oncelikle hikayeyi unutmus olabilirsiniz 1 onceki bolumu okusaniz hatirlarsiniz bence 😓
..............
"emre"
"hürkan"
"senden hoşlanıyorum"
kaanın kapıyı tıklatmasıyla gözlerimi yumdum "tuvalete mi düştünüz ?"
...........................
emrenin bakış açısından;
aniden allak bullak oldum , bulunduğum durum kafama dank etti ve afalladım.
az önce hürkana ondan hoşlandığımı mı söyledim ? düşünerek yaptığım bir şey değildi ve pişmanlık hissiyle hürkana baktım , kapıya doğru dönmüş kaan'a "emre'nin midesi kötü olmuş biraz , geliyoruz birazdan " diyerek durumu kurtardı.
kaanda hürkanı onaylayıp alilerin yanına gitti
kalbim yerinden çıkacak gibi hissediyordum,tam şuan buradan yok olmak,yerin dibine girmek hatta ve hatta boyut değiştirmek için dualar ediyordum. Tam o sırada hürkanın kapıyı açmaya yöneldiğini gördüm.
Hürkan;" bayadır tuvaletteyiz, yanlarına gidelim artık şüphelenmesinler" diyerek çıktı.
bende elimi yüzümü yıkayıp kendime gelmeye çalıştım. Ya hürkan masadakilere ondan hoşlandığımı söylerse? ya da benle arkadaşlığını bitirirse? bir daha yüzüne bakamayacağımı düşünerek, tuvaletten çıkıp masaya adımladım.
Masadakilerin yüzlerini inceledim. Acaba hürkandan hoşlandığımı biliyorlar mıydı?
Oturduğumda herkesin gözlü bana döndü. "Emre iyi misin?" dedi Ali. "İyiyim sadece karnım ağrıyordu,ama geçti" kafa sallayıp onayladı Ali'de
Hürkan bir anda "ee benim eve geçelim mi oyun falan oynarız?" fikrini attı ortaya. Çoğunluk kabul etti,ancak benden ses çıkmadı. Sonra bana dönüp "peki ya sen Emre?" diye sordu.
Beynimin içinde fırtınalar koparken, aynı zamanda aşırı stresli hissediyordum. yüzüne bakmadan "Benim işim vardı ya şimdi hatırladım" diyip ayaklandım.
Masadakilerin gözü tekrar beni bulduğunda birşey söylemelerine izin vermeden kalktım.
Hürkan'nın bakış açısından;
az önce yaşadığım sey de neyin nesiydi??
ya da gerçekten yaşamış mıydım?????
emre benden hoşlanıyor muydu yani? hislerimden emin değilken artık o kadar emindim ki.. o kadar emindim ki kapıdan çıkan bedenini gördüğüm gibi öpecektim emreyi!!!
evet yapacağım!
kalktım ve bende kapıya doğru adımladım..kararan havayla birlikte sokak ışıkları yandı.Bense emreye yetişmeye çalışıyordum.Ama arkasından geldiğimi sezmiş olacak ki adımlarını hızlandırdı.
"Emre!"
Duraksadı, arkasını döndü. Gözleri kapalıydı,yaklaştım ve elimi saçlarında gezdirdim.Bu anın hiç bitmemesini umuyordum.Ellerimin hissettiği yumuşacık saçlardan elim hiç ayrılmasın,aynı tramvayda omzumda uyuya kaldığı günkü gibi içime dolan parfümünü sürekli hissedeyim,Çehresini hep bu şekilde inceleyebileyim.
Artık hislerimden emin olmama duygusunu yaşamıyordum işte,artık biliyordum. Emreyle aynı hisleri birbirimize karşı paylaşıyorduk.
Ama o beni benim onu sevdiğim kadar seviyor muydu emin değilim.Mesela o ben yanımda olmadığı her anda eski mesajlaşmaları okuyor muydu?Veya aşk şarkıları dinleyip beni düşünüyor muydu? Kahretsin ki ben yapıyordum.
Yanımda olmadığı veya olduğu her saniye onu düşünüyordum ve hala bugune kadar Emreye olan hislerimden emin değildim.Ben bile kendime şaşırıp kalıyordum bazen.
Öyleki Emrenin bana açılması hala inanılmaz gelirken
Çenesinden tutarak kafasını hizama getirdim.Benden kısa olduğu için göz göze gelmemiz için epeyce yukarı bakması gerekiyordu.
Bakmaya doyamadığım gözleri gözlerime değdi.Onları uzunca izledim,Gözlerini izlemek yetmese de gözlerim yüzünün diğer köşelerini izlemeye başladı..
Nasıl bu kadar kusursuzdu?Bunu nasıl başarabiliyordu akıl sır erdiremiyor ve sadece bu anın sonsuza kadar sürmesini istiyordum.
Çenesinden elimi çektim, ve bir anda gelen özgüven ve aşkın kuvvetiyle "SANA AŞIĞIM EMRE!" "HEMDE ÇOK" diye sokağın ortasında bağırdım... Hiç düşünmeden yaptığım için nasıl olduğunu bile anlayamamıştım kafamı çevirdiğimde herkesin bana baktığını farkettim, daha önce hiç böylesine özgür hissettiğimi hatırlamıyordum.Emreden bir tepki vermesini bekledim ama gözlerimin içine bakıp bana aniden sarıldı.Upuzun,sımsıcak ve sevgi dolu bir sarılıştı bu.
Alilerin sesiyle irkildim,Emre de omzumdan ellerini ayırdı.Hepsi ağzı açık bir şekilde bize bakıyordu sonra birinin alkış sesini duydum, sonra bir kişi daha ve alkış gittikce çoğaldı herkes alkışlıyordu emre ve ben ise o anın şokunu hâlâ atlatamamamışken birbirimize bakmaya devam ediyorduk, gözlerimizi bir türlü ayıramiyorduk birbirimizden... Tam hikayelerde ki gibi değil miydi ama? Birde yağmur yağsa arkadan baş başa olsak romantik müzikle birlikte bomboş bir sokağın ortasında usul usul esen yel ile saçlarımız savrulsa ne güzel olurdu ama... Yinede böyle de çok güzeldi, onunla olduğum her salise çok özeldi
Ona ve yaptığı,söylediği herşeye deli oluyordum,Emre benim için çok farklıydı ve o da bunun farkındaydı.
Şimdi,geçmişe dönüp baktığımda dolmuşta omzumda uyuya kalan bedenle el ele tutuşmuş deliler gibi eğleniyor,birbirimizi sevdiğimizi haykırıyorduk.
Bu anı yaşamak sadece inanılmazdı,imkansız gibiydi ama gerçektı...yaşıyordum.
Bunun olacağını asla tahmin edemezdim o kadar kusursuzdu ki beni sevemeyeceğinden korkuyordum ama o da beni seviyordu.
Emrenin bakış açısından;
Ee ben ona aşıktım o da bana, madem birlikte mutluyduk neden bunu böyle bitirmeyelim ki? Masallardaki gibi... Mutlu sonn!!!
....................
SUKUR FINAL YAPTIM SONUNDA!
aslinda bu ficin bu kadar okubacagini hic tahmin etmezdim ama 15k okundu cookk cok cok tesekkur ediyorum oy verenlere ve yorum yapanlara ayriyetten tesekkurler,,
Bu bolum ficin en uzun bolumu oldu yazarken bana fikir veren,yazmam icin dmden veya yorum yaparak destek olanlari da kocaman opuyorum bolumu atmama onlar vesile oldu cunku
BIRDEEE bu bolumu yazmama yardim eden sinif arkadasim alyaya tesekkur ederim asiri yardimci oldu😭😭💗💓
diger ficim hakkinda; ona da devam etmek istiyorum ama kendini yb atmak icin zorunlu hissediuorum bu sefer de ,canim istedikce ve sizi cok bekletmeden atmaya calisirim bunlari da okuyanlara tekrardan tesekkurler💕
ben sed
sizi seviyorum<33
आप पढ़ रहे हैं
<mengola3
रोमांसhürkan,metroda omzunda uyuya kalan adamdan deliler gibi etkilenmişti
