De weddenschap

Hoofdstuk 11: Kijk niet zo

Hoofdstuk 11: Kijk niet zo

Mijn handen sloten zich zenuwachtig om het flesje bruiswater en het biertje waardoor mijn vingers een witte kleur kregen. No way dat ik eerst ging wegkijken. Ik had naderhand al wel door dat mijn hoofd een nieuwe tint rood had uitgevonden en dat ik absoluut te vergelijken viel met het stopbord: rood met witte letters op. Volgens mij was ik nu zo onaantrekkelijk dat dat woord totaal overbodig was.

De meest scheve glimlach ever stond op zijn gezicht geplakt, wat me alleen nog maar meer nerveuzer maakte en dan zijn haar nog. Zijn gitzwarte haar lag irritant nonchalant op zijn hoofd, iets wat onwijs schattig was.

O god, grapje! Just kidding. Ik kuchte stilletjes en veegde mijn klammige hand af aan mijn broek, waardoor ik dus mijn blikje met bier liet vallen. Geweldig, helemaal geweldig. Net alsof we in een slechte roman was, bukte Julian zich. Oké, dat was misschien niet helemaal waar. Als dit een slechte roman was geweest, zou ik me ook gebukt hebben, zouden onze vingertoppen langs elkaar strijken en het volgende moment zouden we in elkaars ogen staren. Onze gezichten zouden waarschijnlijk steeds dichterbij elkaar komen, zijn wijsvinger ging een pluk haar achter mijn oren duwen en dan zouden zijn zachte handen mijn gezicht vast nemen en me teder zoenen.

'Bier?' vroeg hij en bekeek het blikje. Zijn gezicht stond enigszins nogal verbaasd.

Ik slikte. 'Het is niet voor mij. Mijn moeder vroeg het aan me of ik het nog snel wilde gaan halen.' Het maakte toch al niets meer uit of ik nog roder zou worden, het was al onmogelijk geworden.

Julian trok een wenkbrauw op. Eerst was ik aan het wachten totdat hij het terug ging geven, maar aangezien hij niet meteen aanstalten bleek te maken om dat ook daadwerkelijk te doen, trok ik het haastig uit zijn handen en draaide me om. Het eerste wat ik dacht toen ik me dus omdraaide, was dat ik de ruimte helemaal was vergeten. De getinte man achter de toonbank had waarschijnlijk elk detail waargenomen, maar toen ik een blik over mijn schouder wierp, zag ik dat hij onverschillig in een of ander magazine aan het bladeren was.

Ik trok de deur snel open en toen hoorde ik hem vragen: 'Moet jij ook nog wat hebben, jongeman? Of was je hier alleen voor het meisje?'

Een klein lachje kwam uit zijn mond en drong in mijn hoofd binnen. Waarom lachte hij? Dit was niet eens grappig. 'Geef mij dan ook maar een biertje,' zei hij en ik zag in de weerspiegeling van het raam dat hij zijn schouders op haalde.

Ik liet de deur achter me dichtslaan en stak zonder na te denken het flesje water onder mijn rek achterop mijn fiets en opende het blikje bier. Nogmaals: het kon vast geen kwaad, tenzij Richard of iemand anders bij ons thuis het zou opmerken dan.

Met mijn rug leunde ik tegen de gevel van het gebouw aan en ik liet me een beetje naar beneden zakken totdat ik voor de zoveelste keer die avond op de grond zat. Ik zette mijn benen recht zodat ik er met mijn ellebogen op kon leunen en dronk rustig verder. Om eerlijk te zijn was het net alsof ik cola aan het drinken was, maar goed. Oké, dat klonk belachelijk want die drankjes leken in de verste verte niet op elkaar.

'Ik dacht dat het niet voor jou was,' zei een lage stem van boven me. Ik kantelde mijn hoofd zodat ik hem goed kon bekijken in het licht van de lantaarnpaal en besefte dat ik geen zin had om rood te worden. Helaas had ik daar niets over te zeggen.

'Euhm. Ahum. Is dit geen water dan? Wat raar zeg, ik dacht nou toch echt dat ik het water had opengedaan. Ik ben een beetje in de war weet je en ik had het dus nog niet door en euh argh- Goed dan, het was voor mij,' gaf ik uiteindelijk stotterend toe. Gelukkig was het donker buiten en zag hij mijn gezicht maar gedeeltelijk, dacht ik dan. Helaas was het ook koud en deed ik mijn best om niet te hard te rillen, alleen wist ik niet of ik moest rillen door de koude of door hem.