Yolun başındayken her şeyden habersiz ve her şeye yabancıydık. Uzun bir yolculuk, yabancı bir şehir...
Aslında Tolstoy'un da dediği gibi; tüm muhteşem hikayeler iki şekilde başlar: Ya bir insan yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir.
Biz h...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Yuna, koş!"
"Bana ne yapmam gerektiğini söyleme!" diye bağırdı göremediği fakat sesini duyduğu arkadaşına. Lia biriyle dövüşüyordu, yani öyle olmalıydı. Bacaklarının kopmak üzere olduğunu hissediyordu. Dişlerini birbirine bastırdı, kollarından sıcak bir sıvının süzüldüğünü görmüştü, yaralanmak umurunda değildi ama yorulmuştu artık. Ne olurdu bir kere de şu çocuklarla kavga etmeselerdi?
Ama bu seferki kavgada sonuna kadar haklılardı. Yani aslında her zaman haklılardı, Itzy olarak. O aptallardan oluşan grup sadece biraz kaşınıyordu. Adı Stray Kids miydi neydi?
Kendilerini Stray Kids olarak adlandıran bu çocuklar onları takip ediyorlar, işlerine engel oluyorlardı.
Peki bu iki grubun ezeli bir düşman gibi kavga etmesinin nedeni ne miydi?
Stray Kids adlarından da anlaşılacağı üzere başıboşlardı ve kafayı nerede tehlikeli bir iş varsa orayla uğraşarak bozmuşlardı.
Kendileri ise, Itzy. Yani Independent Tact Zany Youths. Anlamı ise özgür, ortama göre davranan çılgın gençler. Dünyanın en saçma açılımı, diye düşündü. Açılımları ile alakaları yoktu bile. Özgür değillerdi.
Ve eğer özgür bir birey değilseniz, hayatınız bir hapishanenin dört duvarı arasında geçerdi.
"Yuna."
Nefes nefese deponun kapısını yumruklarken Yeji kapıyı açmıştı. "Galiba ben ölüyorum." diye mırıldanıp dev kapıya sırtını yaslayarak yere oturdu. Yeji şaşkınca ona bakıyor ve kapıyı kapatıyordu.
"Diğer kızlar nerede Yuna?"
"Bilmiyorum ki, sadece koştum. Beni diri diri gömecekti o gerizekalılar." Kolundaki yaraya bakarken yüzünü buruşturdu.
Deponun kapısı kendi aralarında şifre yaptıkları ritimle vurulduğunda Yeji Yuna'ya bakmayı kesip kapıyı açtı.
Ryujin ve Lia içeri girerken gözlerindeki endişeyi okuyabilmek zor değildi.
"Sikeceğim böyle işi amına koyim. Yeter ya! Ne sikimize bu işe girdik ki biz, al işte kaybediyoruz! Her şeyimizi kaybettik! Sırf siktiğimin tabloları için."
"Sakin ol Ryu-"
"Yeji, Chaeryeong'u rehin aldılar. Bilmem oradan bakınca gözüküyor mu?" Ryujin'in dedikleriyle ortam sessizleşirken Yeji elini alına vurdu.
"Siktir, siktir, siktir."
"Ben bıktım ya, İngiltere'ye geri dönelim." diye mırıldandı Lia.
"Hiçbir yere dönmüyoruz. Elimiz boş dönersek yaşayacağımızın garantisi yok."
Yuna üzerindeki çelik yeleği çıkarırken sessizce mırıldandı. "Burada da ölüyoruz zaten."
"Ama en azından savaşıyoruz Yuna! Kızlar, kendinize gelin. Tarihi tablo kaçakçılığı yapan sekiz kişiden tabloları alıp geri döneceğiz, tek yapmamız gereken bu. Fakat bir aydır resmen savaşıyoruz, neden? Koordine olamadığımız için. Bu biz değiliz. Birbirimize bağırmayalım demiyorum, bağırın çağırın. Farkında mısınız bilmiyorum ama aramızdaki bu anlaşmazlık onları güçlendiriyor."
