Πες μου γιατί/Tell me why

°19°

Ελλάδα, 7 χρόνια πριν ...

"Θα φύγω, δεν μπορώ να ζήσω εδώ , να τον βλέπω κάθε μέρα, να βρίσκεται συνέχεια στην πόρτα μου. Πρέπει να βρω έναν τρόπο να ξανά φτιάξω την ζωή μου χωρίς εκείνον", έλεγα ξανά και ξανά στην Άντζελα αλλά εκείνη πάντα διαφωνούσε.

Έλεγε ότι αφού τον αγαπάω δεν πρέπει να φύγω, πρέπει να ξανά προσπαθήσω, αλλά εγώ δεν μπορώ, μου στέρησε τα πάντα , το παιδί μου.

Έπρεπε να τον δω μια τελευταία φορά όμως, να κλείσει αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου.

Δύο μέρες αργότερα βρίσκομαι εξω από την πόρτα του. Δεν μπορώ να χτυπήσω, θα φύγω.
Όχι, πρέπει να βρω το θάρρος.

Χτυπάω το κουδούνι και τότε τον βλέπω πίσω από την πόρτα. Πόσο μου είχαν λείψει τα μάτια του, ο τρόπος που με κοιτάει και νιώθω την ψυχή μου να κατακλύζεται από ευτυχία.

"Ελίζα; Τι κάνεις εδώ, νόμιζα ότι δεν ήθελες να με ξανά δεις .." , ήταν σαστισμένος δεν μπορούσε να συγκεντρώσει την σκέψη του

"Αύριο φεύγω, δεν θα ξανά γυρίσω στην Ελλάδα ήθελα απλώς να κλείσω ότι τρύπα έχει να κάνει με εσένα και όσα ζήσαμε", του είπα με όση ψυχραιμία είχα μέσα μου.

"Όχι όχι , δεν γίνεται να φύγεις. Πρέπει να μείνεις , δεν έχουμε ζήσει όσα έχουμε ονειρευτεί. Μόνο ένα πράγμα μπορεί να σου αλλάξει γνώμη", μιλούσε τόσο γρήγορα δεν ήξερε τι να κάνει, με άρπαξε από το χέρι και με κατεύθυνε στο δωμάτιο που είχαμε το γραφείο.

Άνοιξε την πόρτα και τότε αντίκρισα ένα παιδικό δωμάτιο. Ροζ τοίχοι με μικρά μπλε τριαντάφυλλα ζωγραφισμένα, μια ξύλινη κούνια, παιχνίδια ότι μπορεί να φανταστεί κανείς σε ένα παιδικό δωμάτιο. Δεν πίστευα στα μάτια μου, το δωμάτιο που πάντα ονειρευόμασταν. Πόσο αγαπάω αυτόν τον άνθρωπο, μόνο αυτός ξέρει πως να με κάνει χαρούμενη. Αλλά όχι, δεν μπορούμε να είμαστε μαζί δεν γίνεται.

Χωρίς καν να το σκεφτώ τον φιλάω, με όσο πάθος μου έχει απομείνει. Τα χείλη του ζεστά και μαλακα ξέρει πως να με φιλήσει. Έξι μισή χρόνια είχα να νιώσω το άγγιγμα του. Ξαφνικά σταματάω

"Όχι, πρέπει να φύγω", είπα και άρχισα να τρέχω προς την πόρτα.

"Ελίζα περίμενε σαγαπαω και εσύ με αγαπάς το ξέρω μην με εγκαταλείψεις πάλι", φώναζε ο Μάρκος με δάκρυα στα μάτια.

Δεν γύρισα ούτε να τον κοιτάξω, έκλεισα την πόρτα πίσω μου και ψιθύρισα Σαγαπαω Μάρκο, θα σε αγαπάω για όλη μου την ζωή !

Μετά απο 3 χρόνια αποφάσισα πως θέλω να συνεχίσω αυτή την ιστορία. Την βρήκα τυχαία και θυμήθηκα πόσο την αγαπούσα. Περιμένω τα σχόλια σας, να το συνεχίσω ή καλύτερα όχι ;;