HÜKÜMRAN (KİTAP)

L | y a b a n c ı

Merhaba Hükümran ailesi. 🤍
Bir bölüm daha istediniz, ben de sizi kıramadım. Umarım siz de oy ve yorumlarınızla desteğinizi esirgemezsiniz.
İkinci kitaba yön veren bölümlerden biri oldu. Keyifle okumanız dileğiyle!

⏳

Pinhani & Kalben - İyi Değilim Ben
April Rain - Tabula Rassa

HÜKÜMRAN

50

"YABANCI"

Göğsümün ortasındaki sancı, günler sonra birbirimize edeceğimiz vedanın çığlığıydı.

Belki demiştim günler önce, uyumaya çalıştığım bir gecenin üçünde. Yaşanacak hiçbir şey kalmazsa eğer, unutabilirim zamanla. Sadece bir süre acır kalbim, sonra kabullenirim ve o benim için, güzel bir hatıraydı der geçerim. Unutur ve maziye gömerim. İçim yana yana.

Onunla yaşamak isteyebileceğim her şeyi yaşatmıştı bana. Ellerimden tutmuştu. Sarılmıştı. Hem de hiç bırakmayacakmış gibi sıkı sıkıya. İnkar etse de büyük bir yalancıydı aslında. Öpmüştü beni. Daha önce hiç kimseyi öpmemiş gibi... Saçlarıma dokunmuştu elleri. Babam olacak adamın, hiçbir zaman dokunmadığı gibi. Gözlerime bakmıştı. Ölsem de unutamayacağım kadar güzeldi bakışları. Beni sevdiğini söylemişti. Kimi zaman yüksek bir sesle, kimi zaman ruhuma fısıldar gibi. Her gece kollarında uyutmuştu tüm bunlar yetmezmiş gibi.

Ne kalmıştı ki geriye?

"Senden bir şey isteyeceğim."

Bakışları merakla kısıldı. Telefonunu şarja takacakken vazgeçti, konsolun üzerine bıraktı ve yanıma gelip dizlerimin önünde yere çöktü.

"İste," dedi büyük bir hevesle. Sanki canını istesem onu bile verecekmiş gibi bakıyordu gözlerimin içine. Oysaki tek istediğim yanında kalmaktı ama bunu dile getirmek yasaktı.

"Bana masal anlatır mısın?"

Anlamadım dercesine baktı önce. Ardından hafif bir tebessüm etti ve "Masal?" dedi şaşkın bir şekilde. Başını omzuna doğru eğdi. "Nereden çıktı?"

Küçükken babasından masal dinleyerek büyüyen bir kız çocuğu olmamıştım ben. Tuhaf bir istekti belki ama sebebi bu değildi. Her gece aynı şeyi düşünmek fazlasıyla yormuştu beni. Her gece, gideceğim güne bir adım daha yaklaştığımın bilinciyle, acı çeke çeke uykuya dalmak çok zordu.

Bana bir masal anlatsın istiyordum. Masalın son cümlesinde uykuya dalayım ve her gece içimi ağrıtan acı, bu gece beni rahat bıraksın.

"Bilmem," diyerek dudak büktüm. "Masal bilmiyor musun hiç? Miray'a hiç anlatmadın mı?"

"Anlattım," dedi ufak bir tebessüm ederek. "Ama onlar çocuk masallarıydı."

"Bana da anlat." Dizlerimin üzerinde duran ellerini hevesle tuttum. "Çocuk masalı ya da değil..."

"Ne dinlemek istiyorsun mesela?" diye sordu. Tavrı alaycı değildi ama sırıtıyordu. "Kül Kedisi mi yoksa Pamuk Prenses mi?"

"Saçma buldun değil mi?"

"Hayır," dedi gözlerimin içine bakarken. Ne düşünmüştü bilmiyordum. Ama ona böyle bir şeyi neden istediğimi söyleyemezdim. "Saçma değil. Hiç değil. Sana daha önce duymadığın, güzel bir hikaye anlatacağım."