IT ALL STARTED WITH A KISS ☑

IASWAK ENDING

Walang mintis ang pagpapadala ng bulaklak at ng kung ano ano pa si Yves. I just let him do what he wants to do para sa akin kasi mapapagod din ito sa pagpapadala. At gaya ngayon, wala na siyang padala. Walang bagong bulaklak o di kaya nama'y kape.

I sigh, It's not like I miss what he does. Gusto ko nga iyong wala siyang paramdam sa akin.

"Hoy, Sophia! Kanina pa kita kinakausap wala ka na naman sa sarili mo" Sheila said unto me.

"I'm sorry, what? May sinabi ka ba?", tanong ko rito habang inaayos ang ibang papeles sa aking lamesa. Malapit na kasi mag lunch at ako ay gutom na.

"Wala ka na naman sa sarili mo, sabihin mo nga epekto ba iyan ng pakikipag usap sayo ni Mr. Branzon?", wika nito sa akin.

I blushed when she told that to me, nalala ko naman ang aming mainit na tagpo sa loob ng conference room. Nabalitaan ko nga noong nakaraan ay hindi na daw iyon pinapasukan dahil under renovation daw and after so many weeks ay ginawa na iyong main office ni Yves.

"Ay, sis bakit ka nag bablush? May nangyari ba? Ikaw ha akala ko ba kay Simon ka lang eh bakit parang iba ang nakikita ko?", sabi ni Sheila na may halong pang aalaska sa akin. Sinusundot-sundot pa nito ang aking tagiliran na tila ba ay nananadya.

"Sasama ka ba sa akin? Lunch us. Diyan tayo sa bagong bukas na restaurant sa tapat ng kompanya", pag aanyaya sa akin ni Sheila.

"Oo nga Sophia, sumama kana", pag aanyaya pa ng isa kong kasamahan.

Tumango na lang ako sa kanila. I need divert ky attention hindi pwedeng ang lalaking iyon na lang ang naiisip ko.

Yes, aaminin ko he's hot at humahanga talaga ako sa kanya. I'm sexually attracted to him. Every time we saw each other we build tension between us.

Maingay sa loob ng kwartong ito. Ang lahat ay abala sa pakikipag usap at pag papalitan ng ng kani-kanilang opinyon tungkol sa mga isyu sa buhay. Tumahimik lang ito ng may pumasok at naghinahanap ako.

Kinalabit naman ako ng katabi ko. "Ayan, hinahanap ka na naman ni Boss". Wika ni Sheila. "Ano ba iyan gusto ko namang makasama ka sa lunch ngayon ngunit hindi na yata pwede dahil may iba kang lakad", dagdag pa nito.

Lumakad papalapit sa aking pwesto ang lalaki.

"It's lunch time now baby, let's eat outside", pag aanyaya ng lalaki.

Agad namang umalis si Sheila sa aking cubicle at sumabay sa mga taong papalabas ng kwarto upang maglunch na.

"Let's talk, Sir. Let's talk about us", sabi ko gamit ang aking monotone na boses.

Shock is evident on his eyes but he manage to make it vanish in a very short period of time. Hindi rin nakalampas sa aking paningin ang pagtaas at baba ng kanyang dibdib.

"We already talk about it baby, right? Why are you calling me Sir - call me Yves", puno ng pagsamyo ang boses nito.

"And yes we can talk, saan mo ba gusto?"

Itinuro ko kung saan ko gustong makipag usap. And now, here we are at thw rooftop of this building facing the wide range of the city. Umupo kami sa bench doon. This building is actually nice because there's a botanical garden on top. Dito ko naisipang makipag usap dahil gusto ko ng katahimikan. He even brought a food for us.

"Gusto kong tigilan mo na ako, Yves. Ayaw ko sayo at hindi kita magagawang mahalin. Ang puso ko ay para sa isang tao lang at hindi ikaw iyon", wika ko.

Bakas ang sakit sa mga mata ni Yves. He looks like a child na inagawan ng paboritong laruan. He looks vulnerable right now. Masakit itong gawin para sa akin ngunit kailangan kong gawin. I don't want to make him feeling likes there's hope for us. Ayaw ko siyang paasahin sa wala.

After I said those words, I stand up and leave him in the botanical garden. Bawat pag hakbang ko papalayo sa lugar na iyon ay pabigat ng pabigat ang aking nararamdaman.

Litong-lito ang aking isipan. Hindi ko alam kung ano ang aking nararamdaman. Ang aking puso na sinasabing mahal ko ito samantalang ang sabi naman ng aking isipan ay hindi ko ito mahal.

......

Makalalipas ang ilang buwan ay wala na akong balita kay Yves. Nagresign ako sa kompanyang iyon upang makalayo at makapag isip-isip. Nagpunta akong probinsya at namuhay ng masaya kahit na ako'y mag isa.

Nasa salas ako at nanonood ng isang palabas. Nag commercial na at ililipat ko na sana ang balita nag flash ang isang news report. Ayon dito ay may sumabog daw ang eroplanong sinasakyan ng apat na raang katao. Hindi ko alam ngunit ako'y kinakabahan. Binanggit ng reporter ang mga pangalan ng nasawi. At natigilan ako ng marinig ko ang pangalang ng lalaking iniwan ko. Si Yves, isa si Yves sa namatay dahil sa pag sabog. Ayon sa balita ay ang batang CEO ng YVAN Clothing line ay kasamang binawian ng buhay dahil sa pag sabog ng eroplanong sinasakyan nito.

Tulo ng tulo ang aking luha, walang patid ang pagtulo nito. Niyakap ko ang aking unan.

"Wala na, wala na ang lalaking mahal ko"

Paulit-ulit kong bukang bibig ang mga salitang iyon hanggang sa ako'y makatulog.

Nagising ako ng may yumuyugyog sa akin. Nang imulat ko ang aking mata ay nag ningning ang aking mga mata.

I smiled at him and hug him tight.

I thought I lost him.

Akala ko hindi ko na siya makakapiling.

Mabuti na lang at ligtas siyang nakabalik sakin.

Binigyan niya ako ng mumunting halik sa aking mga labi.

"I love you, my wife. I still can't believe that you're my wife now", he said then kissed me passionately.

Yes, I'm married to Yves Vann Branzon and I'm Mrs. Sophia Allen Sevilla-Branzon a loving wife and soon to be mother.

This is how our story ended, our journey that a started with a kiss.

Sophia Allen Sevilla-Branzon is now signing off.