Who Know? [ Complete ]

Part 28 (Who know?)

Unicode

အပိုင်း ၂၈

ကျန်းချန်နဲ့ ကျန်းယန်လီ မိသားစုတို့က ခွဲစိတ်အခန်းအပြင်မှာ ရပ်နေကြသည်။ သူတို့အသီးသီးစိုးရိမ်နေကြပြီး အားလင်လေးတောင် အသံမထွက်ပဲ ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေရှာတယ်။ ထိုအချိန်ခွဲခန်းတံခါးပွင့်လာကာ သူနာပြုတစ်ဦးထွက်လာသည်။ သူမက ကျန်းယန်လီအရှေ့ကိုလျှောက်လာသည်။

ကျန်းယန်လီက ထိုနေရာမှရှိနေတဲ့ တစ်ဦးတည်းသောမိန်းကလေးမို့ သူနာပြုမလေးက စကားပြောဖို့လာခဲ့ပုံပေါ်သည်။

" ဒီကလူနာရှင်လားရှင့် "

ကျန်းယန်လီက ချက်ခြင်းခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။ ဒီနေရာမှာသူကအကြီးပဲ့...

" ဟုတ်ပါတယ်။ ကျွန်မမောင်လေး...အဆင်ပြေရဲ့လား "

သူနာပြုက

" ဟုတ်ကဲ့ လူနာကအရေးပေါ်ခွဲမွေးရမယ်။ ကလေးကရေတောင်မွန်းနေပြီ... အဲ့တာခွဲစိတ်ဖို့လက်မှတ်လိုတယ်ရှင့် "

ကျန်းယန်လီတို့စိုးရိမ်လွန်သွားပြီး ကျန်းချန်မှာချက်ခြင်း သူမမကိုလက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်ဖို့ပြောတယ်။

" မမ လက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်ပါ...ရှောင်ရှောင်းဘာမှဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး "

လက်မှတ်ထိုးပေးလိုက်တာနဲ့ သူနာပြုမလေးက ခွဲခန်းအတွင်းပြန်ဝင်သွားခဲ့သည်။ အရေးပေါ်ခွဲနေတုန်း ၁နာရီလောက်အကြာမှာ ရှောင်းကျန့်နေခဲ့တဲ့ မိဘမဲ့ဂေဟာက ဦးလေးနဲ့အဒေါ်ကြီးတို့မှာ ပြူးပြူးပြာပြာဖြစ်ရောက်လာကြသည်။ သူတို့မှာကျန်းချန်ရဲ့ဖုန်းကိုရတာနဲ့ ချက်ခြင်းဂေဟာက ကလေးတွေကိုအသိတွေနဲ့အပ်ခဲ့ပြီး မြို့ကိုတက်လာခဲ့ကြတာဖြစ်တယ်။

ထို့နောက်ကျန်းချန်တစ်ယောက် ခွဲခန်းအရှေ့ကထွက်လာကာ ဖုန်းကိုဖွင့်လိုက်ပြီး ရှီးချန်ကိုထပ်ပြီးဆက်သွယ်လိုက်သည်။ အကျိုးအကြောင်းတော့ပြောပြထားသင့်သည်မလား။

ဒါမဲ့ဖုန်းမှာလိုင်းမမိပြန်ဘူး။ နောက်ထပ်သုံး၊လေးခေါက်လောက် ဆက်ပြီးတဲ့အထိဖုန်းလိုင်းက အဆင်မပြေဘူး။ ကျန်းချန်မှာ ထပ်ပြီးစိတ်ပူလာရပြန်သည်။ ငလျင်ဆိုတာ တကြိမ်နဲ့ပြီးတတ်တာမဟုတ်ဘူးလေ။ နောက်ဆက်တွဲငလျင်အသေးစားတွေ ဆက်ဖြစ်နေသေးရင်ရော....