𝐀𝐟𝐭𝐞𝐫 4 𝐘𝐞𝐚𝐫𝐬 {Nicy Story}

9

Nicoline pov:

De volgende dag was het weer een werkdag voor Andy op het politiekantoor. Wegens de maatregelen moet ik nu ook mee. Niet dat ik dat erg vind. Stiekem ben ik wel blij want ik ben graag bij hem. We liepen het politiekantoor binnen en al snel kwamen we zijn baas tegen. "Ah Andy je papieren liggen al klaar op je bureau begin er maar aan. En jij bent Nicoline zeker?", vraagt hij. Ik knik een beetje verlegen. We hadden nog een goed gesprek en daarna gingen we naar Andy's bureau. "Oh nog een leuk kantoor eigenlijk.", zeg ik als ik de bureaus zie. "Naah een beetje saai als je hier vaak komt.", zegt hij al lachend. Ik grinnik en ga naast hem zitten aan zijn bureau. "Wow jij moet dat allemaal doen?", vraag ik en trek grote ogen naar de grote papier stapel voor hem. "Jah.", zegt hij met een zucht. Andy begon aan zijn werk terwijl ik me rustig kon bezig houden. Het was best wel leuk om hem te zien werken. Ik was een boek aan het lezen en keek opzij naar andy zonder mijn hoofd te bewegen. Anders merkt hij het dat ik kijk. Ik voelde hoe ik langzaam rood aanliep. Ik keek snel weer naar mijn boek als hij recht staat. "Gaat het Nico? Je bent zo rood.", zegt hij. "Uh beetje warm enzo.", zeg ik al lachend. "Ik zal anders even het raam open zetten.", zegt hij en doet het raam iets verder van ons open. Het helpt wel een beetje. "Ik ga even pauze nemen kom je mee naar de refter?", vraagt hij. Zonder antwoord te geven sta ik recht en loop naar de refter die ik al gezien heb toen ik drinken was gaan halen vamorgen. Ik hoor hem stilletjes lachen achter me. "Wat is er zo grappig?", vraag ik en kijk hem met spleetoogjes aan. "Je bent zo schattig gewoon.", zegt hij al lachend en neemt een glas water waar hij van drinkt. Ik voel weer kriebels in mijn buik. We zetten ons aan de tafel die hier staat en later komen er nog een paar andere collega's binnen die hier komen zitten.

"Andy er is een noodoproep in de bakker, ga daar even naartoe.", komt een collega van hem zeggen. Andy staat recht. "Ik ben er sewwes weer, blijf hier.", zegt hij. Ik knik en al snel loopt hij naar buiten met zijn vaste partner frederick. "Hey jij bent Nicoline toch?", hoor ik iemand zeggen. Ik kijk naar die persoon en zie een andere collega van Andy zitten, een man. "Ja klopt.", zeg ik. "Oke, is alles goed met jou?", vraagt hij. "Gaat wel ja.", zeg ik. "Oke super, ik moest even op jou letten nu dat Andy weg is dus kan je me dan ook even helpen?", vraagt hij. Meent hij dit? Hij doet net of ik een klein kind ben. "Uh ja oke is goed, met wat?", vraag ik. "Even een paar dozen naar mijn dienstwagen brengen.", zegt hij en geeft er een aan. Eigenlijk duwt hij die gewoon in mijn handen. Ik volg hem naar buiten tot aan zijn auto. "Ah ze bellen me, wacht hier even.", zegt hij als hij de doos in zijn auto zet. "Oke.", zeg ik. Hij loopt de hoek om met zijn telefoon tegen zijn oor. Plots voel ik een hand tegen mijn mond en een arm rond mijn nek. "Dat is lang geleden.", hoor ik die ene stem in mijn oor zeggen. Ik geraak helemaal in paniek als ik weet wie het is. Een gil ontsnapt mijn mond maar ik houd op als hij een pistool tegen mijn nek houd. "Zwijgen ja.", zegt hij hard maar toch stil. Mijn ademhaling gaat sneller als hij me mee trekt in een auto. Weer bind hij mijn handen bij elkaar en start hij de auto. Tranen lopen over mijn wangen. Waarom moest Andy weg.. waarom ben ik zo stom om naar buiten te gaan zonder hem! Het is mijn eigen schuld, alles is mijn schuld.

Andy pov:

Ik kwam net terug aan op kantoor en liep naar binnen. Ik keek vragend om me heen als ik Nicoline nergens zag. "Waar is Nicoline?", vraag ik aan lennert die bij haar zou blijven. "Ze is weg ineens.", zegt hij. "Weg! Je zou bij haar blijven!", schreeuw ik. "Andy wat is het probleem?", vraagt mijn baas achter me. "Nicoline is weg!", roep ik met tranen in mijn ogen. Ik geraak helemaal in paniek. "Wat is er gebeurd lennert?", vraagt hij. "Ik was met haar naar buiten gegaan om een paar dozen weg te zetten in mijn auto, toen werd ik gebelt dus nam ik op en als ik terug ging was ze er niet meer.", zegt hij. Ik voel de woede in me opkomen maar die laat ik binnen in me. "Camerabewaking!", zegt mijn baas. We lopen naar zijn kantoor en al snel hebben we beelden. We zien hoe Lennert weg gaat en Nicoline wacht aan zijn auto. Maar dan stopt er een andere wagen achter haar. Die man! Hij pakt haar langs achter vast en houd een pistool tegen haar nek aan. Hij trekt haar mee in zijn auto en rijd vervolgens weg. Tranen lopen over mijn wangen. "Eeeh wacht eens! Die heeft een nummerplaat die leesbaar is.", zeg ik en zet de beelden op pauze. "Goed Andy.", zegt de baas. "Die nummerplaat is echt en hij staat op naam van Sander prenkaert, hij woont in de genderlaan nummer 11.", zegt hij. Ik heb het opgeschreven en ren naar buiten naar mijn auto.

Nicoline pov:

"Laat me gerust!", roep ik als hij weer naar me toe komt. Ik zit op de rand van het bed en hij duwt me neer. "Aulstublieft laat me gaan.", zeg ik terwijl ik huil. Hij trekt me recht aan mijn haar en neemt me mee naar zijn woonkamer. Daar duwt hij me in de zetel en gaat naar een kast. Ik probeer mijn handen los te maken wat me ook lukt. Stil sta ik op en ren naar de voordeur. Al snel heeft hij me weer vast. "Nee laat me gerust! Ik zal niks zeggen als je me gewoon laat gaan!", schreeuw ik. Hij luisterd niet en gaat terug naar de zetel waar hij me in gooit. "Stop!", gil ik als hij prutst aan mijn broek. Maar nee hij luisterd niet, waarom ook wel. Ik roep en verzet me zo hard maar niks werkt. Als hij klaar is dan brengt hij me naar een andere kamer op de bovenverdieping. Hij duwt me daar in een slaapkamer en sluit de deur. Meteen sta ik op en bestudeer de kamer. Ik moet hier weg. Ik sta op en loop naar het raam. Het gaat niet open! Ik plof neer op het bed tegen de muur en laat mijn hoofd in mijn handen vallen. "Ik ben stom geweest.", fluister ik tegen mezelf.

Andy pov:

Ik kwam aan bij het huis van die man. Ik loop naar de deur die tot mijn verbazing op een kier staat. Ik ga binnen met mijn hand op mijn wapen. Ik keek in het rond en zag die man die inderdaad Nicoline ontvoerd heeft, in de zetel zitten. Ik sloop naar boven want beneden kon ik niet zoeken, anders ziet hij me, eerst Nicoline vinden. Als ik boven ben zijn er twee kamers, eentje is open en de andere is dicht. Meteen ga ik naar de gesloten kamer. Hij is oplsot. "Nicoline.", fluister ik. Ik hoor beweging. "Andy ben jij dat?", hoor ik Nicoline fluisteren. Een gevoel van opluchting komt mijn lichaam binnen. "Ja ik ben het.", fluister ik. "Ik haal je hier weg.", fluister ik. Ik kijk in het rond en zie een sleutel liggen op een kastje tegen de muur. Snel pak ik die en die past in het slot. Ik open de deur en meteen slaag ik mijn armen rond haar heen. "Shht ik ben er.", fluister ik als ze moet wenen. "He! Wat doe jij hier flik!", hoor ik iemand achter me roepen. Ik wil mijn wapen pakken maar hij duwt me heel hard op de grond en sluit de deur. "Andy! Gaat het?!", vraagt Nicoline bezorgd en komt naar me toe. Ik grijp naar mijn hand die blauw ziet. "Volgens mij is mijn pols gebroken.", zeg ik. Ze neemt hem zachtjes vast en meteen doet hij zeer als ze hem vast neemt. "Sorry sorry.", zegt ze. "Het is niks Nico, het gaat wel. Is alles oke met jou?", vraag ik. Ze staart naar de vloer. "Eigenlijk niet maar ik ben wel blij dat je er bent.", zegt ze. "Ik ben ook blij dat ik je gevonden heb.", zeg ik eerlijk. "Hoe eigenlijk?", vraagt ze. "Camerabewaking en de nummerplaat was zichtbaar.", zeg ik. Ze glimlacht maar toch laat ze tranen. "Kan je je collega's bereiken?", vraagt ze. "Nee mijn walkie ligt nog in de auto en mijn gsm heb ik niet mee.", zeg ik en zucht. "Heeft hij je pijn gedaan?", vraag ik. Ze knikt en wrijft haar tranen weg. Ik omhels haar en we blijven ook zo zitten.