Με διακρίνει μια αποπραγμάτωση τελευταία. Το άγχος έφυγε,όσο πίνω τις πρώτες γουλιές απ'τον καφέ μου και βλέπω τον καπνό να σχηματίζει κύματα προς κάθε κατεύθυνση. Είναι απόγευμα τώρα και κοιτάζω τα σύννεφα απ'το μπαλκόνι.Με πιάνει δέος όταν κοιτάζω τον ουρανό,σκέφτομαι τι ενδέχεται να υπάρχει πέρα από δω.Πίνω άλλες δύο γουλιές και αγναντεύω τις απέναντι οικοδομές. Άραγε μπορεί κανείς να πληγωθεί τόσο που όντως να ραγίσει η καρδιά του ή είναι κι αυτό ένα περίτρανο ψέμα;
Γελάω από μέσα μου,γιατί δε θα με γνωρίσει κάποιος άλλος ολοκληρωτικά,ώστε να με πληγώσει.
Πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια,έφτασε κιόλας Απρίλης κι ανθίζουν οι σκέψεις μου μαζί με τα λουλούδια στον κοινόχρηστο κήπο.
Τόσες πολλές ανθισμένες σκέψεις που θέλω να ανοίξω κι άλλο μπουκάλι κρασί το βράδυ.
Ίσως μάθω μια μέρα πώς να σταματήσω να με πληγώνω.
