I remember it all too well

hoofdstuk 15

De laatste school bel ging. De meeste mensen renden de klas uit, zo snel als mogelijk renden ze naar de uitgang. Karen ving nog een glimp op van Ed die samen met Charlie het lokaal verliet. In haar hoofd vond Karen dat de twee wel een schattig koppeltje zouden zijn. In de afgelopen maanden had ze Ed beter leren kennen, en Charlie kende ze al twee jaar nu. Ze was de enige die hem af en toe bezocht buiten school. Ze had hem nooit gepusht om met haar om te gaan, maar om te een of andere reden ging dat vaak vanzelf. Wanneer ze bij Tulip was gedroeg Karen zich vaak drukker dan ze op zichzelf was. Volgens haar moeder was Tulip een goede invloed op Karen, door haar kwam ze wat losser in sociale situaties. Maar Karen wist dat ze gewoon liever rustig een boek las dan dat ze zoals haar BFF een appel opfikte. Dat laatste was wat Tulip vandaag weer een extra strafstudie had opgeleverd.

Karen nam haar spullen en stopte ze in haar donkergrijze rugzak. Net toen ze door de deur wilde lopen botste de tiener op tegen individu dat op zen minst tien centimeter groter dan haar was. "AUWCH!" Riep een jongensstem die Karen uit duizenden kon herkennen. Ze keek snel naar de grond. "Sorry, sorry, sorry! Het was niet mijn bedoeling..." Paniek maakte zich meester van het meisje. Wat nu gedaan?

"Het is niks." Sprak Petro kalm. De jongen zocht oogcontact. Zo snel ze kon draaide Karen haar hoofd naar hem toe, waardoor hun neuzen op elkaar botsten. Op nieuw kermden ze beiden zacht. "Sorry, again." Karen wou zichzelf in de grond boren. Maar helaas was dat nu geen optie. Dus deed ze gewoon een stap naar achteren. "Het is erg fijn dat je,... Je weet wel, me niet dood vanwege mijn onhandigheid." Petro lachte schaapachtig. Verdorie die jongen is knap dacht Karen. "Maar, ik moet nu echt gaan, eigenlijk, want...Tja...Ik heb nog 'dingen' te doen."

 Zo snel als haar magere benen haar konden dragen liep Karen door de deur, naar huis. Al wilde ze daar eigenlijk ook niet zijn. Karens beide ouders hadden een ernstige tumor in hun hoofd gekregen een jaar geleden. En hoe verder de behandeling ging, hoe slechter hun gezondheid werd. Al zou die nooit zo slecht worden als Karens vermogen om te praten met haar crush. Ze sloeg haar rechter hand tegen haar voorhoofd.

Eenmaal thuis aangekomen was het voor de tiener geen verrassing dat er niemand thuis was.  Waarschijnlijk waren ze op dit moment weer één of andere procedure aan het uitvoeren die toch niet zou werken. Ze liep naar de koelkast, en merkte het post-it'je  dat er op hing. 'Probeer vanavond de pasta in de koelkast warm te maken schat, ok? Vanaf morgen brengen oma en opa eten mee.' Las Karen. Het meisje slaakte een diepe zucht. Ze zouden weer de hele week weg zijn. Niet dat dat nog nooit eerder was gebeurt. Karen was het wel gewend dat ze een week of zelfs langer weg zouden zijn, om dan weer een week of op zen meest twee weken thuis te zijn.

Karen liep de trap op. Haar kamer was om het zo te zeggen, duister. Verscheidene schedel posters hingen aan de zwarte muren. Het enige raam dat er was was vol met donkere tape geplakt. De tiener liep naar haar nachttafel en opende de kleine lade aan de rechterkant. Ze haalde er de dieetrepen uit die ze ondertussen al een jaar at. Niemand wist dat ze ze nam, zelfs Tulip niet. En dat wilde iets zeggen. Haar telefoon alarm ging af. Ze moest beginnen aan haar huiswerk, daarna zou ze dan het werk van vorige week nog eens extra studeren. Zo zorgde ze ervoor dat ze niet overal op buisde.

Na een uur of twee werken ging haar telefoon. Tulip. Karen drukte op het rode icoontje van het scherm. Onmiddellijk belde haar vriendin opnieuw, en opnieuw legde Karen af. Bij de derde keer negeerde ze de GSM gewoon. Na twee minuten kreeg ze een bericht. 'Heb je al gegeten?' De serieuze emoji achter de sms liet Karen weten dat Tulip wist wat Karen aan het doen was. En dat was in elk geval niet eten. Karen typte iets terug. Het was om Tulip gerust te stellen, want het laatste wat ze wilde was dat haar vriendin ongerust werd. Even aarzelde met het te versturen, maar toen klikte het meisje toch 'versturen' aan.

"Ja hoor, pasta met een kazenmix" Waarna Karen haar telefoon weglegde en verder ging met studeren. Ze wist dat ze een probleem had, maar dat was voor later. Nu moest ze eerst zeker weten dat ze haar jaar zou halen en dat haar ouders genezen waren. Tot dan, zou ze het voor zich houden.