blue jeans // drarry | draco x harry

- 4 -

Το επόμενο πρωί, του ήταν δύσκολο να ανοίξει τα μάτια του, νιώθοντας το ευχάριστο βάρος της κουβέρτας πάνω του. Ακόμη ο ήλιος δεν είχε διεισδύσει στο δωμάτιο και επικρατούσε μια ασυνήθιστη ησυχία. Αποφάσισε να μείνει έτσι για λίγο.

Όταν ξύπνησε πάλι, λίγο αργότερα, άνοιξε τα μάτια του και κατάλαβε ότι η προηγούμενη σκέψη του ήταν λανθασμένη. Η κουβέρτα του ήταν πεταμένη δίπλα στο πάτωμα. Αυτό που τον ζέσταινε ήταν το σώμα του ξανθού συγκατοίκου του, ο οποίος εξακολουθούσε να κοιμάται. Είχε περασμένα τα χέρια γύρω του και ο Χάρι είχε την εντύπωση πως πρώτη φορά τον έβλεπε τόσο ήρεμο.

Το προηγούμενο βράδυ είχαν επιστρέψει μαζί, υπερβολικά κουρασμένοι, και ο Χάρι είχε το θάρρος μετά την συζήτηση τους να του ζητήσει να κοιμηθούν μαζί, μήπως και βοηθήσει στους εφιάλτες τους.

Από την μία ντρεπόταν που ζήτησε κάτι τέτοιο, ήταν σίγουρος ότι ο Ντράκο τον είχε περάσει για εντελώς τρελό. Από την άλλη, κοιμήθηκαν όντως καλά, αν και δεν ήθελε να ξέρει ο Χάρι τι σκεφτόταν ο Νέβιλ για τον τρόπο που κατέληξαν να αγκαλιαστούν.

Βέβαια το κρεβάτι του Νέβιλ ήταν άστρωτο, οπότε πολύ πιθανό να μην είχε γυρίσει ποτέ στο δωμάτιο….

Πρώτα ένιωσε την αναπνοή του Ντράκο να αλλάζει και μετά τα χέρια του να ξετυλίγονται από την μέση του. Αμέσως στενοχωρήθηκε για την απώλεια, αλλά ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει κάτι για αυτό. Έπρεπε να προσπαθήσει τουλάχιστον να φανεί φυσιολογικός.

‘’Καλημέρα, Ντράκο.’’ Προσπάθησε να προσποιηθεί ότι ήταν χαρούμενος και πως δεν υπήρχε τίποτα περίεργο στο να ξυπνάνε στο ίδιο κρεβάτι.

Ο Ντράκο πάλι απλά μούγκρισε και γύρισε πλευρό. Για μερικά δευτερόλεπτα δεν ακουγόταν τίποτα. ‘’Καλημέρα, Πότερ,’’ αρκέστηκε τελικά.

‘’Πίσω στα επίθετα, Μαλφόι;’’

‘’Πού τη βρίσκεις την όρεξη πρωινιάτικα, γαμώ;’’

Ο Χάρι γέλασε. Κοίταξε το ρολόι στον τοίχο για να επιβεβαιώσει αυτό που ήδη υποπτευόταν και μετά έστρεψε το βλέμμα του πάλι στην πλάτη του Ντράκο. ‘’Πρωινιάτικα, λες και δεν είναι 12. Πρέπει να κατέβουμε για πρωινό.’’

‘’Μχμ, δεν προλαβαίνω να ετοιμαστώ.’’

‘’Μάλιστα,’’ αποκρίθηκε απλά ο Χάρι και με ένα κούνημα του ραβδιού του φρόντισε να φύγουν οι κουρτίνες από την μέση και να τυφλώσει τον Ντράκο με το φως του ήλιου. ‘’Εγώ νομίζω πως προλαβαίνουμε.’’

Μετά από πολλούς αναστεναγμούς και μουγκρητά, ο Ντράκο έκανε κατάληψη στο μπάνιο για να ασχοληθεί με το μαλλί του και ο Χάρι έμεινε να κοιτάζει το ταβάνι, με ανάμεικτα συναισθήματα για την εξέλιξη των γεγονότων και την έλλειψη σχολιασμού από τον παλιό εχθρό του.

Όταν τελικά κατέβηκαν για μεσημεριανό, σχεδόν κανείς δεν τους έριξε δεύτερη ματιά, πράγμα ασυνήθιστο αλλά ευπρόσδεκτο, για αυτό και ο Χάρι δεν έδωσε σημασία.

Ωστόσο, το βλέμμα που του έριξε ο Νέβιλ δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο.

‘’Καλώς τους. Σας έψαχνα χθες.’’ είπε τελικά όταν τον πλησίασαν

Ο Ντράκο και ο Χάρι αντάλλαξαν ένα γρήγορο βλέμμα σχεδόν πανικού αλλά περισσότερο απορίας.

‘’Και.. μας βρήκες;’’ ρώτησε επιφυλακτικά ο Ντράκο

‘’Όχι. Υπέθεσα όμως ότι ως οι ξενέρωτοι της παρέας, καταλήξατε να πάτε για ύπνο πιο νωρίς και από την γιαγιά μου.’’

O Χάρι κούνησε το κεφάλι του και έκατσε σε μια άδεια καρέκλα, απέναντι από τον Νέβιλ. ‘’Έχω γνωρίσει την γιαγιά σου, Νέβιλ. Δεν έχω ούτε την μισή ενέργεια που έχει.’’

‘’Ισχύει. Μπορείς να κερδίσεις τον Βόλντεμορτ, αλλά όχι την γιαγιά μου.’’

Ο Ντράκο κάθισε δίπλα στον Νέβιλ και ο Χάρι προσπάθησε να επικεντρωθεί στις κινήσεις του.

Ο Ντράκο έβαλε χυμό κολοκύθας στο ποτήρι του.

Ο Βόλντεμορτ έστειλε τους ακόλουθους του να σκοτώσουν την γιαγιά του Νέβιλ.

Ο Ντράκο συνέχισε να μιλάει στον Νέβιλ.

Οι ακόλουθοι του Βόλντεμορτ κατέστρεψαν την ζωή του Νέβιλ και της οικογένειάς του.

Ο Ντράκο πίνει χυμό.

Οι γονείς του Νέβιλ δεν θα ξαναείναι ποτέ το ίδιο εξαιτίας του Βόλντεμορτ.

Ο Ντράκο κάτι λέει στην Ερμιόνη.

Ο Ντράκο ήταν ακόλουθος του Βόλντεμορτ.

Ήταν;

Ο Χάρι κούνησε το κεφάλι του.

Ο Ντράκο δεν ήταν ακόλουθος του Βόλντεμορτ.

Γύρω του οι συζητήσεις συνεχίζονταν αλλά αυτός δεν άκουγε τίποτα.

Βόλντεμορτ. Ντράκο. Βόλντεμορτ. Ντράκο.

Μακάρι να μπορούσε να περάσει μια γαμημένη μέρα χωρίς να ακούσει για τον Βόλντεμορτ.

Σηκώθηκε απότομα.

Οι φωνές των φίλων του σταμάτησαν και όλοι γύρισαν να τον κοιτάξουν.

‘’Δεν αντέχω άλλο.’’ είπε απλά και βγήκε από το δωμάτιο.

Κανένας δεν τον ακολούθησε.

-

δεν ξεχνάμε να διαβασουμε και το 5ο