ချွင်~ချွင်
လမ်းကျဥ်းကလေးဘေးမှာရှိနေတဲ့ကော်ဖီဆိုင်ကလေးဆီက အလှချိတ်ဆည်းလည်းသံလေးစည်ညံလာတယ်။ ထုံးစံအတိုင်းကော်ဖီဖျော်တဲ့အဖိုးကြီးဟာ ခပ်ခါးခါးကော်ဖီတစ်ခွက်ကိုအလျင်အမြန်ဖျော်ပြီး ပြတင်းပေါက်နားကစားပွဲဝိုင်းကို ခပ်မြန်မြန်သွားတယ်။ လမ်းမဘက်ဆီမှာတော့ အဂ်လန်ရဲ့မနက်ခင်းဟာလူတွေစည်ကားလို့။
"လူလေးကတော့အချိန်မှန်ပါဘဲ"
ကော်ဖီခွက်ကိုချပေးရင်း ပြုံးတုံ့တုံ့စကားဆိုလာတဲ့ကော်ဖီဆိုင်ပိုင်ရှင်အဘိုးကြီးMichaelကို တစ်ချက်ပြုံးပြရင်း ကော်ဖီခါးခါးကိုတစ်ချက်ငုံကြည့်လိုက်တယ်။
"ကျွန်တော်အချိန်မှန်သလို Michaelလက်ရာကလည်းပုံမှန်ပါဘဲ"
ထုံးစံအတိုင်း စကားတစ်ခွန်းနှစ်ခွန်းပြောပြီး Michaelက ဆိုင်ကောင်တာလေးဆီပြန်ရောက်သွားပြီ။ ထုံးစံနဲ့မတူတာက သူ။ ပုံမှန်အတိုင်းဆိုရင် ကော်ဖီလေးတစ်ခွက်ရယ် ခဲတံတစ်ချောင်းရယ် စာရွက်ဖြူတွေရယ်နဲ့အလုပ်ရှုပ်နေကျ။ ပြီးတော့ ကော်ဖီခွက်ကလေးဗလာဖြစ်သွားရင် သူထပြန်နေကျ။ ဒီနေ့တော့ သူ့အလုပ်သက်သက်နဲ့လာခဲ့တာ။
ဒေါက်...ဒေါက်
စားပွဲကိုလက်နဲ့ခေါက်လာတာကြောင့်မော့ကြည့်မိတော့ မီးခိုးရင့်ရောင်ဆံပင်နဲ့လူငယ်ဆန်ဆန်ဝတ်စားထားတဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်။ တစ်နည်းအားဖြင့်ခပ်ချောချောကောင်လေးပေါ့။
"Artist Seanလားခင်ဗျာ"
တရုတ်လိုရည်ရည်မွန်မွန်ပြောလာတဲ့ကောင်လေးကြောင့် သူမျက်မှောင်ကျုံ့မိတယ်။ စမြင်လိုက်တည်းက အနောက်တိုင်းသားနဲ့မတူတာကိုတော့ သူခန့်မှန်းမိပြီးသား။ ဒါပေမယ့် တရုတ်လို့တော့မတွေးဖြစ်ခဲ့မိ။
"အင်း...ဟုတ်တယ် ကိုယ်ကSean"
သူစကားပြန်တော့ ကောင်လေးက မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံမှာဝင်ထိုင်တယ်။ ကြည့်ရတာ သူ့ထက်တော့အတော်ငယ်ပုံပါဘဲ။
"ကျွန်တော်က Seanဆီမှာဒီဇိုင်းအပ်ထားတဲ့Leoပါ"
"အင်း...ကိုယ်သိတာမို့ပြန်မိတ်မဆက်လည်းဖြစ်တယ်"
YOU ARE READING
Believing In Wang(Oneshot)
Short Story'မင်းကိုယုံကြည်ဖို့တွန့်ဆုတ်ခဲ့မိလို့ ကိုယ်သိပ်နောင်တရတယ် ရိပေါ်'
