6

18 0 0
                                    

3rd Person's POV

Ilang araw na ang nakalipas at ilang araw na din nangungulit si Callisto sa kanyang kapatid. Lalong naghihirap si Elara dahil sitwasyong ito.

"I swear I drank like 5 mugs of coffee kahapon and nakatulog pa din ako" Kwento niya kay Keyara habang kumakain, tumango na lamang si Keyara habang pinapakinggan si Elara.

"What are you planning tomorrow? Sabi mo 6th year anniversary niyo na?" Paalala ni Keyara, unti unting ngumiti si Elara at sumagot ng, "Matutulog lang ako buong araw.."

Tumango na lang ulit si Keyara at pinilit na intindihin si Elara. Nung nuling naka receive ng notification si Elara galing sa kapatid niya, Keyara knew punong puno na yung isa.

She snatched the phone from Elara and reads the message from Callisto Astrophel, biglang nagbago ang expression sa mukha ni Keyara nang mabasa niya ito.

"Ate we really need to talk, dad's condition is getting worse every single day and the only thing he's asking me for is that he wants me to bring you home again. Kahit magplastican na lang tayo sa araw na iyon ate, kahit ngayon lang then after that I'll leave you alone"

"I think you really should read it" Binalik ni Keyara ang phone para mabasa ito, ngunit nung binasa ito ni Elara ngumisi lamang siya na para bang wala na siyang pake sa kanyang ama.

"Then let him die, i don't give a shit about him" Bulong niya na narinig ni Keyara. "Ara it's been almost 8 years and hinde mo pa din siya mapatawad? Come on, just this time, please meet him before it's too late" Pinakausapan niya knowing na hinde makakaangal si Elara sakanya.

Elara sighed and nods after, halatang napilitan lang siya pero pagtapos non nireplyan niya si Callisto, agreeing na dadating siya this Sunday.

"I'm gonna go to the cr muna"

Elara's POV

Entering the bathroom, I burst into tears. It feels like I'm risking my life just to meet him for the first time in 7 years. The traumas he gave me was still here.

Hinde ko alam kung saan ko kukunin yung lakas ng loob para iharap ko pa yung mukha ko sakanila. Polaris said crying is good for the soul, I wish habang buhay na lang akong tulog.

She lied, crying is only good pag nandiyan siya sa tabi ko, comforting me and telling me everything is gonna be fine.

Habang pinapakalma ko ang aking sarili, naramdaman ko nanaman ang antok, kahit gustong gusto nang matulog I tried not to fall asleep in the bathroom. Iniiwasan kong mag leave nanaman dahil halos isang buong buwan na kong di pumapasok.

I went back to Keyara seeing her waiting for me. "Tara na, we still have a lots of files to scan later. Pag tapos nito let's hang out, my treat" kinindatan niya ako at naglakad na papunta sa office.

Sumunod ako sa likod niya habang tinatago ang aking namumulang mukha, what's with her wink that made me blush? Habang naglalakasd ako ay nakayuko, hinde ko makita kung nasaan na ko pero naramdaman kong hinatak ako ni Keyara.

"Hoy ano ka ba, nandito yung office, lumagpas ka na" She pulled me in the office by my hand laughing, for awhile everything turned gray and the only thing that has color is Keyara.

It feels like déjà vu again.

I sat down on my chair habang inaasar ako ni Keyara about how absent minded I was. "But for real Ara, I think you should visit a doctor, I don't know what's going on with you eh. Parang halos araw araw ka ng natutulog pero pag gising mo inaantok ka pa din"

Tch. Umangal ako, knowing na walang mali sakin. "Hinde, I'm just drained and still recovering kaya ganon" Palusot ko, she nods again just like how she is doing everytime.

"Hey.." Sabi niya, napatingin ako sakanya at nakita siyang nakangisi, "Do you wanna get railed tonight?" My jaw dropped at tumawa lang siya sabay sabing, "Joke lang, chill" Sabay kaming natawa dahil both of us know na it's been a long time since the last time we both get layed.

"Ang harot mo, jusko" Sabi ko sakanya habang iniiscan ang file na kailangan kong ipasa bukas ng umaga. Natawa pa lalo si Keyara na para bang kami lang ang nasa loob ng office.

For once, nakalimutan ko lahat ng problema ko, nakalimutan ko ng saglit si Polaris, all I'm thinking about is how I'm gonna spend my whole day with Keyara.

Our shift will end in half an hour so we need to hurry up and finish the files. Tinapos na namin ng maaga para ang aalalahanin na lang namin ay yung traffic sa labas kasi it's Monday.

After that we both drove to the nearest coffee shop which was Polaris'. It's been ages since I last came here, no one could ever replace this shop in my heart. Hanggang ngayon nararamdaman ko pa din yung kilig nung nagtatrabaho ako noon.

Pumasok kami sa loob being greeted by the amazing aroma of the coffee beans. Hanggang ngayon naamoy ko pa din yung paborito niyang kape.

Keyara pulled me to sit down on the exact table Polaris always sat on when she watch me make her favorite coffee. Gulat akong nakatingin kay Keyara, bakit kami nandito?

"Why are we here- I mean here, sitting at this spot?" I asked her while slowly panicking. Tinignan niya ko na para bang wala siyang alam tungkol sa coffee shop na'to.

"Diba sabi mo dito sa coffee shop ka lang bumibili ng coffee, kaya I decided na dito na lang kasi baka hinde mo magustuhan yung ibang coffee shops" Hinde ko inexpext yung explanation niya, Keyara is just so sweet and I don't deserve her.

"Okay now tell me what you like and I'll order it na so we can hang out pa ng matagal"

︎Alvin and The Chipmunks Where stories live. Discover now