Tokyo Revengers × Yn

-Prenses-

Yere bakan boş gözlerimin önüne asla hatırlamak istemediğim eski anılarımdan biri geldi.

*****

Hapishane'ye ilk geldiğimde bizi karşılayan  müdür dışarı çıkma saatlerinde sürekli beni izliyordu. Bir hafta boyunca bu devam etti sonra bir gün yanıma geldi.

Müdür: Günün nasıl geçiyor prenses?

Ayana: Sizi ilgilendirmiyor.

Müdür: Hadi ama prenses. Bu kadar soğuk olma.

Ayana: Lütfen bana prenses demeyin. Sadece belirli kişiler bana öyle diyebilir ve siz o kategoriye girmiyorsunuz.

Müdür: Sana zarar vermeyeceğim. Sadece ufak bir işimiz var. Hadi odama gidelim.

Müdür eliyle kolumu tuttu ve sürüklemeye başladı. Daha çocuk olduğum için gücüm yetmiyordu.

Ayana: Bırakır mısınız? Canımı yakıyorsunuz.

Müdür hiç bir şey demeden yürümeye devam etti ve beni kameraların görmediği bir yere çekti.

Müdür: Şimdi prenses. Bana hazineni göster.

Müdür beni duvar ile arasına almıştı ve tulumun fermuarına uzanmıştı. Fermuarı tuttuğu anda bileğini tuttum ve sıktım.

Ayana: Saçmalamayın lütfen ben bir çocuğum.

Müdür: Hadi ama istediğini biliyorum.

Ayana: Bırakın beni. Hemen!

Müdür: Tadına bakmadan olmaz.

Durumdan nasıl kurtulacağımı bilmiyordum. Hem sinirli hem üzgündüm. Gözlerim kırmızıya döndüğünü hissettiğimde. İlk kez kontrolü bıraktım. Ellerimin ve ayaklarımın kendi kendine hareket etmesine izin verdim.

Kendime geldiğimde adam yerde kanlar içinde ölü yatıyordu. Gözlerim tekrar normale döndü ve 1-2 dakika ayakta dikildikten sonra kendime geldim ve nabzını kontrol ettim. Yoktu... nabzı yoktu. Üstüm başım kan içindeydi. Çıkmaz Sokağa girmiştim. Ne yapacaktım..? İtiraf etmeye karar verdim.

💭: Cezamı çekeceğim.

Karanlık koridordan çıktım. Beni gören görevli yanıma geldi.

?: Ne oldu?

Ayana: Müdür o... öldü.

?: Kim öldürdü?

💭: Ne diyeceğim. Ben canavarım öldürene kadar dövdüm mü diyecektim. Hayır yapamam.

Ayana: Bilmiyorum... Görmedim beni de öldürecekti kaçtım.

?: Tamam sen git tulumunu değiştir. Ben ilgileneceğim.

O olaydan sonra 1 hafta ateşler içindeydim. Sürekli ağlıyordum. Kimse ile konuşmuyordum. Yemek dahi yemiyordum. Ateşim düştüğü zaman yavaş yavaş yemek yemeye başladım ama konuşmya başladığımda çoktan 2 hafta geçmişti.

O olaydan sonra gözlerim kırmızıya döndüğünde kendimi salmıyordum. Kontrol ediyordum. Çünkü eğer salarsam yine katil olacağımı biliyordum.