BİR ADAM VARDI

...

Çok az zaman önce bu şehirde bir adam vardı,var olduğuna ömrümün sonuna kadar inanmaya devam edeceğim o insan.Memleketi bellediği bu şehirde emin adımlarla yürürdü.Öğrencilerine çocuklarıymış gibi davranırdı.Her canlıya merhametli davranır,hayatını öğrencilerine adardı.Tüm Dünyadaki insanların karakterini toplasanız bir Hocamız edemezdi.Maalesef ki biz bu çok değerli hocamızı kaybettik.Her ne kadar bu Dünyada ömrünüz bitsede ben hala o sınıf kapısından içeri girmenizi bekliyeceğim hocam.Beni bu derin kabusta bıraktınız fakat her kabustan bir gün kalkacağız bu kabustan uyandığımda sizi görmem dileğiyle.Mekanınız cennet olsun.

Okulunun hatta şehrinin en nadide insanı olan genç adamın o gün acısı büyüktü.Evet orta yaşlı olmasına rağmen genç adam diyorum.Çünkü o bir iyilik yaparken hep ilk kez yaparmışcasına temiz yapardı.Genç adam acısını kalbine gömüp kendi rahatsızlığı için doktora gitmek zorundaydı.Üstüne son kez giydiğinden haberi olmadan gri kazağını giydi,kokusunu son kez duyacağını bilmeden parfümünü sıktı,kollarından en son geçecek ceket olduğunu bilmeden rengi kahverengiye çalan ceketini giydi.Arabaya binerken oğluna bir baktı ne kadar büyümüştü oğlu.Aklına gençliği geldi genç adamın.

'Büyüyünce veteriner olucağım baba'

'Veteriner olursam birlikte hayvanlarla daha sık ilgileniriz demi baba?'

Duygulanmıştı genç adam içinden oğluna sarılmak geldi.Sımsıkı sarılıp oğlunun kokusunu içine çekti,son kez sarıldığından habersiz.Tam arabaya binecekti ki ayağına yavru siyah bir köpek dolandı.Hastalığı onu bastırmaya başlamasına rağmen o evine çıkıp yavruyu besledi.Sonra arabaya bindiler.Genç adam daha da kötü hissetmeye başladı.Aklı rahmetli abisiyle olan anılarıyla doldu ve bir anda nefes alamamaya başladı.Bu dünyadaki son saniyelerinde tek duyduğu oğlunun kendisine yalvarışlarıydı.Bu daha da çok canını acıtacakken genç adam sonsuz bir boşluk hissetti.Kalbine gömdüğü acılar onu bu sefer yarıyolda bırakmıştı,artık kalbinde gömülü kalmak istemiyorlardı.

Dünyadayken her bir nefesini mutlulukla alan genç adam hayatın ne kadar adaletli olduğunu öğrenmişti.Çünkü hayat mutlulukla aldığı her nefesin acısını meğerse son nefesine saklamıştı...