Έρωτας ή Έκρηξη της ψυχής?

Κοίτα Πίσω Από Την Κουρτίνα

Μέρος 1ο

Ρουτίνα

Κλάματα χαράς ακούγονται ήδη όσο βάζω το κλειδί στη πόρτα. Η πόρτα ανοίγει και πλέον η χαρά, η αγάπη εκφράζονται με αγκαλιές και φιλάκια στο πρόσωπο μου. Η αγάπη σε όλο της το μεγαλείο μέσα από ένα μικρό, μαλλιαρό κάτασπρο με στριφογυριστή ουρίτσα πλάσμα!

Λίγο αργότερα αγκαλιά στον καναπέ, ενώ η τηλεόραση παίζει χαμηλά ούτε που ξέρω τι βλέπω έχω χαθεί στις σκέψεις μου. Μου αρέσει η ζωή μου, η καθημερινότητα μου, το σπίτι μου, έχω το σκυλί μου δεν έχω ανάγκη κανέναν και τίποτα. Όμως η καρδούλα μου με σιγανή φωνή ψυθιρίζει πως έχει πολύ αγάπη ακόμη να δώσει κι ας κάνω πως δεν την ακούω. Και τι που είμαι μόνη, δεν υπάρχει κανείς για μένα εκεί έξω. Γιατί να αναλώνομαι σε ανούσιες σχέσεις; Μόνη και πάλι μόνη!

Λίγο σκρολάρισμα στο τικ τοκ μήπως και ξεφύγω από τις σκέψεις μου, ή μήπως βρεθεί καμία χαρτορίχτρα στο fyp να μου πει πως αυτό το μήνυμα είναι για μένα και πως ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο είναι στο δρόμο κι έρχεται... Μάλλον με GPS έρχεται και τον βγάζει σε αδιέξοδα αλλιώς δεν εξηγείται! Με το ένα μάτι να είναι μισοανοιχτό και το άλλο έχει κλείσει ήδη...

Μέρος 2ο

Ανεκπλήρωτος έρωτας

Ο Πέτρος μας έφερε τα καφεδάκια μας, πήρα στα χέρια μου τη κούπα με τον καυτό καφέ ενώ η Μαρία χαζογελώντας του έκανε ναζάκια και εκείνος της χάιδευε τη πλάτη. Είναι όμορφο ζευγάρι οι δύο τους.

Έτσι περνάμε τα απογεύματα μας σε αυτό το καφέ στο λιμανάκι, εγώ χαζεύω τον ήλιο να δύει βουτώντας κόκκινος στη θάλασσα και η Μαρία τα ματάκια του Πέτρου!

Ο ήλιος είχε ήδη δύσει , τα φώτα του λιμανιού φώτιζαν την ήρεμη αλλά σκοτεινή θάλασσα και τις βαρκούλες. Η δουλειά στο καφέ είχε πέσει και ήμασταν οι τρεις μας μόνο, ο Πέτρος σηκώθηκε να κλείσει το μαγαζί σιγά σιγά. Την χαλάρωση ήρθε να σπάσει ο Γιάννης μπαίνοντας βιαστικά στο μαγαζί. Πάει η δικιά σου, εγκεφαλικο, η καρδιά μου κοντεύει να φύγει από την θέση της, τρέμουν τα πόδια μου, η Μαρία με κοίτα με στυλ 'παιξτο χαλαρή'. Αυτή η επιβλητική ενέργεια του, το γοητευτικό του πρόσωπο και το τέλειο του γυμνασμένο σώμα. Μόνο οι λίγες γκρίζες τρίχες στους κροτάφους μαρτυρούν την ηλικία του αλλά κι αυτές έχουν μια χάρη. Μας χαιρετάει και τις δύο, σοβαρός  σαν κάτι να τον τρώει μέσα του, εγώ το ένιωσα. Κάθε φορά που έρχεται όταν με κοιτάει νιώθω ότι έχει τόσα πολλά να μου πει, όλα παραμένουν ένα μυστήριο.