ARAYIŞ

ARAYIŞ BÖLÜM 1: KİMSİN Sen?

Olmadı.
Gözlerimi açtığımda Barış yanı başımdaydı. Uyandığımı anlayınca, ağlamaktan olsa gerek kızarmış gözlerini silip bağırdı.
– Uyandı, doktor nerede.... Uyandı Berfu uyandı.
Dediklerinin yarısı anlaşılmıyordu ya da ben henüz tamamiyle kendime gelmemiştim. Öyle telaşlıydı ki, bir o kadar da sevinçli. Yanıma geldi. Daha iki dakika önce korkuyla bakan yeşil gözleri artık ışık saçıyordu. Elimi tuttu.
– Ne oldu sana, kim yaptı bunu söyle de onu-
Sözünü kestim,
– Nasıl geldim ben buraya? Hiçbir şey hatırlamıyorum en son..
Doktor gelmişti.
–Berfu Hanım, geçmiş olsun. İyi görünüyorsunuz. Merak etmeyin herhangi bir sıkıntı yok. Ameliyatınız da iyi geçti. Fakat eğer biraz daha geç kalsaydınız şu an aramızda olamayabilirdiniz. Bey efendiye bir hayat borçlusunuz.
–Bey efendi?
–Evet, sizi hastaneye yetiştiren delikanlıdan bahsediyorum.
–Bir şey söyledi mi size? Kim olduğunu öğrenebilir miyim?
–Ne yazık ki kim olduğu hakkında benim bir bilgim yok. Fakat yaralı halde geldiğiniz için polisler ifadesini aldılar. Onlar size yardımcı olacaktır.
– Peki nerede şimdi, gitti mi?
– Bilmiyorum Berfu hanım. Benim şimdi gitmem gerekiyor. Bu gece de gözlem altında tutacağız sizi. Yarın öğleden sonra çıkışınızı yapabilirsiniz.
Teşekkür ettikten sonra doktor gitti. Barışla tek kalmıştık. Barış hala hem sevinçli hem de meraklı gözlerle bana bakıyordu. Tekrar sordu.
– Kim yaptı bunu sana? Hangi o..ç?
Derin bir nefes aldıktan sonra :
– Sen gördün mü beni getireni? diye sordum.
– Hayır Berfu, görmedim. Sen neden bu kadar taktın bu kişiye? Altı üstü hastaneye getirmiş.
–Altı üstü hastaneye getirmiş mi? Gerçekten bunu söyleyebiliyor musun? Doktoru duymadın mı, eğer o olmasaydı ben şu an belki de yaşamıyordum ve...
– Evet ve?
– Ve teşekkür etmek isterim işte hayatımı kurtardı sonuçta.
Diyeceğim bu değildi tabi ki. Eğer beni bulduğu yeri söyleseydim neden orada olduğum hakkında bir sürü soru sorup beni bunaltacaktı ve muhtemelen bana bunu yapanın o olduğunu düşünecekti. Sonuçta öyle ıssız bir yerde normal bir insan yaşayamazdı. Düşününce evet haklı bir düşünce olabilirdi ama o değildi. Kim olduğunu bulmalıydım.
Hem gerçekten teşekkür etmek hem de öyle bir yerde ne yaptığını, beni nasıl bulduğunu bilmek istiyordum. Verilen ilaçlar uykumu getirmişti. Barış'a uyumak istediğimi. Söyledim.
– Tamam Berfu, uyu ama bu konu burada kapanmayacak. Bana dün gece ne olduğunu bir bir anlatacaksın.

        
        ERTESİ GÜN

Uyanır uyanmaz saate baktım. Sanki günlerdir uyuyorum. Saat 09:25' ti. Barış tüm gece başımda beklemişti. Uyandırmak istemedim. Sessizce yataktan kalkıp kapıya doğru yöneldim. Ayağa kalkınca karın bölgemde sancı hissettim. Zor yürüyordum. Kapıyı açıp danışmaya doğru yürüdüm. Belki beni getiren kişinin ismini almışlardır bir ihtimal.

Maalesef cevap olumsuzdu. Geldiğim gece burada başkası görevliymiş. Son çare ifade alan polisleri bulmaktı. Hastane polisini bulmam gerekiyordu. Tam gidecekken Barış'ın sesi geldi.
– Berfu! Ne yapıyorsun sen burada? Neden bu halde yataktan kalktın ve neden uyandırmadın beni?
Etrafıma bakındım polis göremedim.
– Biraz yürüyüş yapmak istedim, sıkıldım yatmaktan.
– Beni neden uyandırmadın, ben burada öylesine mi duruyorum Berfu?
—Tamam Barış geldin işte.
Sinirlenmişti, haklıydı da ama onu aradığımı söyleseydim daha da sinirlenecekti.
Bir kaç saat sonra taburcu olacaktım. İlk işim karakola gitmekti. Tabi Barış'ı atlatabilirsem

DEVAMI GELECEKKKK