We've got a job to do Ft. The Maze Runner -With AnoukThatsMe- [1]

03

''twee dagen later''

P.O.V. Bo

Newt komt rustig mijn kant op gelopen. Hoopvol kijk ik hem aan, hij kijkt

me verdrietig aan en schudt zijn hoofd. Hij opent langzaam de Slammer. Zo

snel mogelijk sta ik op en ren naar buiten op zoek naar mijn

zus.

De takjes kraken onder het gewicht van mijn voeten.

'Skyler!' mijn stem weergalmt door het bos. De bladeren van de bomen

bewegen een beetje door de wind. 'Skyler!' Schreeuw ik weer. Dit keer

harder. 'Alsjeblieft.' Fluister ik hopeloos. Ik ga langzaam onder een

boom zitten. Mijn handen zet ik in mijn haren en een eenzame traan stroomt

over mijn wang via mijn neus op mijn broek.

P.O.V. Skyler

Ik kijk van boven af op mijn zusje neer. Ze huilt maar ik voel de moed

niet om naar beneden te klimmen en haar te troosten. Ze deed mij pijn en

zei niks waarom zou ik haar in vredesnaam dan wel helpen. Zij deed niks..

Ze liet me gewoon weg lopen. Ik leun naar achter tegen de boomstam aan en

leg mijn benen over elkaar hen. Ik tuur voor me uit de stilte van het bos

in. Geen woord verlaat mijn lippen en alles wat er zo diep in het bos te

horen is, is het gesnik van Bo die tegen de boom aanzit.

'Skyler waar ben je dan?' gilt ze wanhopig en slaat met haar vuisten tegen

de stam van de boom aan. Ik reageer niet en wacht geduldig tot Bo klaar is

met slaan. Ik hoor een schreeuw van beneden de boom gevolgd door

voetstappen die snel dichterbij komen. Ik herken de stem van Newt en zucht

zo zacht dat het niet te horen is. 'Waar is ze Newt? Waar is mijn zusje?'

Ik hoor dat ze wanhopig begint te worden en doe mijn best om mijn eigen

tranen weg te duwen. Het lukt me en al snel vertelt een paar snelle

voetstappen gevolgd door geschreeuw me dat Bo is weg gerend. Ik kijk

omlaag en zie Newt staan die jammer genoeg omhoog kijkt. Ik trek snel mijn

hoofd weg maar weet dat het te laat is. Hij heeft me al gezien.

'Sky kom naar beneden,' roept hij en ik zucht weer. Wetend dat het geen

zin heeft om te doen als ik hem niet heb gehoord klim ik weer naar

beneden. Ik sta nog maar net op de grond of hij heeft zijn armen al om me

heen geslagen en me dicht tegen zich aan gedrukt. 'Ik was zo bang dat we

je nooit meer zouden vinden. Je was zomaar weg.' Ik glimlach en duw Newt

een beetje van mij af. 'Waarom kwam je niet naar beneden? Toen Bo je

riep?'. Ik sluit mijn ogen.

'Ik had de moed niet om met haar te praten. Ze heeft me diep gekwetst twee

dagen geleden. Ze liet me gewoon weg lopen Newt. Weet je hoe pijnlijk dat

is? Weet je hoe pijnlijk het is dat je eigen zusje je gewoon weg laat

lopen? Terwijl ze wist dat ze me gekwetst had? Het voelt verschrikkelijk.

Geloof me werkelijk waar verschrikkelijk,' hij sluit me weer in zijn armen

en ik voel de tranen die ik zo zorgvuldig had opgeborgen los komen. Ik

huil tegen zijn borst aan.

'Stil maar Sky ik weet niet hoe het voelt. Voor zover we weten heb ik

namelijk geen zusje.' Ik grinnik zachtjes maar zak vervolgens door mijn

knieën. Newt zakt met me mee naar de grond en trekt me nog iets dichter

tegen hem aan. 'Je lichaam is uitgeput Sky je moet uitrusten. Je lichaam

heeft het harder nodig dan dat je denkt.' Ik knik en voel dat ik inderdaad

uitgeteld ben. Newt heeft gelijk mijn lichaam heeft rust nodig maar ik heb

hem dat nooit willen geven. Maar nu als ik hier zo lig dicht tegen Newt

aan. Is het misschien maar beter om mijn lichaam de rust toe te kennen die

hij nooit gekend heeft. 'Slaap zacht Sky.'

Ik loop door de Glade. Niemand merkt me op, wat raar is want meestal weer

iedereen mij altijd te vinden en weet zelfs altijd waar ik heen ga zonder

dat ik het zelf weet. Newt huilt en zit bij een glazen graf. Het graf van

Nick. Dat is het enige glazen graf hier in de Glade dus moet het wel zijn

graf zijn. Maar waarom huilt hij. De laatste keer dat hij huilde om Nick

was een jaar geleden. Waarom nu dan weer wel? Ik loop dichter naar hem

toe nieuwsgierig waarom hij nu huilt. Maar met iedere stap die ik

dichterbij doe hoe harder hij begint te huilen. Ik begin te rennen en sla

mijn armen van achter om hem heen en schrik door het gene wat in het

glazen graf ligt. Ik lig daar met een half doorgesneden pols. Zelfmoord.

Ik lees het bordje wat me eigenlijk alleen nog maar weer angst aanjaagt:

Hier ligt Skyler, tweelingzus van Bo.

Gestorven door verdriet, vermoord door zichzelf.

Moge ze rust vinden in het leven na de dood.

'Newt, hier blijven zitten heeft geen zin. Ik wou dat het anders was maar

Skyler is dood en niets of niemand kan daar ook maar iets aan veranderen.

Ze heeft zelfmoord gepleegd uit verdriet. En dat allemaal omdat wij haar

niet konden vinden,' fluistert Bo zacht en komt naast hem zitten. Ik zie

verdriet in haar ogen en weet dat deze droom werkelijkheid zou zijn

geworden als Newt mij niet had gevonden in het bos. Ze neemt hem in zijn

armen en gaat dwars door me heen. Ik ben niet meer dan een geest in deze

droom en ik weet dat het mijn lot was om zo te eindigen. Maar doordat ik

gevonden ben is dat lot uitgesteld. Newt gaf mij een kans. Een kans om dit

te voorkomen en die kans neem ik maar al te graag aan.

'Bo je moet kalm blijven. Ze slaapt eindelijk, laat haar rusten daarna

mag je alles zeggen wat je wilt maar voor nu heeft ze haar rust nodig.

Ze heeft het harder nodig dan dat jij ooit zal weten', ontwaakt Minho

stem me uit mijn droom.