Bir apartman boşluğunda buldum bugün kendimi. İnsanlardan kaçarken yerkürenin insafına sığınıp bir kuyuya kapanan ruhumu orada buldum. Ruhumu buzdolabına kapattım. Sonra o apartmanın önüne geldim. Kapı kapalıydı. Kafayı yemek için ne de güzel bir sebepti. Öyle, hemen şuracıkta ya aklımı yitirmeliyim ya da hemen buradan uzaklaşmalıyım.
Uzaklaştım. Sevgi apartmanından uzaklaşıp huzur sokağından geçtim. Gözlerim eskidi yollara bakarken ve ben yeniden bir biblo olduğumu hatırladım. Eve gidip tüm bibloları kırdım. 245 tanesi bir odada duruyordu. Onlar hariç aksesuar olarak salonumda duran ve kırmış bulunduğum 59 biblonun parçalarına baktım. Öylece bakıp kaldım. Bugün kendimi bulduğum apartman boşluğunu anımsadım. Karanlıktı, bodrum kata yakındı ve leş gibi bir koku vardı. Sanki bir biblo oraya düşüp kırılmıştı da kaldıran olmamış, polis olayı sorgulamak için gelmemiş, biblonun parçaları çürüyüp bu kokuyu yaymıştı. Kırdığım bibloların parçalarını toplayıp derin dondurucuya attım. Evimin salonunu da temizledim. Ortada delil bırakmadım, artık uyuyabilirim.
