His Human Mate | Nederlandse Versie | Voltooid

Hoofdstuk 5

Puck van den Bosch

Ik opende de deur zachtjes, proberend geen geluid te maken. Op mijn tenen liep ik verder richting de trap.

Ik hield mijn adem in toen ik wat gestommel horden en mijn hart begon zo hard en luid te kloppen dat hij me nog zou gaan verraden.

Mijn instincten zeiden dat ik als de sodemieter de trap moest op sprintte naar mijn kamer maar ik weet beter. Als ik dat zou doen zou het alleen nog maar erger worden.

"Zo, ben je daar dan eindelijk."

Ik kromp ineen en draaide me om. Voor me stond de man die ik zo verafschuwde, die ik haat.

Mijn bloedeigen vader.

De geur van alcohol hing om hem heen als een zwerm bijen en in zijn hand bevond zich een bijna lege wijnfles.

'Het verbaasd me dat hij het nog niet op heeft.' Blaine is boos, woedend. Hij heeft gelijk, het was raar dat mijn vader het nog niet leeg gedronken had.

Dit alles voorspelt niet veel goeds.

Hij kwam naar me toe wankelen en kneep zijn ogen samen. "Dit is allemaal jou schuld" schreeuwt hij vervolgens in mijn gezicht.

Ik knijp mijn ogen dicht en wou dat het liefst ook met mijn neus doen aangezien zijn hele adem naar de alcohol ruikt.

Mijn vader haalt uit met zijn vuist en ik wankel naar achter. Als ik mij zou verzetten, zou het alleen maar erger worden dus besloot ik om het maar weer allemaal te laten gebeuren.

Nog een keer haalde hij uit met zijn vuist, dit keer in mijn maag. De derde keer belande zijn vuist tegen mijn ribben aan.

Ik begon zwaarder adem te halen en voelde dat het leven uit me werd geperst. Maar ik mocht het niet laten zien, ik moet sterk blijven. Ik kan niet instorten, niet nu al.

Dit bleef zich maar herhalen, mijn vader die uithaalt en ik die steeds meer naar achter wankel. Nog even en ik zou op de grond liggen, dan zou het schoppen gaan beginnen.

En gelijk had ik.

Ik struikelde en viel met een doffe klap op de grond. Ik probeerde me op te vangen met mijn handen maar mijn vader ging boven op mijn vingers staan.

Ik voel ze langzaam breken.

Mijn ribben waren zeker weten nu al gekneusd en als mijn vader klaar zou zijn met mij, zouden ze gebroken zijn.

Het is dat ik een wolf ben, anders had ik dit niet overleefd.

Hij plaatste zijn voet weer keurig tegen mijn ribben aan en in mijn maag. Als dat nog niet genoeg zou zijn trok hij me weer overeind en kneep mijn keel dicht.

Maar natuurlijk net niet lang genoeg om me uit deze hel te bevrijden.

Hij gooit me tegen de muur aan, door de klap werd al het lucht dat nog in mijn longen zat er uit geperst.

"Rotjong" schreeuwt hij en gooit vervolgens de wijnfles richting mijn hoofd. Dankzij de vele klappen en beurse lichaam ben ik te laat om het te ontwijken.

Een scherp gevoel gaat door mijn lichaam heen. Automatisch druk ik mijn hand tegen mijn gezicht, wat meteen wordt onder gesijpeld de het bloed uit mijn wang.

Mijn vader been zo goed als hij kon weer weg en laat me bloedend achter. Tranen brandde in mijn ogen, maar ik huil niet.

Ik huil nooit en ga ook niet huilen.

--

Ik had mijn wang onder handen genomen letterlijk en figuurlijk. Er zat een lelijke en diepe snee in en ik had het glas er uit moeten trekken.