှာရှင်သန်ရတာထက်စာရင် ဆွဲငင်အားရှိတဲ့ကမ္ဘာဂြိုလ်ပေါ်မှာ ပြောင်းလဲမှုတွေရှိနေလည်း ထိငြိသိတွေ့စရာရှိတဲ့ လူသားဖြစ်ရတာ ကောင်းပါတယ်။
အခုတော့ ထိငြိသိတွေ့မိတဲ့အနေနဲ့ 'မျှော်လင့်ချက်ရှိတဲ့'ဆိုတာက အဓိပ္ပါယ်မပြည့်စုံသေးဘူးလို့ ထင်မိတယ် ။ 'မျှော်လင့်ချက်ကိုသေချာဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့'လို့ ပြောရင် ပိုပြီးအဓိပ္ပါယ်ရှိလိမ့်မယ်။ ပွဲအစမှာကတည်းက လွင့်ကိုခဏခဏပိတ်တီးမိသလိုဖြစ်နေတော့ အမှတ်က အနုတ်လက္ခဏာဘက်မှာ တစ်အိုးတစ်အိမ်ဖြစ်ပြီး မျှော်လင့်ချက်ရှိပေမဲ့ သေချာဆုပ်ကိုင်လို့မရနိုင်တဲ့ ကိစ္စဖြစ်နေတယ်။
အဲ့ဒီမျှော်လင့်ချက်က သေချာချင်ချာ မချာချင်လည်းနေ။ ကိုယ်ကတော့ လွင့်ကိုမြင်ရင် စိတ်ဆိုးအောင်စချင်နေတုန်းပဲ။ အဲ့ဒီလိုစချင်လာပြီဆိုရင် လွင်က ဘယ်လိုနေ့ရက်တွေကိုကျော်ဖြတ်ခဲ့ရတယ်ဆိုတာကို လျစ်လျူရှုမိပြီး လွင်စိတ်ဆိုးလာရင် နှုတ်ခမ်းလုံးလုံးလေးက စူထွက်လာတာ ၊ မျက်နှာလေးက အနီနုရောင်သွေးလာတာ ၊ မျက်လုံးလေးတွေပိုဝိုင်းပြီး လည်တိုင်ကျော့မှာ စိမ်းပြာရောင်သွေးကြောတွေက မြေပုံပေါ်ကမြစ်လက်တက်တွေလို အခက်ဖျာပြီး ကြွလာတာကိုပဲ သိတော့တယ်။ ဒါပေမဲ့လည်း လွင်က သူ့ကိုသူ အဲ့ဒီလိုအသည်းယားဖို့ကောင်းမှန်း မသိလေတော့ ကိုယ်ကစလိုက်တာဆိုပေမဲ့ လွင့်ခမျာမယ် အထိနာပြီး ကိုယ့်ကို ဝါးစားမတတ်လောင်ရတော့တာပါပဲ။
