Close Your Eyes

Κεφάλαιο 45

Μια εβδομάδα μετά

Ανεβάζω την ταχύτητα στο μηχάνημα του διαδρόμου και κινω πιο γρήγορα τα ποδια μου. Η ίωση κράτησε 2-3 μέρες αλλά τώρα είμαι μια χαρά.

Έχω μπει ξανά στο πρόγραμμα μου, με τον Στέφανο είμαστε πολύ καλά. Δεν ασχολείται πλέον με τον Μάριο...ή έτσι θέλει να δείχνει τουλάχιστον. Τον βλέπω τον καημένο που ζορίζεται να μην κάνει τίποτα όταν αντιλαμβάνεται περίεργες κινήσεις από τον τελευταίο.

Αλλά έτσι πρέπει. Δεν θέλω να τον βλέπω ούτε να χτυπάει ούτε να είναι χτυπημένος.

Μπορεί να βελτιώσει την νευρικότητα και τον θυμό του. Να μπορεί δηλαδή να συγκρατεί τον εαυτό του.

"Θα κάνεις κοιλιακούς στο τέλος έτσι όπως πας" ακούω την φωνή του και χασκογελάω ενώ πάω το κουμπί για να σταματήσει το όργανο.

"Δεν θα σ'αρεσω έτσι;" τον ρωτάω με ένα στραβό χαμόγελο και σηκωμένο φρύδι.

Ρολλάρει τα μάτια του. Περνάει τα χέρια του γύρω από την μέση μου και με κολλάει πάνω του.

Δε ξέρω για εσάς, αλλά η ξαφνική επαφή με τους έξι κοιλιακούς του και το γυμνασμένο του στερνό, μου προκαλεσε μια ανατριχίλα.

Πολύ ζέστη ρε παιδιά.

"Εμένα θα μου αρέσεις ό,τι και να κάνεις μωρό μου" μουρμουρίζει φιλώντας με στο μάγουλο.

Κοκκινίζω.
Να τέτοια μου λέει και πως είναι δυνατόν να του κρατήσω μούτρα μετά;

"Τι λες για μια μάχη στα ρινγκ; Ο χαμένος κερνάει το βραδινό μας γεύμα στα Μακντόναλντς"του προτείνω με προκλητικό ύφος και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.

"Βάλε γάντια και πάμε. Πρέπει για άλλη μια φορά να σου αποδείξω πόσο καλός είμαι ΚΑΙ στο μποξ; "ρωτάει αλαζονικά.

Το παραλείπω αυτό.

"Κόψε κάτι, ψωνάρα"τον πειράζω ενώ τρυπώνω μέσα στo ρινγκ. Εκείνος με κοιτάζει υπεροπτικά.

Βέβαια υπάρχει ένα τοσοδούλι προβληματάκι.
Αποσυντονιζομαι όταν βλέπω αυτούς τους κοιλιακούς.
Αλλά πρέπει να συγκεντρωθώ.
Πρέπει να νικησω.

[...]

Τα χείλη του ρουφάνε με μανία τον λαιμό μου και τα χέρια του με κουνάνε πάνω στο καβάλο του.

Εχουμε έρθει σε μια ερημική περιοχή που δεν είχα ιδέα ότι υπάρχει. Είναι βράδυ οπότε δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε μήπως περάσει κανένας και μας δει.

Τα ρούχα μου είναι κάπου πεταμένα μέσα στο αυτοκίνητο όπως και η μπλούζα του.

"Τόσο υγρή" μουρμουρίζει ενώ παραμερίζει με τα δάχτυλα του το εσώρουχο μου και χαϊδεύει την περιοχή μου.

Το στόμα μου ανοίγει ελάχιστα οταν δύο δάχτυλα εισχώρησαν μέσα μου και κινούνταν ρυθμικά. Με κοιτάει στα μάτια όσο κάνει αυτό που κάνει.

Ξερογλύφει τα χείλη του, απομακρύνει τα δάχτυλα του και κλαψουρίζω.

"Μη σταματάς" ψιθυρίζω ξέπνοα με ένα στραβό χαμόγελο να εμφανίζεται στο πρόσωπο του.

"Θα σε άφηνα εγώ ποτέ παραπονεμένη;" με ρωτάει ενώ ανοίγει το ντουλαπάκι του αυτοκινήτου και βγάζει ένα προφυλακτικό.

Το πουτανάκι, μαζί του τα κουβαλάει.

Πηγαίνω λίγο πιο πίσω τον εαυτό μου στα πόδια του για να κατεβάσει το παντελόνι του. Σκίζει το περιτύλιγμα με τα δόντια του και φοράει το προφυλακτικό στο αρκετά σκληρό ανδρισμό του.

Με ανασηκώνει και χωρίς δεύτερη σκέψη, μπαίνει μέσα μου. Αναστεναζω δυνατά από την ξαφνική επαφή. Ακουμπάω την πλάτη μου στο τιμόνι όσο εκείνος κάνει πιο δυνατές τις κινήσεις του.

"Ομορφιά μου" φέρνει το πρόσωπο μου κοντά στο δικό του και με φιλάει με πάθος. Το σώμα μου κουνιέται πάνω του πολύ γρήγορα. Οι ανάσες του πέφτουν βαριές στο γυμνό μου στήθος.

Τα τζάμια έχουν θολώσει.
Χαστουκίζει τα οπίσθια μου ενώ την ίδια στιγμή τα ζουλαει δυνατά.

Νιώθω ένα έντονο κάψιμο ανάμεσα στα μπούτια μου.

"Στέφανε σε θέλω, μη σταματάς" τον παρακαλαω σχεδόν διψασμένη για συνέχεια και χαμογελάει πλατιά.

"Με τέτοιο κορμί μπροστά μου γιατί να σταματήσω;" ρωτάει χωρίς να σβήσει εκείνο το χαμόγελο και δαγκώνω αναψοκοκκινισμένη τα χείλη μου.

Μετά από λίγα λεπτά, τελειώνουμε και οι δύο με δυνατούς αναστεναγμους να γεμίζουν τον χώρο του αυτοκινήτου.

Με κρατάει στην αγκαλιά του για να ηρεμήσω. Εννοείται πως όλο αυτό δεν θα τελειώσει εδώ.

"Τι λες να έρθεις στα πίσω καθίσματα να σου πω ένα ευχαριστώ;" τον ρωτάω προκλητικά ενώ χαϊδεύω το μάγουλο του.

"Τέτοια λεγε μου να με ανάβεις μωρό μου"

-oliaaaa