"ဘာလို့ဖြစ်လို့မိုးချုပ်တာလဲ? နေဝန်း..."
"ကျွန်တော်အသိတစ်ယောက်နဲ့စကားပြောနေရင်းကြာသွားတာအဖေ..."
"တေဇတောင်ညနေ၄နာရီလောက်ကဖုန်းဆက်သေးတယ် ပြန်လာပြီလားဆိုပြီး..."
အဖေပြီးတော့ မမကြီးကဆက်မေးလာသည်။ သူ့မှာတရားခံလေးလိုအနေကြပ်စွာပြန်ဖြေနေရသည်။ ဘာမှမမေးသေးတဲ့အငယ်ကောင်နဲ့အမေကသူ့ကိုကြည့်နေကြသည်။ ထမင်းဝိုင်းထဲမှာအားလုံးရဲ့အကြည့်တွေသူ့ဆီရောက်နေသည်မို့နေခက်တာတော့အမှန်ပင်။
"ဟုတ်လား ကျွန်တော့်ဖုန်းကိုတော့မဆက်ဘဲ..."
"ဆက်တယ်မကိုင်လို့တဲ့..."
"အသံတိုးထားမိလို့..."
"နောက်နေ့နောက်ကျမယ်ဆို အိမ်ကိုဖုန်းဆက်ပြောဦး...
အိမ်ကလူကြီးတွေကစိတ်ပူနေရတယ်..."
"ကျွန်တော့်အသက်မငယ်တော့ပါဘူး ပြီးတော့ကျွန်တော့်ကိုရန်လုပ်မယ့်လူလည်းရွာကြီးမှာမရှိပါဘူး..."
တခါတလေနောက်ကျတာကိုတရားခံသလိုစစ်မေးနေတာကြောင့် သူစိတ်ဆိုးကာ ထမင်းဝိုင်းမှထလိုက်သည်။ နေဝန်းရဲ့အကျင့်ကသူစိတ်ဆိုးပြီဆိုအခုလိုလုပ်နေကျဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့်ထမင်းဝိုင်းမှာသူ့ကိုရည်ညွှန်းပြီးစကားများများပြောရင်သူအရမ်းစိတ်ဆိုးသည်။
"နေဝန်းကအသက်မငယ်တော့ပါဘူး ညည်းတို့အဲ့လိုလိုက်ပြောနေတော့အနေကျဉ်းကြပ်မှာပေါ့.."
"သမီးကစိတ်ပူလို့ပြောတာပါအမေ..."
"သူလည်းသူ့ကိုယ်သူထိန်းနိုင်တဲ့အရွယ်ရောက်နေပါပြီ...
ထမင်းမစားဘဲထထွက်သွားပြန်ပြီ ဟင်းဖယ်ထားလိုက်ဦး..."
"ဟုတ်..."
စိတ်ဆိုးနေသူကတော့ အပေါ်ထပ်ကသူ့အခန်းထဲဝင်ကာ ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်နေသည်။ နေဝန်းထမင်းလည်းသိပ်မဆာပါ။ ပြန်လာကတည်းက ဘာလို့နောက်ကျတာလဲပဲလိုက်မေးနေတဲ့မမကြီးကိုအရမ်းစိတ်ဆိုးသည်။ နေရာတကာစိတ်ပူနေရအောင် သူ့အရွယ်က၁၇/၁၈လည်းမဟုတ်။ မှန်ရှေ့သွားပြီး အင်္ကျီကော်လံကိုဆွဲပြီးကြည့်ကြည့်တော့ အရာလေးကရဲနေသည်။
YOU ARE READING
ကန္႔သတ္ထားသည့္နယ္နိမိတ္စည္းမ်ဥ္းကိုေက်ာ္လြန္၍
Romance႐ြာ၂႐ြာၾကား ေခ်ာင္းကေလးကစည္းျခားထားသလို ကြၽန္ေတာ္တို႔၂ေယာက္ၾကားမွာလည္းစည္းတခ်ိဳ႕ကျခားထားသည္ေလ.... ဒါေပမယ့္ ႐ြာ၂႐ြာကိုဆက္သြယ္ဖို႔တံတားေလးတည္ေဆာက္ထားလို႔ေခ်ာင္းကိုေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ခဲ့ၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္၂ေယာက္ၾကားမွာလည္းစည္းေတြကိုေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ဖို႔ အခ်စ္ဆိုတဲ့...
