AŞK İZİ

6.Bölüm-Korkmak

Bölüm şarkısı👆🏻

Erva'nın anlatımıyla
Herkes kantindeydi,ben bütün ısrarlara rağmen Barlasın odasının önündeydim.Camdan onu izliyordum.Sadece yüzüne bakabiliyordum,gözüm hareketlenmiyordu çivilenmişti adeta.

Boşluktaydım.Ölü gibiydim.
Belki Barlasın hiç bir şeyiydim ama ben onu hayatımın ortasına çoktan koymuştum.

Benim kimsem yoktu.

Barlas girmişti hayatıma,değişmişti çok şey.
Belki 1-2 hafta olmuştu ama ben anneannemden sonra ilk defa nefes almıştım.

Ben korkuyordum.

Babam,peşimdeki adamlar,hayatım,beni nedenini bilmediğim bir şekilde koruyan Barlas.

Her şey üst üste gelmişti ve ben daha yeni yeni kavrıyordum bunları.
Bir gözyaşı düştü gözümden,bir tane daha,bir tane daha...
Anlayamıyordum,
Ne olmuştu birden?
Ben anneannemle mutluydum.
Düzenli bir hayatım vardı ve bir anda bozulmuştu.
Ben daha ne olduğunu anlayamadan bir çok şey olmuştu.

Barlasın yanında birini görmemle daldığımı anladım,hemşire ne ara kapıyı açıp girmişti?

Serumuna bir ilaç ekledi.Barlasın üstünde hastane giysisi vardı,

Ona yakışmıyordu.

Hemşire köprücük kemiğine kadar ince pikeyi örttü.Sadece yüzü dışardaydı.Kapıya yaklaştığında yanına gittim.
Beni gördüğünde durdu bişey soracağımı anlamış olmalıydı,konuştum "Yanına girebilir miyim?" "Doktorundan izin almalıyım hanımefendi" yürümeye başladığında arkasından ilerledim.

Doktoru 5-10 dakika izin vermiş ben ise şuan üstüme özel giysileri giyiyordum.Hemşire maskede verdiğinde onu da taktım.Odaya ilerlerken hemşire konuştu "5-10 dakika unutmayın hanımefendi" ardından "Hasta belki de sizi duyuyordur ona göre konuşun" diye bir uyarıda bulundu.Ne kadar kötü olduğumu anladığı için rahat konuşmamı istiyordu belki de.

Hemşire kapıyı açtığında yavaşça içeri girdim.
Kapı kapandı.Olduğum yerde çivilenmiş gibi kalmıştım.Aklıma vurulma anı geldi,belki de o adam beni vuracaktı.Belki de benim yüzümden Barlas vuruşmuştu.
Yanındaki tabureye oturdum.

Elini tutmak istedim,yanağını okşamak istedim ama cesaretim yoktu.

Bunu daha yeni anlıyordum ama Barlas benim yüzümden vurulmuştu.

Hıçkırığımın arasından iki kelime çıktı "benim yüzümden" gözyaşları henüz kurumamış yanağımı ıslatmaya başladığında gözlerimi kapattım.Sakin ve sessiz olmaya çalıştım,gürültü çıkarmak istemiyordum.

Gözlerimi açtım ve çok az bir sesle konuşmaya başladım "Barlas," güldüm "tam bir belayım biliyorum ama küçük kız yanında" gülümsemem söndü "belki 1-2 hafta oldu ama alıştım biliyor musun? Şimdi 'neye alıştın?' Diyeceksin.Ayşe anneye alıştım mesela uzun zaman sonra bana anne gibi davranan biri var,bir arkadaşım var kız,Gonca ona alıştım,Evren'e ve Alpere de alıştım hatta Ali'ye bile." Nefes verdim "Ama en önemlisi de sana alıştım biliyor musun?",gülümsemem yeniden söndü ve ifadesiz bakışlarım konuştu "bir daha size zarar gelsin istemiyorum ve bu yüzden bu olayı halledeceğim.Beni istiyorlarsa çıkacağım karşılarına" dedim.Elimi kaldırdım.Pikenin altındaki koluna uzandım.

Dokunamadım.

Elimi geri çektim.Nefes verip konuştum "Barlas ben değişik hissediyorum böyle nasıl biliyor musun?sanki sen hep yanımdaymışsın gibi ya da önceden seninle tanışmışım gibi" ayağa kalktım,daha fazla rahatsız etmek istemiyordum.