{İçinizi isidəcək şipşirin bir dostluq hekayəsi}
🪐
Qəlbim sanki onun ovuclarında sıxılıb, əzilirmiş kimi hiss edirdim, amma mən buna artıq alışmışdım. Mən onun dostu idim. Nə olursa olsun, sadəcə onun dostu olaraq da qalacaqdım. Eynən onun ded...
Xalxınuşağı: Səni əngəlləməmək üçün tək bir səbəb de. (15:15)
Chucky: Dedim axı *gözüyaşlıemoji* (15:21)
Chucky: Salam, mən Chucky. (15:21)
Chucky: Sənin əbədi dostun.. (15:21)
Chucky:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
(15:22)
X
alxınuşağı: Qırıq maqnitofon kimi eyni şeyi təkrarlayıb durma! (15.23)
Xalxınuşağı: Hər halda səni əngəlləyirəm. (15:23)
Chucky: Hmm. (15:23)
Chucky: O zaman, niyə durmusan, mənim əziz dostum? (15:23)
Chucky: Yoxsa, mənim kim olduğum səni maraqlandırır? (15:23)
Chucky: Ah, mənim əbədi dostum, ah.. (15:23)
Chucky: Məncə də maraqlan. (15:23)
Chucky: Çünki heç vaxt kim olduğumu bilməyəcəksən. (15:24)
Görüldü.
Mənə görüldü attığında bərkdən qəhqəhə atdım, onu ən yaralı yerindən vurmuşdum. Əlayam, elə deyilmi?
-Dəli kimi öz-özünə nəyə gülürsən?- Almaz özünü yanımdaki kresloya atıb əlindəki telefonu da yanına qoydu.
-Sənə nə,- dedim onu vecimə almayaraq.
-Adam bacıya sənə nə deməz! - Gözlərini qıyıb mənə baxırdı.
-Əl çək!
Yerimdən qalxıb otağıma doğru gedirdim ki Almaz qolumdan tutub məni divana yıxdı. Tez bir müddətdə əllərini böyürlərimdə gəzdirməyə başladığında ağzımdan bir qışqırtı qopdu.
-Ağğğğ! Almaz !
Anam səsimə mətbəxdən qaça-qaça içəri gəlmişdi, əlindəki mətbəx taxtası ilə.
-Ay bala bəsdirin də. -Almaz dayanmayaraq məni qıdıqlamağa davam edir, mən isə qışqır-bağır salıb onu kənarlaşdırmağa çalışırdım.
Bir anda eşitdiyim səs, taxtanın nəyəsə vurulma səsi idi, səsimi kəsdi. Anam əlindəki mətbəx taxtasını yavaşca Almazın qoluna vurmuşdu, indi isə sıra məndə idi.
"Canını sevirsənsə qaç qurtul."
Bu dəfə haqlı idi, divandan qalxıb sürətlə uzaqlaşırdım ki, anam arxamca müqəddəs silahını, ev şəpitini atdı.
Dizimə dəyib incidərkən, ona döndüm:
-Ay MAMA! O başlatdı, o o o!
-Kəs səsini get otağına, qonşular eşitdi!
Dudağımı büzüb otağıma gedirdim ki, qapının döyülmə səsi məni yolumdan döndərdi.
Qapını açan kimi biraz təəccübləndim, tam da qarşımda dayanmışdı. Əlindəki torbaları mənə verib:
-Fındıq, danışmalı olduğumuz məsələlər var.- dedi.
Gülümsədim ona bildirmədən. Xoşuma gəlirdi mənə belə deməsi.
Ayağındaki ayaqqabıları çıxaranda baxışları bir neçə saniyə üzümü analiz etdi.
-Fındıq? Bu nə haldı, elə bil müharibədən çıxmısan?
Buyurun, sizi tanış edim. Qarşınızda, 656 balla tibb universitetinə qəbul olmuş, anamın həmişə mənə nümunə çəkdiyi xalxın uşağı, həm də qonşumuz, eyni zamanda da məmim uşaqlıq dostum, Sərxan.
"Dost olduğundan əminsən?"
Əmin deyiləm, iç səs. Əmin deyiləm.
*
Yeni bölüm gəldii!
Necə düşünürsünüz?
Oylamağı və şərh yazmağı unutmayın, sizi sevirəm **
