1 Hafta Sonra
Esra'dan
Bugün İstanbul'a dönüyorduk.Bu bir haftayı ikimizde kimseye bir şey söylemeden atlatabilmiştik.Benim için çok zor olmadı ama Ozan için aynı şeyi söyleyemeyeceğim.Çünkü Musa dahil kimseye hiç bir şey söylememişti.Ve bu gizemli ortadan kayboluş herkesi hem şaşırtmış hem de fazlasıyla zorlamıştı.Özelikle de şirketin işlerini buradan halletmek çalışanlar ve Ozan için fazlasıyla zordu.Ama bugünden sonra her şey güzel olacaktı.2 saat sonra olan uçağımız için her şeyi hazırlayıp yola çıkmıştık.İkimizde heyecanlıydık ve biraz da olsa korkuyorduk.Çünkü ne tepki vereceklerini kestiremiyorduk.Hepsine aynı anda söylemeye karar vermiştik.Bu yüzden akşam herkesi annemin lokantasına getirecektik.Havaalanına vardığımızda gerekli işlemleri bir süre sonra uçağa bindik.
Ozan'dan
Esra uçağa biner binmez uyumuştu.Son iki gündür fırsat bulduğu her yerde uyuyordu.Önce sürekli uyuduğu için endişenlenmiştim ama doktor bu durumun normal olduğunu söyledi.Bu arada biz doktora gitmiştik.Ekranda bebeğimizi ilk gördümüz de çok duygulanmıştık.Doktor bebeğimizin de Esra'nın da sağlıklı olduðunu söyleyince içim çok rahatlamıştım.İstanbul'a gitmeden doktor ayarlamayı Esra'ya teklif etmiştim. O da tüm ısrarlarıma rağmen orada halledebileceğimizi söylemişti.Ama şu an daha büyük sorunumuz vardı.Akşam için her şeyi ayarlamıştık.Önce Musa ve Zeynep'e söyleyecektik.Onları bir kafeye çağırmıştık.İkisi de ikimizin onlara bir şey söyleyeceğine haliyle şaşırıp ve bizi soru yağmuruna tutmuşlardı ama zor da olsa onları geçiştirmeyi başarmıştık.İner inmez oraya gidecektik.Daha sonra ikimiz de ailelerimizin yanına gitmek için ayrılacaktık.Ve ben akşam bir şekilde annemleri Menekşe teyzenin lokantasına getirecektim.Umarım bizi çok zorlamazlardı.Yaklaşık iki buçuk saat geçmişti.Esra'da yarım saat önce uyanmış ona söylediğim portakal suyunu içiyordu.Dakikalar sonra uçak inmişti.Valizlerimizi alıp arabaya bindik.
Esra:Ozann.
Ozan:Esramm
Esra:Sence Zeynoyla Musa çok kızar mı söylemediğimiz için?
Ozan:Niye kızsınlar ki?Bence çok sevinecekler.Sen sıkma canını birtanem.
Esra:Bence de sevinirler ama Zeyno beni önce ona söylemediğim içim kesin öldürecek ya.
Ozan:Sevgilim sakin ol,çok güzel geçecek ikisi de çok sevinecek.
Biz konuşurken kafeye varmıştık.Arabayı parkedip Musaların yanına gittik.Bizi görür görmez sıkıca sarıldılar sonra oturduk.
Zeynep:Siz bize ne söyleyecektiniz?Ayrıca siz ne ara barıştınız?Yoksa bunca zamandır beraber miydiniz?
Esra:Zeyno bir sakin ol nefes al.
Zeyno:Sakinim ama meraktan ölebilirim anlatın çabuk.
Musa:Evet abi ya.
Ozan'la birbirimize baktık.
Zeyno:E hadi.
Esra:Ben...
Biraz bekledim.
Musa:Sen?
Esra:HAMİLEYİM!
Biz coşkulu bir tepki beklerken dakikalarca bırakın coşkuyu tepki bile alamamıştık.Esra'ya baktım.Şaşırmış biraz da üzülmüş görünüyordu.Daha fazla dayanamayıp kalkıp onların yanına gittim.
Ozan:Zeynep,Musa bir şey demeyecek misiniz?
Yine sessizlik oldu.
Esra:Yoksa sevinmediniz mi?
Zeynep:Yaaaaaa sen ciddi misin?Ben teyze mi oluyorum şimdi?Bir de sevinmediniz mi diyor ya.Sevinmez olur muyuz hiç?
Birbirlerine sıkıca sarıldılar.Musa'dan hala ses çıkmamıştı.Zeynep ve Esra ayrıldığında Esra mutlulukla Musa'ya baktı.Musa hala aynı halde duruyordu.Tekrar yerlerine oturdular.Zeynep Musa'yı dürterek;
-Hayatım bir şey söylemeyecek misin?
Musa:Ben şimdi amca mı oluyorum?
Dedi bağırarak.Hızlıca bana sarıldı.Sonra da Esra'ya sarıldı.Birden bire bire bir alkış sesi koptu.Kafedeki herkes bizi alkışlıyordu.Esra belli etmemeye çalışsa da çok utanmıştı.Utangaç sevgilim benim.Herkese teşekkür ettikten sonra yerimize oturduk.
Zeynep:Esra ne zaman öğrendin hamile olduğunu?Hayır yani bana niye söylemedin?Bir de Ozan nasıl öğrendi?
Esra:Zeynocum şimdi her şeyi baştan anlatacağız,sakin ol.
Daha sonra olan her şeyi anlattık.Önce onlara hemen söylemediğimiz için biraz kızdılar.Ama sonra niye söylemediğimiz anlatınca ikna oldular.Biraz daha sohbet ettikten sonra oradan kalkmıştık.Hem annelerimize sürpriz yapacaktık hem de Esra çok yorulmuştu.Biraz dinlemesi iyi olacaktı.Kısa bir yolculuğun ardından mahalleye gelmiştik.Arabayı görmeyecekleri bir yere park ettim.Ve inip yürümeye başladık.
Ozan:Esra sakın endişelenme.Akşam her şey çok güzel olacak tamam mı?
Esra:Umarım dediğin gibi olur Ozan.
Ozan:Emin ol öyle olacak.
Esra:Şimdi ayrılalım,sen diğer sokaktan git,anlamasınlar birlikte geldiğimizi.
Ozan:Haklısın sevgilim,dikkat et kendine.
Esra:Sende,bana haber vermeyi unutma.
Ozan:Unutmam, merak etme.Kendine ve bebeğimize iyi bak.
Yanağına bir öpücük kondurdum ve karar verdiğimiz gibi ayrı yollara saptık.
Kapının önüne gelince kapıyı çaldım.Esra hala gelmemişti.Bir şey olmamıştır değil mi?Yok ya olmamıştır.O yavaş yürür.Belki de aynı anda gelmeyelim diye yapmıştır.Ben aklımda yüz tane senaryo kurarken kapı açıldı.Annem beni görür görmez sıkıca sarılmıştı.Aynı şekilde Elif'e de sıkıca sarıldım.Daha sonra içeri geçtik.Annemin tüm sorularını açık vermeden yanıtlamıştım.Bir şey üzerine çalıştığım için yalnız kalmam gerektiğini söylemiştim.Biraz daha sohbet ettikten sonra akşam tekrar geleceğimi ve onları bir yer götüreceğimi söyleyip üzerimi değiştirmek ve dinlenmek için evime gitmek üzere ayrıldım.Arabaya biner binmez de Esra'ya yazmıştım.Çünkü neredeyse meraktan ölecektim.
Ozan:Esra eve girdiğini görmedim,bir sorun yok değil mi?
Hemen cevap verdi.
Esra:Bir sorun yok,anlamasınlar diye önce senin girmeni bekledim.
Ozan:Anladım.
Esra:Akşam görüşürüz o zaman❤️
Ozan:Görüşürüz❤️
Esra'nın iyi olduğunu öğrendikten sonra eve geldim.Bir duş alıp biraz dinlendim ve tekrar annemlere doğru yola çıktım.
Esra'dan
Ozan eve girdikten sonra bende girmiştim.Kimse beni beklemediği için şaşırmış ve de sevinmişlerdi.Onlarla biraz sohbet ettim ve dinlenmek için yukarıya çıktım.Duş aldıktan sonra kendimi uykunun kollarına bıraktım.Uyandığımda neredeyse akşam olacaktı.Evde hiç ses yoktu sanırım aşağıdadırlar.Bende hazırlanıp aşağıya indim.Birazdan Ozanlar gelecekti ve ben acayip heyecanlıydım.Bir şeyler yedikten sonra annem dükkanı kapatmak istese de onu ikna ettim ve bir süre sonra da Ozanlar geldi.
Ozan'dan
Annemler tekrar gittiğimde lokantada oturan sevgilimi gördüm.Nasıl da gergin bakıyordu.Aslında belli etmemeye çalışsam da ben de çok gergindim.Hatta heyecandan bayılmak üzereyim.Kapıyı açtıklarında hazır olduklarını gördüm ve hemen dışarıya çıktık.
Zümrüt:Nereye gidiyoruz oğluşum?
Ozan:Beni takip edin.
Elif:Abi arabaya niye binmedik?
O sırada lokantanın önüne gelmiştik.
Ozan:Çünkü buraya gelecektik.
Zümrüt:Oğluşum ne işimiz var bizim burada.Fakir fakir.Hadi gidelim lüks bir yemek yiyelim ne yapacağız burada ya?
Ozan:Annecim gel otur şuraya.
Zümrüt:Oturmayacağım
Menekşe:Hoşgeldin oğlum.
Yalçın:Hoşgeldin evladım
Ozan:Hoşbulduk.Şimdi herkes lütfen bir oturabilir mi?
Zümrüt:Niye?
Esra:Çünkü bizim size önemli bir şey söylememiz lazım.
Zümrüt:Siz,ikiniz,bize önemli bir şey söyleyeceksiniz?Ya siz ikiniz nasıl önemli bir şey söyleyebilirsiniz ya?
Menekşe:Zümrüt bir sus da çocuklar söylesin.
Zorda olsa annemi de ikna ettikten sonra herkes oturdu.Esra ve ben ayakta kaldık.
Ozan:Esra hazır mısın?
Esra:Hazırım.
Bir süre sessizlik oldu.
Ekrem:E hadi ne söyleyecekseniz söyleyin.
Zümrüt:İlk defa şu faydasıza katılıyorum,sabaha kadar bekleyecek miyiz?
Derin bir nefes aldık.
Esra-Ozan:HAMİLEYİZ
Umarım beğenirsiniz❤️
