Flower Boy [Taegyu]

[0.5]

Bölüm adı : "Dedektif mi?"

Beomgyu romanını teslim ettikten sonra rahat bir nefes almış ve kampüsten çıkarak eve doğru ilerlemişti.

Elindeki telefonla çalışmaya başlamış ve geç saatte eve uğrayan ev arkadaşını aramıştı.

Son günlerde maddi ve manevi olarak olumlu gelişmeler oluyordu. Bu sefer Beomgyu'nun ailesi eksik para da göndermemişti.

Açılan telefona karşı kocaman gülümsedi.

"Yeon romanı teslim ettim."

Telefondan derin bir nefes sesi gelmişti.

"Sonunda!"

Beomgyu gülerek yolda ilerlerken konuşmasına devam etti.

"Her şey şimdikinden daha iyi olacak buna inanıyorum."

YeonJun onaylar mırıltılar çıkardı.

"Umarım öyle olur... Bu kadarsa işe dönmem gerek patron görürse kızmasın."

Beomgyu onaylar mırıltılar çıkardı ve gülümsemeye devam ederken eve adımlamaya devam etti.

Geçtiği sokakta toplanan kalabalığı gördüğünde merakla kaşları çatıldı. Olduğu yerde durarak bir müddet kalabalığa baktı.

Ne olduğu tam görülmüyordu. Oraya doğru bir kaç adım attı. Bu bir çiçekçi dükkanıydı. Camları kırılmış ve içi harabeye dönmüştü.

Bir polis içeriden kırmızı saçları olan bir çocuğu çıkarıyordu. Beomgyu çocukta gözlerini gezdirdi.
Bir şekilde gözleri parlıyordu. Kısa boylarda ve üzerinde lise okul forması olan biriydi.

Kafasını iki yana sallayarak bir adım geri attı. Ardından yüksek bir bağırış koptu.

"Dedektif! Sonunda geldiniz."

Etrafa bakınıp dedektifi ararken bir kaç polis Beomgyu'nun etrafına toplanmıştı.

Beomgyu şaşkınca etrafına bakınmaya devam ederken daha bu sabah aldığı ince gözlüğü düzeltti.

"Dedektif Choi, iyi misiniz?"

Kendisi ile göz teması kuran polise baktığında kaşlarını kaldırarak geri adım attı.

"Beni biri ile karıştırıyor olmalısınız. Ben dedektif değilim. Bir öğrenciyim."

Polislerden biri yüzünü buruşturdu.

"Şakanın sırası değil dedektif burada belki de bir katilden söz ediyoruz."

Beomgyu anlamsızca polislere bakarken arkasında bir ses işitti.

"Size dedektif çağırın derken bir ahmaktan söz etmemiştim. Afedersiniz Bay Choi, umarım alınmamışsınızdır."

Arkasına dönerek kendisinden uzun olan bedene baktı. Dedektif olmasa da bir ahmakta değildi.

"Hey sen! Laflarına dikkat et."

Beden göz devirdi.

"İçtiniz mi yoksa? Aynı şöylesiniz."

Ellerini sallayarak sözlerine devam etti.

"Ah bana bakın ben bir lise öğrencisiyim dedektif değil."

Beomgyu anlamsızca adama bakarken çenesi iyice gerilmişti. Elini yumruk yaptı ve gelişi güzel bir tane yapıştırdı.

Boyunun yetmesine şaşırırken arabanın içinde kargaşayı izleyen minik beden ile göz göze geldi. Gözlerini büyütmüş bir şekilde Beomgyu'ya bakıyordu.

Dalgınlığı geçtiğinde bakışlarını arabadan çekerek polislere dikti.

"Hareketlerinize dikkat edin Bay Choi, burası oyun alanı değil." diyerek azar yemişti.

Darbeyle kafası yan tarafa düşen adama bakarken onu süzdü. Tanışıyor gibi hissediyordu ama hayatında ilk defa gördüğüne de emindi.

"Soobin iyi misin?"

"Evet evet bir yumruk ile yıkılacak birisi değilim."

Arkasını dönerek Soobin denen adamın uzaklaşmasını izledi. Az önce göz göze geldiği çocuğun olduğu arabaya yürüyordu.

O sıra Beomgyu olduğu yerde durarak olayları kavramaya çalıştı.

Kesinlikle anlamıyordu bu da neydi?

Bir kaç polisin sesine kulak vererek harabe olan bölgeye adımını attı. Hala kendini anlatma derdindeydi. Bir şekilde bu yanlış anlaşılma düzelmeliydi.

"İki ay önce cesetleri parçalanarak oyun parklarına parçaları atılmış bir takım aynı yaş sınırında insanlar vardı.  Suçu üstlenen bir çete olsa da onlardan sonra olaylar devam etti. Birde bir operasyon düzenledik ama başarısız geçti. Sonucunda da paraya ihtiyaçları olduğu ön plana konulursa buna benzer aynı şeyi bir kaç dükkana daha yapmışlar. "

Bu replikler Beomgyu ya çok tanıdık geliyordu. Bir süre daha sessiz kalmayı tercih etti.

"Bir iz bırakmışlar mı?"

"Güvenlik kameraları kontrol ediliyor."

Beomgyu kafasını sallayarak yavaşça geri çekildi.

Ne saçmalık oluyordu? Belli etmeden dükkanın çıkışına ilerlemeye başladı.

Yandan yandan kapıya doğru ilerlerken etrafı inceleyen polislere gözükmemek için elinden geleni yaptı.

Kesinlikle bir şeyler yanlıştı.