ø

12. Wachten

*Vincent*

Toen de boot aanmeerde op het vasteland, was Vincent regelrecht naar het station gegaan. Hij had dezelfde dag nog een trein terug kunnen nemen naar zijn gastgezin en was er, zoals hij hen had voorgelogen, perfect op de afgesproken dag terug.

Ze hadden weinig belangstelling getoond in zijn zogenaamde projectweek. En dat was maar goed ook. Veel had Vincent er toch niet over kunnen zeggen.

Het eerste dat hij regelde, was zijn terugkeer naar Nederland. Hij wachtte niet meer tot het einde juni was en het schooljaar volledig gedaan was. Daar zag hij het nut niet van in. Hij bedankte zijn gastgezin voor hun gastvrijheid en weigerde de lift naar de luchthaven. Hij had de eenzaamheid nodig om alles op een rijtje te zetten.

Bij zijn thuiskomst ging hij eerst op bezoek bij Jon en zijn vrouw Saskia. Hij had via het internet contact gezocht met de man. Jon was voorzitter van de plaatselijke Velt-samentuin in de buurt van het ouderlijke huis van Vincent. Vincent had zich meteen voor alle workshops ingeschreven en dat had de aandacht getrokken. En zo waren ze e-mailgewijs aan de praat geraakt. Vincent had Jon uitgelegd wat hij exact wilde bereiken en Jon had de juiste contactpersoon gebleken. Jon wist niet alleen alles over ecologisch moestuinieren, hij was bovendien ook al twintig jaar boswachter bij Staatsbosbeheer.

Vincents ouders hadden het maar niets gevonden dat hij zo vaak in 'díe tuin' ging werken. En toen hij hun moest vertellen dat hij via Jon een vakantiebaantje bij Staatbosbeheer had gekregen, had hij zich ter compensatie ook maar snel ingeschreven voor de bacheloropleiding Bedrijfskunde aan De Haagse Hogeschool. Al had hij ze daar niet helemaal mee kunnen sussen. De Erasmus University in Rotterdam, dat was waar hij volgens hen naartoe moest. Ze wreven er ook nog maar eens in dat hij al een jaar verspild had met dat 'AFS-gedoe'. En dat het nu echt tijd werd dat hij volwassen werd.

Vincent knikte ja, maar dacht nee.

Hij was opgelucht toen Adinda hem uiteindelijk belde. Nee, hij verweet haar helemaal niets. Hij begreep het volkomen dat ze eerst even alles op een rijtje had moeten zetten. Ze had hem bedankt voor de vissen. En hij had gereageerd met "dat is zodat je weet dat ik je niet vergeten ben." Maar dat was ze niet, verzekerde ze hem.

Ook van Friederich kreeg hij bericht. Hij was voor de Raad geroepen. Er gingen nieuwe vacatures komen, zoals verwacht. Toen hij Friederich vertelde dat hij volop aan het leren was over bosbeheer en ecologische landbouw, kreeg hij een digitaal schouderklopje.

Het was niet gemakkelijk, zo zonder Adinda door de bossen, duinen en heide te struinen samen met Jon. Telkens Jon hem een vogel aanwees, dacht Vincent aan Adinda. En als ze met de tractor dood hout gingen opruimen, probeerde hij zich te herinneren wat ze nu weer verteld had over hoe ze aan bosbeheer op het eiland deden. Maar hij miste haar nog het meest als hij 's ochtends opstond. Na een nacht vol wilde dromen was het extra melancholisch haar niet in zijn armen te hebben.

Toen in de laatste week van augustus de lessen aan de hogeschool begonnen, ging hij niet. In de lagere school waar Saskia, de vrouw van Jon, les gaf, zochten ze nog een voltijds klusjesman. En zo ging Vincent aan de slag. Hij verving gesprongen lampen, vulde het wc-papier aan in de toiletten, kuiste de gangen en snoeide de bomen op de speelplaats.

Zijn ouders hadden niets door. Die dachten dat hij elke dag braaf naar de les ging. Maar niets was minder waar.

Hij zag zijn ouders ook niet meer vaak. Meestal sliep hij bij Jon en Saskia. Hij was een beetje als hun verloren zoon, die na jaren afwezigheid was opgedoken. Het kind dat ze altijd al gewild hadden, maar nooit gekregen hadden. Jon was er vrij kort over geweest. Ze hadden lang geprobeerd, maar het was nooit gelukt. Jon drukte Vincent op het hart er nooit tegen haar over te beginnen, "Om Saskia te sparen," zo zei hij.

Naarmate de tijd verstreek, merkte hij dat Adinda stiller werd. Als ze belden, zei ze nog altijd van hem te houden en op hem te wachten, maar Vincent hoorde toch vaak een aarzeling in haar stem. Hij sprak er met Friederich over, en die verzekerde hem dat alles goed was met haar. Dat het misschien allemaal wel wat lang duurde, maar dat Vincent maar gewoon tegen haar moest blijven herhalen dat hij zou komen.

Het maakte Vincent zelf ook onrustig. Soms had hij het moeilijk zijn eigen woorden te geloven. Als Friederich er niet was geweest om hem aan te moedigen en hem op de hoogte te houden van de ontwikkelingen op het eiland, wist hij niet of hij het zomaar had volgehouden.

Eind september kreeg hij van Friederich de lijst met nieuwe vacatures doorgestuurd. Het was allemaal nog niet officieel gepubliceerd, maar Friederich vond het niet nodig daarop te wachten. Het waren er veel, en men zocht ook heel diverse profielen. Vincent zag er zeker mogelijkheden in. Maar er was één addertje onder het gras. Eén klein detail waardoor hij even wankelde. Ze zochten bij voorkeur families. Ze zochten gezinnen die gezamenlijk meerdere functies konden opnemen. Wie een familie-cv opstuurde, kreeg een voorkeursbehandeling.

Enkele dagen later belde Adinda hem op, om hem officieel het goede nieuws te vertellen. Vincent deed natuurlijk of hij van niets wist, en hij probeerde even enthousiast te reageren als zij. Hij hoopte maar dat ze zijn neerslachtigheid niet door had. Maar diep vanbinnen wist hij bij het horen van haar stem dat ze teleurgesteld was over zijn reactie. Hij had al een paar nachten slecht geslapen door het piekeren. Hij kon natuurlijk zijn persoonlijke cv doorsturen. Maar had hij dan wel een kans? Hij zag er geen beginnen aan om zijn ouders te proberen overtuigen om mee te gaan. En eigenlijk, hij had er ook geen zin in om met hen op een klein eiland te gaan wonen.

Saskia had het als eerste door. Vincent liet steken vallen op zijn werk, en dat was niet van zijn gewoonte. 's Avonds aan tafel bij Jon en Saskia, werd het hem te veel. Saskia had hem willen opfleuren, ze had bij de bibliotheek een Deens kookboek gehaald en had Labskaus geserveerd. In tranen vertelde Vincent dat het hem nooit zou lukken om te voldoen aan de voorwaarden. Dat hij hooguit als toerist nog eens terug op het eiland zou kunnen geraken. Maar dat het daarbij zou blijven. De liefdevolle omhelzingen die volgden had hij in heel zijn korte leven nog nooit ervaren. Zijn ouders hadden nooit dergelijke emoties toegelaten. En hij was blij dat hij bij Jon en Saskia gewoon zichzelf mocht zijn.

Enkele dagen later, vroegen Jon en Saskia om hen te vergezellen naar de woonkamer. Ze hadden eens nagedacht zeiden ze. Het leven in Nederland was al een tijdje niet meer wat hen gelukkig maakte. Ze hadden al vele dingen overwogen. Een Bed And Breakfast uitbaten in Zuid-Afrika, een camping in Spanje, of anders gewoon een wereldreis. Maar Vincent was voor hen een geschenk uit de hemel. Hij was hun gezamenlijk geluk. En hem droevig zien, was iets wat ze niet konden verkroppen. Dus als hij het wou, als hij het zou zien zitten, dan wilden ze wel samen met hem een familie-cv insturen.

De grote glimlach op Vincents gezicht vertelde hun genoeg. En nog die avond zelf, hadden ze al een gezamenlijke cv klaar.

Prompt 51. Het leven is niet gemakkelijk geweest, maar het heeft je geleerd over alle verschillende variaties van wat familie echt kan betekenen.