if i killed someone for you, bakudeku

9[FİNAL]

...

Aradan bir kaç hafta geçmiş, ceset de haliyle bulunmuştu. Polisler evde araştırma yaparken Izuku'nun da artık kimsesiz olduğu için yetimhaneye alınması üzerine konuşuluyordu. Her yerde de aranıyordu zaten Izuku, bir şekilde bulunacaktı. 

Evde saklanmaktan da bunalmış, dışarı çıkmışlardı ama Izuku'nun arandığını anne babasından duyan Katsuki ara sokaklardan gitmelerinin daha iyi olacağını söylemişti. Ara sokaklardan yavaş yavaş mahallenin dışına, koruluk alana geldiler. Etraftaki ağaçların gölgeleri sayesinde güneş sıcağından pek etkilenmiyorlardı. 

Izuku ve Katsuki ise iyice bozulmuş psikolojileriyle bir şekilde idare etmeye çalışıyorlardı ama her gece gördükleri kabuslar artık uyumalarını da engelliyordu. Bazen sadece dünyadan gitmek istediklerini düşünüyorlardı bilinçsizce. En iyi kaçış ya da çıkış yolu ölüm gibi gelmeye başlamıştı.

Büyük bir çınarın önünde durdular ve gölgesine oturdular. İkisi arasında bir diyalog geçmiyordu ama ikisi için de sessiz değildi ortam. Zihinlerinde hiç susmayan sesler yüzünden hiç bir an sessiz gelmiyordu.

"Okulların açılmasına da az kaldı."

"Evet..."

"En kötü yazımdı."

"Benim de. Okullar açılırsa yakalanırız ama, okula gitmek zorundayız."

"Kaçsak... Uzak bir yerlere, kimsenin bulamayacağı bir yere."

"Öyle bir yer var mı?"

Sessizlik gene hakim oldu ikili arasında. Katsuki, Izuku'nun dizlerine yattı ve gözlerini kapattı.

"Seninle daha düzgün bir hayat geçirmeyi dilerdim."

"Keşke daha iyi şartlarda tanışsaydık. Keşke babam böyle olmasaydı ve keşke annem de babama karşı kendini ezdirmeseydi."  1 kişinin birden fazla hayatı mahvedip ruhlarını öldürmesinin yakınmasıydı söyledikleri. İç çekti. Annesini de özlemişti.

"Bir dahaki hayatımda seni bulacağım ve o zaman daha mutlu yaşayacağız." Gözlerini açıp yüzüne bakan zümrütlerle sabitlemişti. Eskisi gibi parlamayan zümrütlere, bulutlar geçmiş, sanki tüm parıltısını engelliyordu.

"Bu hayatı artık yaşayabileceğimizi düşünmüyorum. Çoğu zaman ölmeyi diledim."

"Ben de... Ama ölecek cesareti bulamadım kendimde." Gözlerini Katsuki'nin gözlerinden çekerken dedi. Fazlaca yorulmuş ruhu Katsuki'nin de gözlerinden yansıyor, bu bakışlar da kırıyordu Izuku'yu.

Dizlerinden kalktı ve ellerini tuttu Izuku'nun.

"Sana söz, bir daha dünyaya gelirsek gözlerinin tekrar solmasına izin vermeyeceğim."

"Ben de senin daha fazla yorulmana izin vermeyeceğim..."

...

"Sağlam oldu mu?" İpi çekerken konuştu.

"Bence sağlam. Emin misin bundan?" Gözleri titriyordu Izuku'nun.

"Sen değil misin?"  Katsuki'nin geçiştirmeli cevabıyla gözlerini kaçırdı. İkisi de emin değildi birazdan yapacaklarından. Kırgın gözlerle bakıyorlardı ipe. Kırgınlıkları ipe değildi ya, onları bu hale sokan insanlara ve yaşayamadıkları hayatlarınaydı.

Önce Katsuki çıktı tabureye, sonrasında ise elini uzatıp Izuku'nun çıkmasına yardım etti. İpi boyunlarına geçirdikten sonra Katsuki, Izuku'nun elini tuttu. Bir zamanlar uçurtmalarının takıldığı bu ağaç darağacı olmuştu şimdi onlar için, ağacın ruhu bile ağlıyordu duruma.

"Sen korkarsın... Söz vermiştim korkarsan elini tutacağıma."

"Her anımda yanımda olduğun için teşekkür ederim..."

"Teşekkürlük bir şey yok." Son bir kez daha göz göze geldiler. İkisinin de gözlerinden birer yaş firar etti.

"Seni seviyorum."

"Ben de seni seviyorum."

Sonunda gözlerini kapattılar, son bir nefes aldılar. Taburelerini sonunda itmişlerdi, acı çekerken yine de bırakmamaya çalıştılar ellerini. Ölmek istemelerine rağmen nefes almak istemeleri, ufak da olsa yaşamak istediklerini vurgular gibiydi. En sonunda acı çeken minik bedenlerin elleri ayrılmış, düşmüştü yanlarına. Artık sesler de yoktu.

Sonunda özgür olan ruhları, gökyüzünde uçuyordu tıpkı konuştukları zamanki gibi. Bedenen ayrılmış olsa da elleri, ruhları hala birbirini tutmaya devam ediyordu.

Sabah cansız bedenlerini görenlerse vahşete uyanmış gibiydiler. Yardım çığlığı atan bedenler hayattayken bakmayıp şimdi ise ahlanıp vahlanıyordu.

Sadece 12 yaşındaki iki çocuğun acı verici bir şekilde intihar ettiklerini konuştu herkes ama kimse onlar hayattayken söylediklerini hatırlamadı.

...

[Kitabımı okuduğunuz için teşekkür ederim. <3]