The hatred that dries up

•|Ε Π Τ Α

«εἶεν: ταῦτα μὲν δὴ ὡμολόγηται, ὦ Γλαύκων, τῇ μελλούσῃ ἄκρως οἰκεῖν πόλει κοινὰς μὲν γυναῖκας, κοινοὺς δὲ παῖδας εἶναι καὶ πᾶσαν παιδείαν, ὡσαύτως δὲ τὰ ἐπιτηδεύματα κοινὰ ἐν πολέμῳ τε καὶ εἰρήνῃ, βασιλέας δὲ αὐτῶν εἶναι τοὺς ἐν φιλοσοφίᾳ τε καὶ πρὸς τὸν πόλεμον γεγονότας ἀρίστους. ὡμολόγηται, ἔφη.»

-Πλάτωνας

Τριτοπρόσωπη αφήγηση

Δίπλωσε ξανά το γράμμα του.

Για λίγο , κάθε ανάμνηση μαζί του πέρασε μπροστά από το βλέμμα της.

Τρόμαξε με τον εαυτό της που επέλεξε να χαζέψει λίγο το παρελθόν της μαζί του.

Η καρδιά της χτύπησε δυνατά.

Έκλεισε απαλά τα μάτια της και ο κορμός της χαλάρωσε.

Έτρεχε μέσα στους δρόμους προσπαθώντας να κρατήσει όχι μόνο πρακτικά το σώμα της μακριά του , αλλά και πνευματικά το μυαλό της.

Η φωνή του όμως Ακουγόταν παντού.

Την φωνάζει όσο τρέχει από πίσω της.

Η κοιλιά της έχει σφίξει υπερβολικά. Κουνάει τα χέρια της δυνατά δίνοντας ωθήσει στο σώμα της.

«Αντιγόνη!»

Η χροιά του διαπεραστική. Ο τρόπος που με τόση επιθυμία και ελπίδα την φωνάζει...

Προσπαθεί να την φτάσει.

Είναι πιο γρήγορος , χωρίς αμφιβολία.

Την προφταίνει και την ακουμπά. Το άγγιγμα του μια νοσταλγία που απλώνεται σε κάθε κύτταρο της.

Την τραβάει δυνατά.

Ο κορμός της γυρνάει προς το μέρος του. Πνιγεται με το ίδιο της το οξυγόνο.

Κοιτάζονται.

«Άσε με να σου εξηγήσω...» γέλασε στην πικρία που γεύονται και οι δυο τους. Ομως εκείνος ανακάτεψε την γκρίζα αίσθηση που τους κατάπιε.