Hayatın bir bölümünde keşfedilen ve çok güzel manzaralara açılan pencereler oluyor. Her gün o pencerenin güzel manzarasını görmek istemeye başlıyorsun. Sıcacık güneşini, cıvıl cıvıl renklerini, huzur veren seslerini. Zamanla en güzel zamanlarını bu pencerenin manzarasını seyrederken yaşadığını hissediyorsun ve en güzel anlarını, deneyimlerini aynı pencere manzarasında yaşamak, yaşamaya devam etmek istiyorsun.
Pencere pervazına çiçekler bırakıyorsun. Elinden geldiğince güzel şeyler paylaşmak istiyorsun, seni güzelleştirdiği kadar sen de bu pencere manzarasını güzelleştirmek, elinden geldiğince bir şeyler katmak istiyorsun.
Başardığını sanıyorsun.
Yanılıyorsun.
Bir gün perdeler aniden kapatılıyor. Artık pencere, manzarasını seninle paylaşmak istemiyor. En başta afallıyorsun, inanması zor geliyor. Bekliyorsun, perdeler açılmıyor. Ümit ederek beklemeye devam ediyorsun, hâlâ açılmıyor.
Günler geçiyor, her ziyaretinde perdeler kapalı kalmaya devam ediyor. Pencere pervazına bıraktığın çiçeklerin çürümeye ve kurumaya başladığını görüyorsun. Yeni çiçekler getiriyorsun, zamanla onlar da çürümeye ve kurumaya başlıyor. O kadar üzülüyorsun ki, birkaç gün boyunca ziyaret etmiyorsun...
En sonunda elinde yeni çiçekler ile pencere önünde oluyorsun. Perdeler yine açılmıyor. Çiçekleri sessizce pencere pervazına, diğer kuruyan çiçeklerin yanına bırakıyorsun.
Günler geçiyor, hâlâ elinde çiçekler ile perdeleri kapalı olan pencerenin önünde buluyorsun kendini. Bu sefer biraz farklı, kuruyan ve pencere pervazından taşıp yere dökülen çürümüş çiçekler durduruyor seni.
Buna daha fazla devam etmemen gerektiğini fark ediyorsun.
