"ကိုကို ရှင်းမ်ကို ချစ်မိပြီထင်တယ်"
အလောတကြီးပုန်းရှောင်သည့်တိုင် နားဖျားညွှတ်မတတ်ပဲ့တင်လာတဲ့ စကားလုံးတွေထဲ ၊
ဂျယ်ယွန်းက သူခနခနကျင်လည်ဖူးခဲ့ရာ အိပ်မက်ကမ္ဘာမှာလို လက်တွေ့တံခါးပေါက်ဆီ ကယောင်ကတမ်းပြေးကြည့်မိသေးသည် ။
သူ့တစ်ကိုယ်လုံးမယ် တုန်ရီမတတ် ။
ရေမြှုပ်မိုင်းတစ်လုံးပေါက်ကွဲထွက်တော့မည့်အတိုင်းပင် ဂျယ်ယွန်းမှာ ပြာယာခတ်ရသည်။
"ရှင်းမ်"
"ကိုကို စကားအေးဆေးပြောချင်တယ်"
"တံခါးဖွင့်ပေးဦး"
တံခါးခေါက်သံက ဆက်တိုက်လို ခွင်းလာ၏။
တားထားတဲ့ စည်းပါးပါးလေးကို ကိုယ်စီကျူးလွန်ချင်လာကြသော နှလုံးခုန်သံတွေကတော့ ဤမျှထက် ကျယ်လောင်တော့ပေပြီ။
"ကို....ကျနော်"
"ဘာလို့များ ရှောင်ထွက်သွားရတာလဲကွာ"
တံခါးဖွင့်ဖွင့်ချင်းတင်ပင် ဟီဆွန်းက သူ့ကျောပြင်ကျယ်ထဲ ဂျယ်ယွန်းတစ်ကိုယ်လုံးနစ်ဝင်မတတ်ပွေ့ဖက်လိုက်တော့ ဆောင်းဦးလေတွေပါ အမြင်ကတ်ပုဒ်မတပ်မိလာလေရဲ့ ။
အခန်းဝရံတာမှာချိတ်ဆွဲထားတဲ့ မိုးပြာရောင် စက္ကူတံခွန်ခမျာ မနားစတမ်းဝေ့ယမ်းရသည် ။
"မဟုတ်မှလွဲ"
"ကိုယ့်ကို စိတ်ကုန်သွားတာလားဟင်"
"ဟုတ်တယ်"
"ခုမှ ဖွင့်ပြောလို့ စိတ်ကုန်သွားပြီ"
ကိုကိုအီဟီဆွန်းက ဂျယ်ယွန်းအနားမှာသာဆို ဘယ်လောက်တောင်နုံချာလိုက်လေခြင်းလိမ့်။
ဂျယ်ယွန်းက လက်သီးဖွဖွအားကိုးနှင့် သူ့ရင်ဘတ်ကျယ်ထဲဒဏ်ခတ်တော့ သမင်မျက်ဝန်းတွေဆီက ရယ်သံလွင်လွင်တို့ ဂျယ်ဂျူရဲ့အပြာရောင်မိုးတိမ်တွေထဲ မျောလွင့်နေတော့သည်။
"ဒီ၅စက္ကန့်စာ စကားလေးကြားရဖို့အတွက်
ကျနော်စောင့်ခဲ့ရတာရက်ပေါင်း၅၀၀မကပါလား"
YOU ARE READING
in this corner of the Blues (complete)
Fanfictionthat bluey universe we were in my first ever 🍜z ff reup+
