Reap What You Sow [Nederlandse versie]

Hoofdstuk 18

Juan liep naar boven toe toen hij te horen kreeg dat ze het FIFA-toernooitje zouden hervatten. Emilio en Rory waren allebei niet in de gemeenschappelijke ruimte, dus hij vermoedde dat ze naar boven waren gegaan. Een beetje enthousiast ging hij de trap op, denkend aan wat Emilio gezegd had. Dat hij verliefd was. Of in elk geval sterke gevoelens voor de jongen had. Hoewel Emilio er zelf niet blij mee was, vond Juan het wel een goede ontwikkeling. Emilio had altijd lacherig gedaan over relaties, de paar keer dat hij langer dan een week met iemand samen was geweest, was dat altijd om dubieuze redenen geweest, en Juan vond het niet verkeerd dat hij na vierentwintig jaar wél gevoelens voor iemand kreeg en ontdekte dat het niet iets voor mietjes was.

De twee zaten op een hoekje van het terras met elkaar te praten. Hij hoorde ze grinniken, dus hij vermoedde dat het gesprek niet zo serieus was dat hij ze zou storen.

'We gaan weer verder met het toernooitje,' zei hij. 'Tenzij jullie hier liever romantisch met zijn tweetjes blijven zitten.'

Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen. Emilio keek hem met een giftige blik aan. Juan grinnikte inwendig – na al die jaren dat Emilio hem geplaagd of simpelweg voor schut gezet had, vond hij dat het ook weleens tijd werd om het terug te doen. Zijn ogen schoten even naar Rory, die een blos op zijn wangen had gekregen en zijn blik ontweek. Juan had verwacht dat hij er een grapje van zou maken, maar hij leek eerder verlegen te worden. Een goed teken, vond Juan.

'Ik lig er al uit,' zei Emilio uiteindelijk.

Rory kwam overeind. 'Ik niet! Ik haal nog even een biertje en dan kom ik.'

Vlug liep de jongen hem voorbij.

Emilio was ook opgestaan en gaf hem een stomp tegen zijn bovenarm. 'Wat de fuck ben je aan het doen?' gromde hij.

Grinnikend stak Juan een sigaret op. 'Wat jij al jaren doet. Vervelend hè? Wees blij dat ik hem niet vroeg of hij nog maagd was en dat jij hem daar wel vanaf wil helpen. Zoals jij deed bij June, zodra ik je had toevertrouwd dat ik haar leuk vond.'

'Gast, dat is tien jaar geleden.'

Juan haalde zijn schouders op. 'Ik kan er ook niks aan doen dat het zo lang geduurd heeft voor je iemand leuk vond.'

Emilio's kaak verstrakte, maar hij zei niets meer.

'Nou vertel man. Waarover hebben jullie gepraat? Denk je dat ie jou ook leuk vindt? Hij werd net wel rood...'

'Geef me eerst eens een peuk.'

Juan stak het pakje naar hem uit en wachtte tot Emilio een sigaret opgestoken had.

'We hebben eigenlijk wel een goed gesprek gehad,' begon Emilio toen aarzelend. 'Hij eh – hij heeft verteld dat hij op jongens valt. En dat hij met een jongen datet maar er niet verliefd op is.'

'Wat?' Juan begon breed te grijnzen. 'Wauw man. Dat kan geen toeval zijn. Ik heb nog nooit iemand ontmoet met wie je zo'n klik hebt.'

Emilio haalde zijn schouders op. 'Ik heb wel toegegeven dat ik onlangs ontdekt heb dat ik op jongens val maar dat ik iemand anders leuk vind.'

Juan fronste. 'Wat? Waarom?'

Hij zuchtte. 'Omdat ik voorlopig alleen vrienden met hem wil zijn. Je kent me, man. Je weet hoe kut mijn relaties eindigen. En Rory is echt een goeie gast. Hij verdient wel wat beters dan iemand die niet eens weet of hij een relatie met een kerel wil – en iemand die nog nooit een ander trouw is geweest.'

Juan keek hem peinzend aan. Dat Emilio er al dusdanig over na had gedacht, vond hij al heel veelzeggend. Hij besloot hem daarom ook niet te pushen en knikte alleen. Ze kenden elkaar nauwelijks. Als ze zich tot elkaar aangetrokken bleven voelen, dan kwam het vanzelf wel.