Sevenleri Kavuşturacak Olan da Allah'tır❧

➸Gerçek mi¿..★❧

Ben benim yerimi tam çözemiyorum o yıldızlı geceden beri . Hakk yanımda adıyla içtim iksirimi .. Öyle eğmedim , eğmiyorum hiç de eğmediğim başımı ..

Tâ kî yanı başımda o'nu buluna kadar ..

Bugün aklımla kalbim arasındayım ..
Ya Hakk ne yapmalıyım ..

( Şu iç sesim hiç susmuyor )

Başım zahiri bir eğiklikte , bakmak istemiyorum kalbimin ritmini değiştirebilen gözlerine..

İç sesim devam ediyor :

Niye yoktu kaç zamandır ! Oysa yıldızlara bakar görünümlü görmüşüm ben o'nu bu süreçte, o görmez mi , sormaz mı beni !¿

Devam :

O zaman niye parlıyor gözleri . Sadece yan bakışlı, saniyelik bir bakışla görebildiğimce ; evet evet parlıyor işte gözleri .. Neredeydin diyesim geliyor haddim olmayarak ..

Şssh ! Sus lütfen iç sesim..

Yolda hızlıca yürüyen bana yetişemeyeceğini düşünüp , tee geriden " hey 🙋🏽‍♂️" diyerek seslenip bir koşu yanıma gelmiş o çocuksu kalbin sesi ;

- Nasılsın ? diyor şimdi.

Yavaşlayıp , sakince o'na doğru dönmeye çalışmışlığım ardından beri evet , karşı karşıya duruyoruz o'nunla.

( İyi değilim yoktun , diyemem ) !

+Elhamdülillah iyiyim ( asıl ) siz nasılsınız ?

-İyiyim ! Gülümsüyor cani , içli , en samimi !

+ Rabbm dâimi çok iyi etsin diye candan atlayasım geliyor .. Sesim içime geri gelirken , sesim sadece : Rabbm iyi etsin'e yetebiliyor ; daha az samimiyetli ..

(Yeni üzülecek bir şey daha işte , hııh !)

Her şeye rağmen
başımı kaldırmıyorum, gideceğim ..

Nasıl bu kadar iyi hissedebiliyorum içini ? Güler görünümlü düşen yüzünü bile görebiliyor, hissedebiliyorum !

Zaten ne kadar gizlemeye çalışşa da : ben başımı kaldırmayınca yüzümü düştü , bugün gün mü çöktü artık çözemiyorum ..

Aklımın inadı ya işte , genede dönüp yürüyorum..

Sesi :

- Kendine çok dikkat et..

+Siz de ..

Niye hep öyle diyor ki ? Neyse üzülmedim ki böyle yaptığıma , bakmadığıma .. Doğrusu bu ! Olmaz üzülürdük zaten biz...

Bir " farklıyız biz " bahanesi de bulmuşum zaten o'nu görene kadar ki bu süreçte ' ki artı bildiklerimin bahanesinin getirisi ; yok Zehra , uzak dur bu işten diyen aklımla , esasında : gayette gideceğime üzüleceğimi hissede hissede ilerliyorum işte..

Beş dakika dalgın dalgın yürümeye devam ederken yolumda bir ses duyuyorum hemen yanımda ;

- Merhaba , belediye binası nerede?

+ Tam emin değilim, cevabımı verirken ki başımı çevirmemle hafif şaşkınlığım bir oluyor..

Bu adamı bir yerden gözüm kestiriyor , ama nereden !🧐

Sözümü iyice tamamlayıp :

+ Sanırım şu sağ tarafta ama genede emin olamadım, diyorum.