Η Τελευταία Γενιά Χορευτών✓

Το Ημερολόγιο της Joséphine

Σχόλιο από το διαδίκτυο σχετικά με το ημερολόγιο της Joséphine που διέρρευσε στον τύπο λίγες μέρες πριν από τις δηλώσεις:

"Ηρθε η ώρα να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε πότε πρέπει να λέμε όχι στα ψέματα."

Το βιβλίο τής Joséphine ή καλύτερα, 'το άσπρο ημερολόγιο' όπως ονομάστηκε από το διαδίκτυο, διέρρευσε από τον στενό κύκλο τής Joséphine. Το λαμπρό μυαλό στον χώρο τής τέχνης μέχρι και σήμερα και δεν έχει φανεί μπροστά από τον φακό. Πρόκειται για μια φιγούρα - φάντασμα που ήταν παρούσα σε όλη την έρευνα τής Noelani A. Māhoe. Δεν γνωρίζουμε το επώνυμό της, την ταυτότητά της ή οτιδήποτε πέρα από αυτά που αποκαλύπτει στο ημερολόγιο, το οποίο ομολογουμένως μιλάει για πολλά εκτός από τον εαυτό της.

Αποσπάσματα από το άσπρο ημερολόγιο που μιλάνε για την αρχή τής ιστορίας:

Ο Mateo την συμπαθεί αρκετά. Μερικές φορές σκέφτομαι πως η φασαρία γύρω από το όνομά της είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα πάνω της αλλά μετά, όταν το λέω στον Mateo, καταφέρνει να μου αλλάξει την γνώμη.

«Οι μεγάλες αλλαγές ξεκινάνε  καταλάθος. Κανένας δεν έχει σκοπό να φέρει το χάος μέχρι να το φέρει και κανένας δεν τολμάει να το κάνει αυτό πια.»

Τον ρώτησα τι εννοεί και τίποτα πάνω του δεν φάνηκε να διστάζει να μου δώσει κάποια απάντηση.

«Αν κάποιος αγαπάει κάτι τόσο πολύ που είναι διατεθειμένος να πάρει μέρος σε ένα σκάνδαλο που ξεκίνησε εκατό χρόνια πριν για εμένα αξίζει σεβασμό.»

Η απάντηση τού Mateo είναι ο λόγος που η Noelani βρίσκεται στην Ακαδημία ακόμα. Γιατί παρά τον φόβο που έσπειρε ερχόμενη εδώ, ξύπνησε και κάτι περισσότερο.

Όταν πρωτοεμφανίστηκε, η πρώτη αντίδραση ήταν η σιωπή. Γιατί είπε ότι ήταν χορεύτρια και για εμάς, εμάς που είχαμε ακούσει τόσες ιστορίες για τους δέκα, αυτή δεν θα μπορούσε ποτέ να συγκριθεί. Οπότε δέχτηκε την σιωπή μας επειδή ο τρόμος μιας τέτοιας φανερής επίθεσης απέναντι σε όσα είχαμε μάθει, όσα είχαμε ακούσει, όσα ξέραμε ήταν το μόνο που μπορούσαμε να της δώσουμε.

Πόσο υπέροχη μπορεί να είσαι άμα είσαι νεκρή; Και πόσο υπέροχη μπορεί να σε βρει κάποιος αν το μόνο πράγμα που μπορεί να σκεφτεί ήταν αυτό;

Κάθε φορά που την κοίταζα, σκεφτόμουν πως ίσως αυτή να ήταν η τελευταία φορά που την έβλεπα.
Και ήταν ακόμα υπέροχη.

\\ ... \\

Την πρώτη φορά που ο Mateo και εγώ την συναντήσαμε, ήταν αργά το βράδυ. Είχαμε βγει κρυφά από το κάστρο και περπατούσαμε στο χωριό. Ο Mateo έκλαιγε πολύ εκείνο το βράδυ.  Έκλαιγε την στιγμή που τον είδα να φεύγει από τα δωμάτια των αγοριών, έκλαιγε την στιγμή που φεύγαμε από το κάστρο και κάθε στιγμή μέχρι να επιστρέψουμε πίσω.

Είναι απαίσιο να βλέπεις τον άνθρωπο που αγαπάς περισσότερο σε αυτόν τον κόσμο να εγκαταλείπει τα πάντα και είναι ακόμα χειρότερο να τον βλέπεις να παίρνει μέρος σε έναν άκαρπο σκοπό.

Γιατί την στιγμή που καθόταν μπροστά μου, τα δάχτυλά του σπασμένα, δάκρυα παγωμένα στην άκρη τού ματιού του, έβλεπε όσα έχασε στα δικά μου μάτια. Κοιτούσε το τέλος τού κόσμου σε δύο μάτια που τον κοιτούσαν πίσω τρομαγμένα, ενώ στα δικά της, δύο χρώματα γεμάτα τόλμη έβλεπε το μέλλον.

Δεν την μισώ που του έδωσε ελπίδες.
Δεν θα την μισούσα ποτέ που του έδωσε ελπίδες.

Την γνωρίζω μονάχα ένα μήνα και νιώθω πως παλεύω μαζί της για πολύ περισσότερο

κεφάλαιο 1, joséphine