The Memories

28.

[THE MEMORIES THAT WE'VE MADE]
_________________________

Author's POV

Гэрийнх хаалгыг нь Сонхүн тогшлоо. Дүү нарынх нь аль нэг онгойлгохгүй гэж найдсаар... Ашгүй тэд унтсан байсанд аав нь тайллаа. Охиноо яасныг мэдсэн тэр хүн юу ч хэлсэнгүй харин хоёр гар дээрээ өргөж аваад өрөө рүү нь оруулав. Эхнэрээ дуудах нь сонстлоо.

Өрөөнд нь орчхоод яасныг мэдэхгүй ч тэдний мэгшин уйлах чимээ анир чимээгүйд тархаж гэрээр нь дүүрэн хадна. Сонхүнд ахиад тэдний уйлах дууг сонсож чадсангүй тэдний гэрээс гарахын түүс боллоо. Гарангуутаа л хүйтэн цасанд өвдөг дээрээ сөхөрч уйлах гэсэн ч нулимс гарахгүй байлаа. Түүнийг нас барсанд өөрийгөө нэг хэсэг нь буруутгаж байсан юм. Хэрвээ би түргэн тусламж дуудсан бол... гэх харууслын бодол.

___

Гурав хоногийн дараа Хаюүний оршуулгын ёслол болж түүний бүх хамаатан садан мөн түүний хоёр сайн найз нь ирсэн байх аж. Бүгдээрээ хар хувцас өмссөн байх бөгөөд ээж нь тасралтгүй нүднээсээ нулимс унагаж бараг муужраад унах нь уу гэлтэй харагдана. Харин аав нь эхнэрээ түшин зогсох бол Хажүн гэх бага дүү нь яагаад бүх зүйл ийм болсныг гайхаж, хамгийн сүүлд л түүний өвчнийг мэдсэн хүн болсондоо эгчдээ гомдох ажээ.

Хва-Жин харин хавдсан нүдтэйгээ эгчийнхээ инээмсэглэсэн зураг руу харан сууж байсан ч хүмүүсийн уйлах чимээнээр өөрийн мэдэлгүй нулимс дуслууллаа.

Үүдэнд Сонхүн салах ёс хийхээр ирсэн зочдыг инээмсэглэсээр хүлээн авах бөгөөд түүний бусад руу харан инээмсэглэх нь үнэхээр хоосон байсныг хэлэх нь зүйтэй. Тэр хүлээж авчхаад тэр газраас агаар амьсгалах гэж гарахад оршуулган дээр ганц харагдаагүй хүнтэй таарах нь тэр.

-Хэсү... Эгчтэйгээ салах ёс хийхгүй хэрэг үү?

Сонхүний асуултад тэр хариулсангүй харин уйлж эхэллээ. Өглөөнөөс хойш тэвчиж байсан нулимс нь асгарсаар бараг далай болох нь уу гэлтэй.