Jily -

23. BÖLÜM

                             -James-

              Bu güzel yaz havasında bahçede beklediğim kişinin kesinlikle Lily olması gerekiyordu. Ama hayır, Emily'i bekliyordum. Onu akşam için davet ettiğimde, sanki ona daha önce berbat davranan ben değilmişim gibi teklifimi anında kabul etti. Bazı kadınları anlayamıyordum. Bir erkek sana böyle davranıyorsa onunla çıkmaman gerekiyor. Tabii aynı şey bir kadın için de geçerli. İnsanın kendisine saygısı olmalı. Değil mi?

             Müthiş kısa eteği ve aşırı makyajıyla bana yaklaşmaya başladığını gördüğümde, hafifçe gülümsedim ve el salladım. O da bana el salladı. Adımlarını hızlandırdı ve yüzünde açık bir mutlulukla yanıma geldi.

'Hey!' dedi sırıtarak.

'Hey!' dedim aynı şekilde.

'Beni her gün şaşırtıyorsun Potter. Bu gece buluşması da ne böyle? Başımı belaya sokacağını hissediyorum.'

'Ama yine de geldin, değil mi?' dedim gülümsemeye devam ederek ve yolu gösterdim. Kabak gibi açıklığın ortasında oturamazdık. Yakalanacağımız kesindi.

'Evet. Heyecan yaratabildiğini reddetmiyorum.'

'Nasıl gidiyor bakalım?'

'Şöyle böyle. Bitirme sınavları. Dersler. Senin nasıl?'

'Aynı şekilde.'

               Sessizlik içinde yürümeye devam ettik. Okul arazisinden yeterince uzaklaştığımızdan emin olunca arkama baktım.

'Beni kaçırmıyorsun değil mi?' dedi Emily gülerek.

'Hayır. Sadece yakalanmak istemiyorum.' dedim gülümseyerek.

'Seni korkusuz sanıyordum.' dedi gülümsemeye devam ederek. -ağzı çatlayacak gibiydi- 

'Kimse korkusuz değildir.'

                Yere oturduk ve içkiden ikimize de birer tane koydum. Emily, sanki hiç sert değilmişçesine büyük bir yudum aldı ve bana döndü.

'Pekala; alkol, gece, gizli buluşma. Şüphelenmem gereken çok şey var.'

'Kesinlikle kötü bir niyetim yok.' dedim gülerek.

'Seni eleştirmiyordum...'

'Yalnızca sohbet etmek istedim, Emily.' dedim olabildiğinde içten şekilde. Zaten doğruydu.

               Ben böyle söyleyince, gözlerinin içi parladı sanki. Mutlu mu olmuştu? Biraz da mahcup gibiydi. Onunla sohbet etmek istediğime bu kadar şaşırması, sevinmesi ve açıkça görülen hevesi, kendimden daha da utanmama neden oldu. Samimi değildim sonuçta. Bir şeyler öğrenmek için onu kullanıyordum ve aslında, bu kızı hiç merak etmiyordum.

               Ama konu bu değildi. Başka şeylerdi. Sorunuma odaklanmalıydım.

'Okuldan mezun olmakla ilgili ne hissediyorsun?' diye sordum.

'Bilmem... Okula bayılmıyorum. Burada iyi ve kötü anılarım oldu. Ama iyi ve kötüleri karşılaştırırsak.. her ne kadar iyiler fazla olsa da kötülerin onu ezdiğini söyleyebilirim. Buradan çıkmak istiyorum bir yandan. Bir an önce kendime yeni bir hayat kurmak istiyorum. Bir yandan da bir sürü anım var. Herkes gibiyim işte...' dedi gülümseyerek ve bana döndü; ' Peki ya sen?'

'Aynıyım sanırım. Okul bitse de dostlarım yanımda olacak. Ama Hogwarts defteri bir daha açılmamak üzere kapanıyor. Hüzünlenmiyorum diyemem.' dedim.