Aydınlık Gelecek

Pişmanlık 0.5

Lena'dan

Bilincim yavaş yavaş yerine gelirken son hatırladığım şeyler şunlardı ; Hyunjin kolumdan tutup bana bağırdı sonrasında tuvalete kaçtım. Telefonum yanımda olmadığı için Ryujin'i arayamadım. Sonrasında kriz geçirdim. Şu anda bir yatakta uzanıyorum.

Gözümü yavaş yavaş açtığımda tavanda duran led lambalarla karşılaştım. Anında gözlerimi kapatıp üzerimdeki örtüyü yüzüme çekip cenin pozisyonuna girdim. Sol tarafa doğru uzanmış korkudan hızlı hızlı nefes alıp veriyordum.

Biri bir anda odadaki lambayı kapattı ve ayak sesleri yanıma yaklaştı.

"Lambayı kapattım sakin olabilirsin. İstersen perdeleri çekeyim. He?"dedi. Bu bir erkek sesiydi ama çok rahatlatıcıydı böyle bir erkek sesi daha önce duymamıştım.

Kafamı yavaşca yukarı aşağı olumlu anlamda salladım. Perde çekme sesi geldi şimdi de. Üzerime örttüğüm örtüyü rahatça nefes alabilmek için azıcık yukarı kaldırdım.

Normalde bir adamla aynı odada durmak aynı yerde solumak bile istemem. Şu anda nasıl böyle rahatım onu da anlayamadım gerçi.

Adam konuşmaya başladı. "Ben az önceki , yani şirketteki tavrımdan dolayı özür dilerim. Tramvan olduğunu bilmiyordum. Ben önceki çalıştığım yerde rahatsız ediliyordum. Empati kurmam gerekirdi özür dilerim." dedi.

Bir anda kendimden hiç beklemiyeceğim bir şey yaptım. Üzerimdeki örtüyü biraz sertçe üstümden çektim ve dimdik bir şekilde kalktım. Yüzüne bile bakmıyordum. O sağ tarafımda otururken ben duvara bakarak konuşmaya başladım.

"Tramvam olsa da olmasa da bir kadına daha dikkatli davranmanız gerekmez mi sizce de? Yaşadığımız olaylardan ötürü ayrımcılığa maruz bırakılmamalıyız. Siz benim başta kadın olduğumu unuttunuz. Sizin gücünüzle benim gücüm bir olmadığı gibi yaşadığım şeyler de bir değil. Şimdi empati kurmayı bir kenara bırakın çünkü ihtiyacım yok." dedim, bir çırpıda buz gibi sesle.