Victoria Juliette Riddle .

1'

Yalnızlık.
Bu his bana çok tanıdıktı,ama bu hisden nefret ediyorum.Ama neden? nasıl?İnsan uzun süredir yaşadığı şeyi tanıdığı insanı taddığı hissi severdi bu kesinlikle yasadışıydı.

Riddle'lar.Şanlı Safkan 28'den olan zengin,𝘢𝘤𝘪𝘮𝘢𝘴𝘪𝘻 𝘢𝘪𝘭𝘦.

Ama ne yazık ki sadece bu ailede anne baba yoktu.sadece 3 varis vardı.

"Ne düşünüyorsun?"

𝐷𝑎ℎ𝑎 𝑓𝑎𝑟𝑘𝑙ı ℎ𝑎𝑦𝑎tı𝑚ı𝑧 𝑜𝑙𝑎𝑏𝑖𝑙𝑖𝑟𝑚𝑖𝑦𝑑𝑖?               

Hafifçe gülümsedim,tek zaaftım...Daha doğrusu abilerimin tek zaafı aynı zamanda göz bebeğiydim.

"Ah..sadece dalmışım"

"Yarın Hogawarsta döneceğiz"

"Evet..."

"Umarım kuralları unutmamışsındır"

Kurallar...size lanet ediyorum.Her ne kadar Abilerimin göz bebeği olsamda aynı zamanda Safkan 28'denim.Benimde diğerleri gibi uymam gereken kurallar var....

"Tabii ki unutmadım Tom"

Sesim haddinden yüksek çıkmıştı.Bunu farkettiğimde

"Özür dilerim sadece yorgunum...anlarsın ya Diagon yolundan geldik"

"Bir daha olmasın"

"Peki,nasıl istersen"

Yavaş addımlarla ona doğru yürüdüm ve ona sarıldım.Her ne kadar sarılmak gibi sevgi gösterilerini sevmesede ben ben zaaftım..

Eliyle yanağımı okşarken konuşmağa başladı.

"Ahh güzelim bunlar senin için"

Aklıma gelen ilk şeyi söyleyerek

"Abi ben yanlış şeyler yapsamda beni affeder misin?"

"Evet bebeğim affederim...unutdun mu? sen zaafımsın..."

"Bu yüzden mi Hogwartda beni tanımıyormuş gibi yapıyorsun?bu cidden çok kırıcı"

Anında ciddileşmişti.Benden bir kaç adım uzaklaşmış,ellerini arkasında bağlamış ve kaşlarını çatmıştı.

Sanki az önce bana zaafımsın diyen o değilmiş gibi sert sesi ve görkemiyle konuşmaya başlamıştı.

"Ben geleceğin Karanlık Lorduyum.
Bu sebebden dolayı seherbazlar beni düşürmek için zaafımı arayacaklar,yani seni...bu yüzden sosyal ortamlarda sana uzak davranıyorum.."

"Bu beni sevmediğin manasına gelmiyor dimi?"

Çocuksu bir heyecanla böyle aptalca bir soru sormuştum.

Ben çocuk yaşta olgunlaşmak zorunda bırakılmıştım..

Gözlerini devirmişti.Yine aynı ciddiyetle ;

"Hayır sen benim kardeşimsin.Kanımsın.Sen istisnasız sevdiğim tek kişisin"

Gülümsemiştim.
Gülümsediğimi görünce hafif eski halinden eser kalmamıştı.

"Bende bir ölüm yiyen olucağım dimi?"

Aynı ciddiyet ve duygu barındırmayan sesiyle

"Bunlar için çok küçüksün"

Korkuyordu.Ölmekten,benim ölmemdem Mattheoya bir şey olmasından belli etmesede korkuyordu.

Beni ölüm yiyen yapmama nedenide buydu eğer ölürse ben Azkabana girmiyeyim diye.Ama o ölümsüzdü.