hayalet ~bxb~

3•1

Üst üste iki bölüm vayy beee

Uzun zamnadır düz yazı yazmıyorum.. unutmusum yazmayı qmk

Bölüm atlamadıgınıza emin olunn..

°•○●□■°•○●□■°•○●□■

~Kuvars'tan~

Emre'ye son mesajı da attıktan sonra telefonu yan koltuga fırlattım. Babamın uyumasını fırsat bilip arabanın anahtarını almıştım.

Çokta kızacagını sanmıyorum.

Yani.

Belki.

Inşallah fazla kızmaz..

Kırmızı ışıkta durup yan koltukta ki telefonu elime aldım. Galerime girip emre'nin attıgı fotograflara bakmaya başladım.

Bulundugu yeri biraz da olsa biliyordum. Genelde zengin bebelerin takıldıgı yerlerdi. Bi zamanlar bende takıldıgım için biliyordum zaten. Ama anlamadıgım konu emre'nin orda ne işi oldugu.

Emre tek başına gittigini sanmıyorum. Emreyi eğer yeteri kadar tanıdıysam böyle yerlerde takılıcak bir tip degildi. Hatta emre'nin herhangi bir yerde takılıcagını da sanmıyorum. Aynı şekilde kendi iradesiyle sarhoş olucak kadar içtiginede.

O an aklıma geldi.

Kuzeni yiğit.

Ondan zerre haz etmiyorum. Kesin emreyi de bu zorlamıştı. Emre'nin anlattıgı gibi aramızda aman aman bi kavga olmamıştı. O gün kavga etme sebebimiz ise çıkışta bi kızı sıkıştırıp iğrenç imalarda bulunmasıydı.

Ondan öncede bir kaç kez kafayı bulup sokakta sabahladıgını biliyorum. Okulda kızların soyunma odasına girdigi için disiplin ve okuldan uzaklaştırma aldıgınıda biliyorum.

Aslında yiğit serseri falan degildi sadece sapıktı. Ergenligin sınırındaydı. Ota boka kaldırıyordu anlıycagınız. Bunlara rağmen emre'nin onunla aynı çatı altında yatması bile saçmaydı.

Şimdi diyceksiniz ki emre'ye neden bu konuyu anlatmıyorsun, bu konuyu gizliycek ne var. Aslında bakarsanız haklısınız.

İlk başta sadece inat ettigim için söylemiyordum. Peki şimdi neden söylemiyorum diye sorarsanız emre'nin zaten bunları bilmesi. Her şeyin farkındaydı ama ses etmiyordu.

Ya emre çok saftı yada yiğit mükemmel bi oyuncu.

Sonunda girdigim sokakla derin bi nefes verdim. Simdi tek dilegim emre'nin hâlâ aynı yerde olması.

Abartılı led ışıklarla dolu ses kirliliginden başka hiçbir işe yaramayan müzik sesleriyle şimdiden bunaldıgımı hissettim. Eskiden burda nasıl takılıyorduk hayret ediyorum.

Arabayla ararsam bulamayacagımı bilmigim için aradayı rasgele bi mekanın otoparkına park ettim. Hızımı düşürmeden sokak boyunca emreyi aramaya başladım.

Birkaç kez telefondan aramayı denesemde aramalarım cevapsız kaldı. Derince ofladım. Nereye kaybolmuştu bu.

Onu bulamadıgım her saniye endişem artarken nerdeyse ağlıycak durumdaydım. Ya bişey olduysa. Ya başına bişey gelmişse.

Aklıma dolaşan kötü senaryolarla ağlama istegim daha da arttı. En sonunda belki diyerek arka sokaklara girdim. Çaresizce hızlı adımlarla emreyi araken başka bi sokaktan ağlama sesleri gelmeye başladı.

Kaşlarımı çattım. Adımlarımı yavaşlatıp sese doğru yürümeye başladım. Işıkların ulaşmadıgı karanlık bi yerde dizlerini birbirine çekmiş ve duvara yaslanmış bedenle bir iki saniye duraksadım.