büyümemize izin vermeyin • taekook

duran saat ve bozuk pusula

ardı ardına dizilmiş üç yıldız, kayıp galakside parlaklığını kaybeden kokularla birlikte karanlıktalar.

sokakta bir akşam yürürken ardımdan koşup parmaklarımın arasına yoncalar sıkıştıran çocuklar.

mutluluğu buldum derken kayptırdığım gönlümle kafamda susmak bilmeyen korku çığlıkları.

bitmek bilmeyen anı defterlerinimin sayfaları ile  arttıkça artan anılar.

seninle de anım var artık, tek bir fotoğrafımız yok utancımdan ve korkularımdan dolayı yok.

son zamanlarımın tek keşkesi

damarlarımda koşup ebelemece oynuyorsun, kalbime girip kapılarımı çalmadan kaçıp gidiyorsun, ne istediğini ne düşündüğünü hayal etmeye çalışıyorum. düşüncelerimde çizebildiğim fikir çok uzak geliyor gözüme.

imkanlı olsun diye yıldızlar yağdırabilirim.

güneşin süzüldüğü otların üzerine uzandığında, uzaktan izlediğimde, bir süre gözlerden kaybolup geri geldiğinde ve yanıbaşıma oturduğunda öldüm sandım. ölmek için geldim lakin böyle ölüm beklemezdim.

epey vakit geçti görmek istemedim, kaçmak istedim de sonunda yakalandım. o gözlere yakalanmamak elde değil, yukarıdaki tanrılar insan içine bu gözlerle çıktığını bilse canını alırdı. topraktan hallice bebeklerine ektiğin yıldızlar insanı öldürmekle bırakmıyor. tükenmek istemesine neden oluyor.

ilk defa, diyorum yolun sonunda birbirimizden uzaklaşmamız gerektiğinde. ilk defa böyle nadir hissettiriyor, şafakta son nefesini veren yıldız misali vedaya ortak olmadan giden tek kişi oluyorsun. sırtındaki güneşi selamayıp emanet ediyorum seni.

hoşça kalıyorsundur diye umuyorum

-

wona sunar