Bazen birinin çıkıp, "onun neden böyle olduğunu biliyor musunuz?" diye başlamasını istiyordum. Birilerinin anlamasını. Yakında öleceğim, birileri bilsin isterdim. Ona ölecegim dedigimde; bana "böyle mutlu olacaksan, birak ruhun serbest kalsın demesini isterdim. Bunu anlayacağını düşüneceğim insanlar aradım. "Ölmek istiyorsan, öl" diyebilecek birilerini aradım. Aklıma geldi klonum. O bendi, ama anlamazdı. Ölme, saçmalama derdi. Aklıma bana rastgele fotoğraf atan, o çocuk geldi. O da anlamazdı, dalgalardı. İlk arkadaşım geldi sonra; ona söylersem benimle ölmek isterdi. Ama o zaman ruhum asla yalnız olmazdı. Zaten birilerinin öğrenmesini istemek yalnız ölmek istemem kadar sacmaydı da. Sonra o geldi aklıma, gecelerce ağlatan o. Hayatımı adadığım ama beni bitiren o. Yıllarca söylendi bana, sorunun ben olduğum. Gurur duyulmak istediğim insan beni aşşagılarken, geldi aklıma Dünya'nın beni istemediği. Anlatacağım ağlak kahraman geldi aklıma. Ama istemezdi o beni, nasılsa asla istemedi yanımda olmak. Düşündüm, bir sürü insan geldi aklıma. Twitter da ki yaşlı amca, Sahan, rastgele bir çocuk, 9 yıllık dostum ve daha nicesi. Ama bir gerçek vardı; kimse anlamazdı, anlamalarını beklemek benim hatamdı. Anlaşılmayacağım bu dünyada, anlaşılmayı beklemekte benim hatamdı. Daha önce biraz cesaret edebilseydim; şuan sırılsıklam bir halde, saçlarımı çekiştirerek, "sorun benim." demezdim. Kulağımda çınlıyor; bunları hakettim mi? Hissediyor musun? Ölüyorum. Çalıyordu kulagımda bu müzik. Bir kez cesaret edip yarım bıraktığım ölümleri gerçekleştirseydim, böyle olmazdım. Bu gece de edemeyeceğim. Düşünüyorum, çok güzel bir gece. Kitap mı okusam, ruhum boşluğuna mı kapılsa? Bu gece de ödemeyecek ve hayatla dansıma devam edeceğim sanırım. Belki de beni anlayacak olan konuşmazdı. Kuşlara mı, ağaçlara mı sarsam kollarımı? Burda buldum anlayanı sanırım. Ne bir platform ne de baska bir şey. Burda tamamen yalnızım.
