Mermaid (ft. Yters)

~thirteen~

"Hoe zijn jullie hier op land gekomen?"

Link keek Jeremy aan met grote ogen. "Hoe bedoel je?" Zei hij. Jer haalde zijn schouders op. "Zoals ik het vraag. Hoe komen jullie hier terrecht." Ik zuchtte. Ik wilde dit helemaal niet vertellen. Link ging het nooit vertellen, ik zag hem al zijn kaken stevig op elkaar klemmen. Nikita keek me bezorgd aan. "Je hoeft het niet te vertellen." Zei ze zacht. Ik knikte. "Nee, maar ik doe het wel."

"Onze moeder was een meermin, onze vader een mens. Dat wist niemand van onze groep, todat ze, onze moeder erg vaak weg was en weg bleef. Onze tante moest veel voor ons zorgen, zij was de enige die wist van haar geheim." Begon ik. Ik slikte. "Wat niemand wist van onze vader, ook mams niet, was dat hij meerminnen ving. Hij wilde ons, Link en mij, gebruiken om tentoon te stellen.". Ik was even stil. Ik voelde me niet lekker, maar ging toch door. "Op een dag moesten wij mee met mama naar papa, op het land. Ik denk dat we net acht waren. Het was de eerste keer dat ik mijn moonring mocht gebruiken, op zeer jonge leeftijd. We kregen benen en moesten leren lopen." Ik keek naar de zee. "We werden bij de maniak in huis geplaatst en moesten ineens naar school. Onze vader vertelde dat we anders waren en dat we dus meermin en meerman zijn. Het enige wat die belachelijke kinderen konden doen was ons er mee pesten." Ik sloeg mijn ogen neer. Ik voelde me weer acht, mezelf onzichtbaar makend voor de mensen die mij pestte. Ik had nog niet eens alles verpest. "Onze vader nam mij wel eens mee naar zijn werk. Daar liet hij zien wat ik kon, wat ik was." Een rilling ging over mijn rug en ik voelde een arm om me heen slaan. "Ze moest laten zien wat ze kon, terwijl ze gepest werd door leeftijd genootjes. Onze moeder hebben we nooit meer gezien. Deze zomer konden we weg. We zijn gewoon gevlucht, zo ver mogelijk. Ik heb mijn haarkleur veranderd en Soof haar haar afgeknipt. Gezworen nooit meer te zwemmen." Link hielp me.

Zolang had ik van mezelf gewalgd. Ik haatte het om een meermin te zijn. Link had het net zo moeilijk met het gepest en de confrontatie van het verliezen van onze moeder. Maar we hadden elkaar altijd, dat was genoeg.

Jeremy keek ons aan. "Sorry. Ik wist niet dat het zo'n heftig verhaal was." Ik glimlachte zwakjes naar hem. "Het is oke. Je kon het niet weten." Nikita schoof naar me toe om een knuffel te geven. "Wij zouden je nooit dwingen iets te doen Soof. We zijn er voor je. Ook voor jou Link." Zei ze met een lieve glimlach. Ik kreeg kriebels in mijn buik van haar. "Inderdaad. We zullen alles doen om jullie geheim geheim te houden, wat er ook gebeurd." Zei Jer ook. "Pinkie swear?" Vroeg Link lachend. Jer en Nikita staken hun pink bijna tegelijk uit, Link en ik deden het
zelfde. "Pinkie swear." Zei Jer lachend.

————————————
A/N: ik schrijf echt te veel door elkaar, sorry haha