Παρασκευή μια μέρα πριν το πάρτυ , μια μέρα πριν κλείσουν για λίγο τα σχολεία και βρω την ησυχία μου μακριά από τον Αχιλλέα. Μια μέρα πριν... Νομίζω καταλάβατε.
Εύα: Καλημέρα ηλιαχτίδα.
Άρια: Καλημέρα και σε εσένα Εύα. Γιατί τόσες χαρές;
Εύα: Τίποτα μωρέ.
Άρια: Αφορά τον Στέφανο;
Εύα: Μην μου τον θυμίζεις.
Άρια: Τι εννοείς; Τι έκανε το ηλίθιο καλαμάρι του αγρού;
Εύα: Απολύτως τίποτα! Δεν κάνει κίνηση Άρια , νομίζω ότι δεν ενδιαφέρεται.
Αχ όλα τα κορίτσια αυτά τα προβλήματα έχουν!
Εκτός από εμένα 🤭😆
Άρια: Τότε γιατί το βλέμμα του είναι καρφωμένο πάνω σου;
Εύα: Τι?!? Πώς είμαι? Καλή , καλή?
Άρια: Σε πειράζω Εύα. Δεν τον έχω δει ακόμη , λες να τους κατάπιε το κρεβάτι ή η χεστρα?
Εύα: Ελπίζω πως όχι.
Άρια: Ελπίζω πως ναι!!!
Εύα: Άρια!
Άρια: Σόρρυ , σόρρυ...
Ξαφνικά ακούω από μακρυά μια φωνή που τραντάζει τους τοίχους. Μια φωνή θυμωμένη , εξαγριωμένη , μια φωνή που τη γνωρίζω καλά .
Ο Αχιλλέας είναι αυτός εκεί δα?
Αχιλλέας : ΑΡΙΑ! ΗΡΘΕΣ ΜΟΥΣΙΤΣΑ?
Ο Αχιλλέας με δείχνει με το δάχτυλο του και έρχεται έξαλλος κοντά σε εμένα. Εγώ από την άλλη έχω σηκωθεί όρθια και η Εύα αργά αργά σηκώνεται μπρος μου κρατώντας ελάχιστα την τσάντα της.
Ο Στέφανος ακολουθεί πίσω από τον Αχιλλέα προσπαθώντας να τον λογικευσει.
Στέφανος: Ρε Άρια μου , κάτι λιγότερο έντονο δεν μπορούσες να βάλεις και συ?
Άρια: Γιατί το λες αυτό ;
Στέφανος: Τώρα έγινες στόχο στον Αχιλλέα.
Εύα: Και εγώ Άρια ήλπιζα ότι θα τη γλιτωνες για μερικές ώρες
Αχιλλέας : Άρια!
Αρια: Αχιλλέα! Πώς είσαι; Εσύ και ο φίλος σου?
Του λέω με ένα χαμόγελο προσπαθώντας να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να γελάσω.
Αχιλλέας: Στέφανε κράτα με πρώτου της ορμησω!
