Uitverkorene

H6. Soms is het gevoel dat je in een James Bond films speelt te realistisch

Hello Mr Bond, I've been expecting you.

Martini in your hand, and that eyebrow that you move.

Don't take this the wrong way, I know it might sound odd.

I'm the next double 0, I'm the right man for the job.- I wish I was James Bond by Scouting for Girls

—-

Met het nummer 'I wish I was James Bond' van Scouting for Girls in mijn oren liep ik in de richting van het bos. Naar mijn idee was dit nummer aardig ironisch op dit moment. Vandaag had ik mijn vijfde les in zelfverdediging en vechten. Uit de grond van mijn hart haatte ik dit vak en om eerlijk te zijn, zou ik het absoluut niet erg vinden om een dagje te ruilen met James Bond. Oké, als we tenminste even konden vergeten dat hij een fictief karakter was. Het ging eigenlijk ook alleen maar om het idee. Maar ja, blijkbaar vond Elisabeth het belangrijk dat ik - als prinses zijnde - mij kon verdedigen. Wel ja, ik zag het nut er niet zo van in, maar ik had ook niet heel veel erin tegen te brengen. Jonas verbood me namelijk om deze lessen te skippen. Anders zouden er ingrijpende sancties volgen en ik zeg je, die sancties van Jonas ontliep ik liever als het even kon!

Met een zucht liep ik door, terwijl ik zacht met het nummer mee neuriede. Als die les nou eens gegeven werd door iemand die meegaand en begripvol was. Helaas had ik weer de pech dat de man die me lesgaf zo meegaand was als een boom. Niet dus! Daarbij kwam ook nog eens dat ik nooit erg goed was geweest in sporten. Sportief en ik, dat ging gewoon niet samen. De enige sport die ik wel met plezier beoefende, was zwemmen. Wie wilde er immers nog meer als je een zwembad in de achtertuin bezat? Het enige nadeel van zwemmen was wel dat je er onwijs brede schouders van kreeg. Dat was echter wel het enige nadeel ervan en dus iets waar ik mee kon leven. Waar ik echter niet meer kon leven, was degene die luisterde naar de naam Luther Bruinink. Die man wist me elke les weer over dat randje van frustratie heen te gooien. Zelfs al had ik het leuk gevonden om deze lessen te volgen, dan nog zou ik gefrustreerd raken van deze docent. Nu ik er ook nog eens slecht in was, was het alleen maar een grotere domper. Hij had absoluut geen geduld met me. Als ik er niets van bakte, bleef hij me alleen maar pushen, totdat ik van frustratie het gewoon maar opgaf. Ja, heel bemoedigend om zijn lessen te blijven volgen...

Harry en Ferdin waren overigens velen malen erger dan meneer Bruinink. Die twee waren sinds het moment in de ziekenboeg onafscheidelijk en ze probeerden alles om mijn leven zuur te maken. Natuurlijk was het van Harry zijn kant puur en alleen broederlijk, maar volgens mij deed Ferdin dit alleen maar uit leedvermaak. En waar die twee normaliter elke les samen met mij volgenden, hadden ze me hier vriendelijk bedankt. Blijkbaar vonden zij dit ook niet echt een geschikte les - wat waarschijnlijk wel iets met die docent te maken moest hebben - en aangezien ik privéles kreeg, zat er niets anders op dan al mijn moed bij elkaar te rapen en in de richting van het bos te lopen.

Gelukkig hadden Ferdin en Harry wel bedacht dat een privéles in je eentje in het donkere enge (merk sarcasme) bos misschien niet het slimste idee was. Om die reden hadden die twee één of andere idioot omgekocht om samen met mij de lessen te volgen. Hij was eigenlijk een enorme schat, maar zó ontzettend dom. Je kon hem echt alles wijsmaken, wat aan de ene kant best wel grappig was, maar aan de andere kant had ik daar ook niet heel veel steun aan.

Op het open veldje waar wij altijd onze lessen volgden stond Finn al op mij te wachten. Meneer Bruinink was nog in geen velden of wegen te bekennen en ik kon er om eerlijk te zijn niet heel erg mee zitten.

Opeens een stuk vrolijker zakte ik naast Finn op het gras neer en gooide mijn tas van mijn schouders af. Het gras was nog wat vochtig door de ochtenddauw, maar dat boeide mij op dit moment zeer weinig. Het uniform dat ik aanhad was toch niet van mij persoonlijk. Ik had er in ieder geval niet voor betaald en Jonas ook niet, dus ik hoefde me niet druk te maken over groene plekken die er in de was niet uit zouden gaan. Overigens was ik ook niet van plan om er ooit wel voor te gaan betalen. Ik kon mijn geld wel beter besteden... als ik tenminste geld had gehad.