"Jisung, şu cetveli uzatır mısın?"
Felix yapmaya çalıştığı maketinin ortasında oturmuş umutsuzca bir türlü bir araya getiremediği parçalara bakıyordu. Sevgilisinden cevap alamayınca yeniden seslendi
"Jisung."
Ancak bu çağrısı da sessizlik ile cevaplanınca başını kaldırıp ona baktı. Genç oğlan, amerikan mutfağın köşesinde duran iki kişilik masada oturmuştu. Kulaklıkları takılıydı ve önündeki bilgisayara dalmış şekilde bakıyordu. Felix onun dikkatini çekmek için eliyle birkaç hareket yapmıştı ancak nafile. Sevgilisi fark etmedi. En sonunda pes etti ve maket için kullandığı çubuklardan birini ona fırlattı.
Kafasına birden isabet eden cisim ile resmen yerinde zıplayan Jisung çığlık atarak kulaklıklarını fırlattı.
"Ah!"
Şaşkınca etrafına bakındığı birkaç saniyenin sonunda kendi ismini duyunca sevgilisine döndü sonunda
"Han Jisung."
Karşılaştığı kırmızılaşmış surat ve çatık kaşlar yüzünden kendi içinde kısa bir 'başımı en son ne zaman belaya soktım' adlı sorgulamasını yaptıktan sonra cevap verdi
"E-efendim?"
"Cetveli verir misin?"
Masanın üzerinde duran cetveli hemen kapıp yere, sevgilisinin hemen yanına oturdu
"Yardım ister misin?" diye sorduğunda ise Felix derin bir iç çekmiş ardından kendini yere atıp öylece tavana bakmaya başlamıştı.
"Jisung.." diye sessizce mırıldandığı zaman genç oğlan bir sorun olduğunu anlayıp sevgilisi gibi yere uzandı, başını eline yasladı ve çilli olana baktı
"Söyle, meleğim."
Felix yine sıkıntıyla iç çekti, "Sence mimarlık seçmek yanlış mıydı?"
Jisung kaşlarını çattı, "Neden böyle düşündün? Mimarlık istediğin bir bölümdü."
Felix bu defa sesli bir nefes verdi, "Evet ama başarılı değilim.."
"Ne demek başarılı değilim ya! Gayet harikasın!"
Felix dudak büzdü. Jisung'un elbette açıklarını yüzüne vurmayacağını biliyordu.
"ilk dönem finallerim o kadar iyi değildi, biliyorsun."
Felix başarı konusunda hırslı biriydi.
Bunu pek belli etmiyor olsa da bu böyleydi ve en iyisi olmak için her zaman daha fazlasını yapıyordu. Jisung bunu biliyordu. Sevgilisini tanıyordu ve kendini bu hırs yüzünden yiyip bitirmesinden korkuyordu.
Bu yüzden çilli olanın yüzüne doğru eğildi, eliyle yanağını okşadı
"Güzelim daha ilk senen üniversitede, bocalaman normal.. Eminim seneler geçtikçe daha iyi sonuçlar alacaksın."
Eğilip çillerini öptüğü zaman Felix şimdiden rahatladığını hissetmişti. Ayrı geçirdiklerini bir senenin sonunda artık üniversitede ve hatta aynı evdelerdi. Kiraladıkları bir artı bir bu küçük dairede beraber yaşıyorlardı ve her şey harikaydı. Felix ise arada girdiği bu umutsuzluk rüzgarından Jisung'a nazlanarak çıkmaya bayılıyordu.
Jisung birden ellerini tutup onu kaldırmaya çalıştı
"Hadi gel, keyfini yerine getirecek bir şey biliyorum." dedi ve Felix'in ayağa kalkması ile elini tutmaya devam edip onu bilgisayarın durduğu yemek masasına oturttu. Felix'in ekranda gördüğü şey bir ses dosyasıydı.
