"ဒိုယောင်းငယ် ၊အပြင်စာတွေက မင်းကို ဗိုက်မပြည့်စေဘူးနော်။"
ဂျွန်ကယူ စားပွဲပေါ်က ရေညှိထမင်းထုပ်ကို ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်မိသည်။ဒိုယောင်းငယ်၏ အစားအသောက်ကို စီစဉ်ပေးနေတဲ့ မေမေဟာ နိုင်ငံခြားကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ သွားတာကြောင့် ဂရုမစိုက်နိုင်။
"ဗိုက်မပြည့်ပေမယ့် စားလို့ကောင်းတယ် ကိုကို။"
"ဒိုယောင်းငယ်"
"ဟင်"
ဂျွန်ကယူ ဒိုယောင်းငယ်၏ ဘေးဘက်က ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်ချလိုက်ရင်း တစ်ခုခုကို မေးရန် သက်ပြင်းချလိုက်မိ၏။
"မင်း ရိန်းရန်နီ ကို သိလား။မြစိမ်းရောင် မျက်ဝန်းတွေရှိတယ်လေ။"
"သိတယ်"
"သိရင် ကိုကို့ကို ပြောပြပါလား။"
ဂျွန်ကယူ ပြာပြာသဲသဲဖြင့် ပြောလိုက်တော့သည်။သူ ရိန်းရန်နီ အကြောင်းကို သိချင်နေတာ။အထူးသဖြင့် ဟာရူတို ဆီက မဟုတ်ပဲနဲ့။
"သူက အဆိုတော်လေ။ဟာရူတို တို့ အင်တာတိန်းမန့်က ပွဲဦးထွက်တာ။ပြီးတော့ ကိုကိုနဲ့လည်း အရမ်းခင်တယ်။"
"ဘာလို့ ငါ မမှတ်မိရတာလဲ ဒိုယောင်းငယ်"
ဂျွန်ကယူ ဘယ်လိုမှ တွေးဆ၍ မရနိုင်။ဘာကြောင့် သတိမရတော့တာပါလိမ့်။
"အဲ့တာတွေက ကိုကို အက်ဆီးဒန့် မဖြစ်ခင်က အကြောင်းတွေ။သိလည်း ကိုကို စိတ်ချမ်းသာရမှာ မဟုတ်ဘူး။ကိုကို မေ့နေလို့ အခုလို အရာအားလုံးက အဆင်ပြေနေတာ။"
"ငါမေ့နေလို့ အခုလို အဆင်ပြေနေတာ ဟုတ်လား ဒိုယောင်းငယ်။ဘာကြောင့်လဲ ဘာကြောင့်မို့လို့ အခုလိုတွေ မှားယွင်းနေရတာလဲ ။ ငါလည်း မကြာခင် အရူးထောင် ရောက်တော့မယ်နဲ့တူပါရဲ့။"
ဂျွန်ကယူ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခေါင်းကို ဖိချလိုက်ရင်း အော်ဟစ်ကာ ပြောလိုက်မိသည်။အရူးတစ်ယောက်လိုပဲ။ဂျွန်ကယူဟာ အရူးတစ်ယောက်လို ချာချာလည်နေပြီ။
"ကိုကို သတိထားစမ်း။ကိုကို ဘာဖြစ်လာတာလဲ ကျွန်တော့်ကို ပြောစမ်း။"
