Ίβανλι

Ο Ξένος

Τα βήματα των τριών αλόγων διέκοψαν την ησυχία και τα πουλιά ταράχτηκαν φεύγοντας από τα κλαδιά των δέντρων. Τα αστέρια είχαν κάνει την εμφάνισή τους στον σκοτεινό ουρανό, ενώ το φεγγάρι κρυβόταν πίσω από τα πελώρια δέντρα. Μια κουκουβάγια ξύπνησε μιας και η νύχτα είχε μόλις ξεκινήσει και παρατήρησε από την φωλιά της τα τρία ξωτικά. Ο δρόμος τους ήταν μεγάλος και κουραστικός και δύσκολα φαινόταν ο προορισμός τους από την τοποθεσία, που βρισκόντουσαν.

-Σύμφωνα με τα αστέρια η πόλη βρίσκεται δυο μερόνυχτα από εδώ, αν συνεχίσουμε το ταξίδι μας τη νύχτα, ίσως και ένα, ο ένας αναβάτης αναφώνησε και έφτιαξε καλύτερα τα γυαλιά στο πρόσωπό του. Τα ξανθά του μαλλιά ήταν πλεγμένα σφιχτά και τα γκρίζα μάτια του παρατηρούσαν με περιέργεια τον ουρανό.

-Πιστεύω πως αρκετά ταξιδέψαμε για σήμερα, Βέσπερ, καλό είναι να ξεκουραστούμε και να συνεχίσουμε αύριο το πρωί, ανακοίνωσε ο Κάλεν και τράβηξε τα ινία του αλόγου του για να το σταματήσει απότομα. Οι άλλοι δύο αναβάτες τον ακολούθησαν στην άκρη του μονοπατιού, όπου και θα κατασκήνωναν για τη νύχτα. Το ξωτικό που μίλησε αυτή τη φορά είχε μαύρα μαλλιά και το δέρμα του ήταν γεμάτο με μαύρα σημάδια, τόσο που το λευκό χρώμα του δέρματος είχε χαθεί. Τα μαύρα σημάδια ήταν χαρακτηριστικό της σοφίας που κατείχε το κάθε ξωτικό.

-Νομίζω πως το ίδιο το δάσος δεν μας θέλει εδώ, καθ΄ όλη τη διαδρομή ακούω περίεργους θορύβους, είπε ανήσυχος ο Βέσπερ και ψιθύρισε, σαν κάποιος να μας παρακολουθεί, ο Έρεμπος γέλασε μαζί του, καθώς κατέβαινε από το άλογό του. Πήρε τα πράγματά του από τη σέλα του και τα άγγιξε στο έδαφος.

-Βέσπερ, ώρες ώρες απορώ πως είσαι ξωτικό των ευχών, το μονοπάτι αυτό λέγεται για κάποιο λόγο Μονοπάτι των Σκιών. Λογικό είναι να φαντάζεσαι πως κάποια σκιά σε ακολουθεί, αυτή είναι άλλωστε η μαγεία του. Πράγματι είχε δίκιο. Τα τρία αυτά ξωτικά βρίσκονταν στο Μονοπάτι των Σκιών ένα από τα πιο μαγεμένα σημεία του Κόσμου τους. Κινδύνευαν τη ζωή τους για αυτό το ταξίδι, αλλά δεν είχαν και άλλη επιλογή.

Ξαφνικά θρόισμα φύλλων ακούστηκε και ο Βέσπερ τινάχτηκε στον αέρα με τον φόβο να διακρίνεται στα μάτια του. Το μονοπάτι αυτό ήταν από τα πιο επικίνδυνα, λουσμένο με μαύρη μαγεία για να κυριεύει το μυαλό του κάθε ταξιδιώτη και να τον οδηγεί στην παράνοια. Πολλοί είχαν τρελαθεί και κατέληγαν να περιπλανιούνται εκεί για το υπόλοιπο της ζωής τους ξεχνώντας τον αρχικό τους σκοπό. Όταν η ψυχή ξεχνούσε την ίδια της την ύπαρξη, τότε οι σκιές έκαναν την εμφάνισή τους μέσα από το δάσος και τρέφονταν τη σάρκα των ταξιδιωτών. Δεν ήταν λίγα τα κρανία, που είδαν στην διαδρομή τους τα τρία ξωτικά. Κρανία που ανήκαν στα γεύματα των Σκιών. Είχε λόγο, που είχε τρομοκρατηθεί ο Βέσπερ.